Samo porównanie dat złożenia ww. wniosków i postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania wskazuje na opieszałość organu. Ponadto w tym okresie, pomimo oczywistemu obowiązkowi załatwienia sprawy w jednej z prawnych form działania administracji publicznej, organ udzielając odpowiedzi na wniosek strony uczynił to pismem informującym o braku swojej właściwości.
Powyższe okoliczności dają podstawę do przyjęcia, że postępowanie w niniejszej sprawie toczyło się w sposób przewlekły, o czym orzeczono jak w pkt II wyroku, stosownie do art. 149 P.p.s.a.
Zdaniem Sądu, stwierdzona przewlekłość i bezczynność nie miały jednak miejsca z rażącym naruszeniem prawa, albowiem organowi nie sposób przypisać cech lekceważącego traktowania skarżącego i obowiązków nałożonych ustawą i to z dwóch powodów.
Po pierwsze, skarżący po wystąpieniu do organu pismem z dnia 5 czerwca
2012 r. zawierającym żądanie przyznania kosztów dozoru nie kontynuował dochodzenia przed organem swoich praw w tym zakresie, lecz podjął działania zmierzające do przejęcia wskazanego w sprawie pojazdu na rzecz Skarbu Państwa. Kolejne starania skarżący podjął dopiero po upływie ponad dwóch lat, zaś składając zażalenie i skargę akcentował, że wnioskiem inicjującym postępowanie w przedmiocie wynagrodzenia za dozór pojazdu stanowiło pismo z dnia 29 października 2014 r.
Po drugie, zmiana ustawy Prawo o ruchu drogowym, która miała miejsce w 2010 r., przyczyniła się do powstania wątpliwości interpretacyjnych. W orzecznictwie sądów administracyjnych brak jest jednolitego stanowiska co do kwestii, czy przyznanie wynagrodzenia za dozór pojazdu ma charakter cywilnoprawny, czy może administracyjnoprawny.
Z tych względów Sąd orzekł, na podstawie art. 149 § 1 zdanie drugie ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym, jak w pkt III wyroku.
Mając na uwadze, że nie znajduje potwierdzenia w tej sprawie stan kwalifikowanego naruszenia prawa wynikający z bezczynności i przewlekłości postępowania, oddalono w pkt IV wyroku wniosek skarżącego o wymierzenie organowi grzywny, na podstawie art. 149 § 2 P.p.s.a. O zwrocie kosztów postępowania (pkt V wyroku) rozstrzygnięto w oparciu o treść art. 200 w zw. z art. 205 § 2 P.p.s.a.