III. Dokonując oceny postępowania prowadzonego przez Wojewodę [...], szczegółowo przedstawionego w punkcie I.3 uzasadnienia stwierdzić należy, że organ ten w żadnym wypadku nie prowadzi postepowania w sposób przewlekły. Nie ulega żądnej wątpliwości, że sprawa jest skomplikowana chociażby z tego powodu, że dotyczy stwierdzenia nieważności orzeczenia Prezydium Powiatowej Rady Narodowej [...] z dnia [...] lipca 1960 r., znak: [...], a więc aktu wydanego ponad pół wieku temu. Już ta okoliczność skutkuje trudnościami w zgromadzeniem dokumentów z tamtego okresu, w tym co do nieruchomości objętych orzeczeniem w dacie jego podejmowania oraz ich aktualnego oznaczenia w ewidencji, a także co do ich dzisiejszego stanu własnościowego. Na wszystkie te utrudnienia każdorazowo zwracał uwagę Wojewoda informując stronę o kolejnych terminach załatwienia sprawy. Na te same okoliczności zwrócił również uwagę Minister rozpatrując zażalenie wniesione przez skarżącą na podstawie art. 37 § 1 k.p.a. /uzasadnienie postanowienia z dnia [...] lutego 2012 r., K. 159/. Sąd argumentację tą w zupełności podziela stojąc na stanowisku, że ustalenie aktualnego stanu prawno - rzeczowego nieruchomości objętych orzeczeniem z dnia [...] lipca 1960 r. powinno w tym postępowaniu nastąpić. W konsekwencji poszukiwanie właścicieli nieruchomości w żadnym wypadku nie może być na tym etapie postępowania negowane i oceniane w kategoriach czynności zbędnych, względnie pozorujących gromadzenie materiału dowodowego, który nie będzie miał żadnego wpływu na wynik sprawy. Jest tak chociażby dlatego, że w toku postępowania, ustalając aktualnych właścicieli nieruchomości objętych orzeczeniem Prezydium Powiatowej Rady Narodowej [...] z dnia [...] lipca 1960 r., uzyskany został akt notarialny z dnia 6 września 1960 r., wprawdzie późniejszy, niż orzeczenie, ale mogący mieć istotne znaczenie dla przyszłego rozstrzygnięcia, skoro akt dotyczy nieruchomości, które - jak się wydaje - powstały z podziału niektórych parcel objętych kwestionowanym orzeczeniem z 1960 roku. Podkreślić też należy, że wszystkie czynności przedstawione w punkcie 1.3 uzasadnienia pozostają ze sobą w czasowym związku i w żadnym wypadku nie pozwalają na przypisanie organowi bezczynności, czy też na postawienie zarzutu korzystania z uprawnienia wynikającego z art. 36 § 1 k.p.a. w sposób bezzasadny.
Stanowisko to potwierdzają również nadesłane przez Wojewodę w dniu 13 marca 2014 r. akta z których jednoznacznie wynika, że mimo przedstawienia akt administracyjnych wraz ze skargą Sądowi, Wojewoda kontynuuje postępowanie. Zresztą w taki sam sposób organ procedował w czasie, gdy akta sprawy przedstawione zostały z zażaleniem Ministrowi, gdzie znajdowały się przez ponad pół roku. W okresie tym Wojewoda również podejmował czynności mające na celu zebranie kompletnego materiału dowodowego, w tym ustalenia stron postępowania. Wszystko to prowadzi do wniosku, że mimo braku wydania decyzji ani przewlekłość, ani bezczynność organu w rozpoznawanej sprawie nie ma miejsca.
Z tych przyczyn skarga podlega oddaleniu, na podstawie art. 151 P.p.s.a.