Sprawa ze skargi S. F. na przewlekłość postępowania Wojewody Z. w przedmiocie rozpoznania wniosku
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Stefan Kłosowsk Sędzia WSA Patrycja Joanna Suwaj po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 15 marca 2018 r. sprawy ze skargi S. F. na przewlekłość postępowania Wojewody Z. w przedmiocie rozpoznania wniosku I. stwierdza, że postępowanie w sprawie z wniosku S. F. o udzielenie cudzoziemcowi zezwolenia na pobyt czasowy prowadzone było przewlekle, II. stwierdza, że przewlekłe prowadzenie postępowania miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa, III. przyznaje od Wojewody Z. na rzecz skarżącej S. F. sumę pieniężną w wysokości [...] ([...]) złotych, IV. zasądza od Wojewody Z. na rzecz skarżącej S. F. kwotę [...]([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie strona 1/7

S. F., reprezentowana przez radcę prawnego, wystąpiła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ze skargą na przewlekłe prowadzenie postępowania administracyjnego przez Wojewodę, w sprawie z jej wniosku, o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy i pracę na terytorium RP.

Skarżąca domagała się stwierdzenia, że przewlekłe prowadzenie postępowania miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa i przyznania od organu na jej rzecz, na podstawie art. 149 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", sumy pieniężnej w wysokości pięciokrotności przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzednim, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego oraz zasądzenia od organu na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu skargi S. F. wyjaśniła, że w dniu 31 sierpnia 2017 r. złożyła do Wojewody wniosek o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej wskazując jednocześnie, że w tym czasie była pracownikiem A. z siedzibą w W..

W dniu 27 września 2017 r., to jest w ostatnim dniu roboczym przed upływem terminu, o którym mowa w art. 35 § 3 zdanie pierwsze k.p.a., organ podjął pierwszą czynność w sprawie, zawiadamiając ją, że jej wniosek zostanie rozpoznany w terminie do dnia 29 grudnia 2017 r. Przedłużenie postępowania organ uzasadnił koniecznością sprawdzenia złożonych wraz z wnioskiem dokumentów, jak również dużą liczbą postępowań w sprawach cudzoziemców, prowadzonych przed organem.

Dalej skarżąca wskazała, że w dniu 6 października 2017 r. wniosła ponaglenie na przewlekłość postępowania, a postanowieniem z dnia [...] r. organ wyższego stopnia uznał je za uzasadnione, wyznaczając nowy termin rozpatrzenia wniosku na dzień 25 stycznia 2018 r. Skarżąca podała, że do dnia wniesienia skargi, to jest 11 grudnia 2017 r. organ nie podjął żadnych czynności w sprawie.

W ocenie skarżącej, ten sposób procedowania przez organ nosi znamiona przewlekłości, bowiem sprawa dotycząca udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy jest sprawą relatywnie prostą i opierającą się na niewielkiej liczbie dokumentów. W związku z powyższym powinna zostać rozpoznana niezwłocznie zgodnie z art. 35 § 2 k.p.a. Przedłużając postępowanie organ nie powołał się zresztą na szczególne skomplikowanie sprawy. Główną przyczyną niezałatwienia wniosku w terminie były, zdaniem skarżącej, braki kadrowe i zła organizacja pracy, a nie - jak wskazywał organ, duża liczba spraw.

Skarżąca podniosła, że postępowanie organu jest wyrazem lekceważenia prawa, co winno skutkować uznaniem, iż przewlekłość miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Wnosząc o przyznanie na jej rzecz sumy pieniężnej na podstawie art. 149 § 2 p.p.s.a. skarżąca podkreśliła, że przewlekłość ma charakter ciągły, a próba przyspieszenia postępowania za pomocą wprowadzonej niedawno instytucji ponaglenia, spowodowała skutek odwrotny od tego, który literalna nazwa tego środka sugeruje.

Strona 1/7