W ocenie Z.S., bezczynność Starosty w kwestii wszczęcia procedury przejęcia pojazdu na rzecz powiatu i nieposiadanie przez niego dokumentów pozwalających na wniesienie do sądu powszechnego wniosku o orzeczenie przepadku ww. pojazdu na rzecz powiatu, nie mogą być podstawą odmowy realizacji wniosku złożonego na podstawie art. 61 § 1 K.p.a. i przyznania wynagrodzenia za dozór zwłaszcza, że stosunek prawny, którego przedmiotem jest przechowywanie usuniętych pojazdów, jest typowym stosunkiem administracyjnym. Organ posiada więc wszelkie atrybuty wymagane do podjęcia stosownej decyzji, zaś jej brak nie jest wynikiem okoliczności niezależnych od organu.
W odpowiedzi na skargę Starosta G. wniósł o jej oddalenie.
W dniu 12 stycznia 2015 r. Z.S. przesłał do Sądu kopię postanowienia Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...], wydanego po rozpatrzeniu zażalenia skarżącego na bezczynność Starosty G., uznające zażalenie za uzasadnione i wyznaczające temu organowi czternastodniowy termin na załatwienie jego wniosku z dnia 31 października 2014 r.
W dniu 27 lutego 2015 r. wpłynęło do Sądu postanowienie z dnia 21 stycznia 2015 r., w którym Starosta G. orzekł o odmowie wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie przyznania Z.S. wynagrodzenia za dozór pojazdu marki [...] za okres od 21 lutego 2007 r. do 31 października 2014 r. Rozstrzygnięcie doręczono stronie w dniu 2 lutego 2015r.
Na rozprawie w dniu 26 marca 2015 r. pełnomocnik organu wniósł o odrzucenie skargi, uznając że wniesienie skargi było przedwczesne wobec nierozpoznanego na ten dzień zażalenia na bezczynność Starosty, wniesionego do Samorządowego Kolegium Odwoławczego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny z w a ż y ł, co następuje:
Zgodnie z art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. - zwanej dalej "P.p.s.a.") sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, która obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a.
Przedmiotem skargi w niniejszej sprawie stała się bezczynność i przewlekłość Starosty G. w załatwieniu sprawy dotyczącej przyznania skarżącemu wynagrodzenia za dozór pojazdu marki [...].
Skarżący przed wniesieniem skargi, wypełnił obowiązek wyczerpania środków zaskarżenia (art. 52 § 1 i 2 P.p.s.a.), poprzez złożenie zażalenia do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. (pismem z dnia 3 grudnia 2014 r.) na niezałatwienie przez organ pierwszej instancji w terminie jego sprawy (art. 37 § 1 K.p.a.). W ocenie Sądu, wystarczającym dla wyczerpania środków zaskarżenia jest samo wniesienie zażalenia na bezczynność, niekoniecznie zaś jego rozpatrzenie przez właściwy organ przed wniesieniem skargi. Tym samym Sąd nie podzielił zarzutu organu o niewyczerpaniu w sprawie środka zaskarżenia. Możliwe było zatem merytoryczne rozpoznanie przez sąd zarzutów skargi na bezczynność i przewlekłość organu.
Stosownie do art. 149 P.p.s.a. sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa (§ 1). Sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 (§ 2).