Przechodząc do kolejnego zagadnienia, Sąd wyjaśnia, że w punkcie II sentencji wyroku stwierdził, że Burmistrz dopuścił się w przedmiotowej sprawie bezczynności, która nie miała cech rażącego naruszenia prawa. Rozstrzygnięcie co do charakteru stwierdzonego stanu bezczynności organu lub przewlekłego prowadzenia postępowania jest obowiązkiem sądu administracyjnego zgodnie z art. 149 § 1 pkt 3 i § 1a p.p.s.a.
Oceniając tę kwestię, Sąd wziął pod uwagę, że kwalifikacja naruszenia prawa jako "naruszenie rażące" musi posiadać pewne dodatkowe cechy w stosunku do stanu określanego jako "zwykłe" naruszenie. Rażące naruszenie prawa oznacza wadliwość o szczególnie dużym ciężarze gatunkowym, a zachodzi w razie oczywistego lekceważenia wniosków skarżącego i jawnego natężenia braku woli do załatwienia sprawy, jak też w razie ewidentnego niestosowania przepisów prawa. Rażące opóźnienie w podejmowanych przez organ czynnościach w danej sprawie ma być też oczywiście pozbawione jakiegokolwiek racjonalnego uzasadnienia. Zdaniem Sądu, organowi w tym zakresie nie można w ogóle stawiać aż tak daleko idących zarzutów, zwłaszcza że powodem nieudzielenia Spółce informacji publicznej w zakresie punku nr 1 wniosku było błędne odczytanie treści tego żądania. Organ po dostrzeżeniu własnej pomyłki przy kwalifikacji pisma Spółki z dnia 15 maja 2018 r. nadał wnioskowi o udostępnienie informacji publicznej niezwłoczny bieg. To zaś, że błędnie odczytał treść pytania nr 1, nie może być uznane za działanie celowe. W istocie trudno również mówić o szczególnym zaniedbaniu organu w tej kwestii. Z uwagi na częstotliwość wnoszenia przez stronę wniosków w przedmiocie informacji publicznej oraz innych pism (w administracyjnym trybie skargowym), a także sposób redagowania żądań i krzyżowanie się zakresów poszczególnych wniosków, wystąpienie przypadku błędnego zrozumienia treści wniosku nie świadczy o rażącym naruszeniu zasad postępowania przez organ. W opinii Sądu, w przedmiotowej sprawie okres bezczynności organu nie był podyktowany celowym działaniem, uporczywym zaniechaniem organu ani lekceważeniem prawa, a wynikał z błędnej oceny treści wniosku w określonej części. W konsekwencji Sąd uznał, że nie zachodzą podstawy do przyjęcia, że brak rozpoznania części wniosku w niniejszej prawie stanowił rażące naruszenie prawa.
Z przedstawionych wyżej powodów Sąd uznał również, że nie zasługuje także na uwzględnienie wniosek o przyznanie od organu na rzecz skarżącej sumy pieniężnej, o jakiej mowa w art. 149 § 2 p.p.s.a. W tej części Sąd oddalił skargę na podstawie art. 151 p.p.s.a.
Wreszcie podkreślić należy, że w punkcie III wyroku Sąd nie tylko oddalił skargę w części dotyczącej rozstrzygnięcia z art. 149 § 2 p.p.s.a., lecz przede wszystkim oddalił skargę co do bezczynności Burmistrza w rozpoznaniu jej wniosku z dnia 15 maja 2018 r. co do pozostałych kwestii, które dotyczyły żądań oznaczonych numerami 2-14 wniosku o udostępnienie informacji publicznej.
O zwrocie kosztów postępowania, obejmujących wpis od skargi (100 zł), koszty zastępstwa procesowego w wysokości 480 zł wynikające z treści § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 265) oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa (17 zł), Sąd rozstrzygnął w punkcie IV wyroku na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 p.p.s.a., uwzględniając wynik sprawy i wniosek skarżącej.
Końcowo Sąd wyjaśnia, że sprawa została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym, w trybie uproszczonym (art. 119 pkt 4 i art. 120 p.p.s.a.).