Wojewoda pismem z dnia [...] sierpnia 2018 r., nr [...], poinformował D. M., iż zgodnie z art. 19 ust. 2 ustawy z 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (Dz.U. z 2017 r. poz. 1851 z późn. zm.), w związku z nieuzupełnieniem dokumentacji niezbędnej do rozpatrzenia wniosku z dnia [...] grudnia 2016 r. o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego, w terminie i zakresie wynikającym z wezwania z dnia [...] czerwca 2018 r. - doręczonego w dniu [...] lipca 2018 r. - wniosek pozostawiono bez rozpatrzenia.
Pismem nadanym dnia 7 września 2018 r. D. M. złożyła skargę na bezczynność Wojewody, wnosząc o: zobowiązanie Wojewody do wydania decyzji w terminie 14 dni oraz stwierdzenie, że Wojewoda dopuścił się bezczynności z rażącym naruszeniem prawa. Skarżąca zarzuciła organowi naruszenie przepisów prawa poprzez rażące naruszenie terminu do rozpoznania sprawy, zaniechanie podjęcia działań zmierzających do ustalenia danych niezbędnych dla rozpoznania wniosku z dnia [...] grudnia 2018 r. i nieuprawnione pozostawienie wniosku bez rozpoznania.
W uzasadnieniu skarżąca wywiodła, że - po pierwsze - złożony w dniu [...] grudnia 2016 r. wniosek o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego został pozostawiony bez rozpoznania po upływie 19 miesięcy. Pomimo ponagleń, nie przedsięwzięto działań zmierzających do ustalenia danych, które przez wnioskodawczynię z przyczyn prawnych i faktycznych nie były możliwe do pozyskania.
Po drugie, przedmiotowy wniosek został złożony w celu ustalenie świadczenia wychowawczego na drugie dziecko, w związku z powyższym badanie i rozpatrywanie przez organ kryterium dochodowego było, w jej ocenie, bezprzedmiotowe i zbędne. Świadczenie na drugie dziecko przysługuje niezależnie od dochodu. Za wadliwe i zmierzające do przewlekłości postępowania należy uznać wezwanie do uzupełnienia braków formalnych poprzez złożenie oświadczeń w przedmiocie dochodu netto i aktywności zawodowej J. G. w latach 2014 r. Strona podkreśliła, że w dniu złożenia wniosku z [...] grudnia 2016 r. przebywałam na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wraz z dwójką małoletnich dzieci (B. G., ur. [...] w P. oraz A. G., ur. [...]). W dacie złożenia wniosku do dnia marca 2017 r. wnioskodawczyni była aktywna zawodowo na terytorium RP, co uzasadniało stwierdzenie właściwości prawa polskiego dla rozpoznania świadczeń wychowawczych.
Po trzecie, skarżąca wskazała, że w analogicznej stanie faktycznym zainicjowanym wnioskiem z dnia [...] sierpnia 2017 r., którego również dotyczyło wezwanie z dnia [...] czerwca 2018 r., została wydana merytoryczna decyzja nr [...] Według strony, powyższe wskazuje, iż zaniechanie przedłożenia oświadczeń przez J. G. nie wyłączyło możliwości rozpoznania wskazanej sprawy.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda podtrzymuje w pełnym zakresie ustalenia faktyczne i prawne poczynione w dotychczasowym przebiegu sprawy. Organ wskazał, że z praktyki zalecanej przez Ministerstwo Rodziny, Pracy i P. Społecznej wynika, że każdy wniosek powinien być oceniany jako całość, a braki formalne odnoszą skutek w postaci pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia odnośnie do całości sprawy. Dlatego organ wniósł o oddalenie skargi.