Jak sygnalizował organ w odpowiedzi na skargę, na podstawie art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 23 października 2013 r. o zmianie ustawy Prawo o ruchu drogowym zwolnione z obowiązku przedłożenia orzeczenia zawierającego informację ze wskazaniem w zakresie znacznie ograniczonych możliwości samodzielnego poruszania się, zostały osoby zaliczone do znacznego stopnia niepełnosprawności, posiadające ważne orzeczenie wydane przez powiatowy zespół do spraw orzekania i niepełnosprawności i mające przyczynę niepełnosprawności oznaczoną symbolem
04-O (choroby narządu wzroku), 05-R (upośledzenie narządu ruchu) lub 10-N (choroba neurologiczna), zawierające wskazanie o spełnieniu przesłanek uprawniających do uzyskania karty parkingowej na podstawie przepisów dotychczasowych. Tym osobom karta parkingowa wydawana jest na podstawie posiadanego orzeczenia.
Mając na uwadze wszystkie powołane wyżej aspekty prawne oraz okoliczności faktyczne sprawy, Sąd uznał, że Przewodniczący Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w S. pozostawał w bezczynności, gdyż nie podjął przewidzianych prawem działań, zakreślonych przepisami prawa w przedmiocie wydania karty parkingowej.
Powyższe skutkowało zobowiązaniem organu do załatwienia wniosku skarżącego w terminie 30 dni od dnia doręczenia akt, o czym Sąd orzekł na podstawie art. 149 § 1 P.p.s.a., jak w pkt I sentencji wyroku.
Zobowiązany do załatwienia sprawy organ, winien mieć na względzie ww. ocenę prawną Sądu i rozpoznać podanie skarżącego według kryteriów określonych w ustawie Prawo o ruchu drogowym oraz w rozporządzeniu z dnia 25 czerwca 2014 r. w sprawie wzoru oraz trybu wydawania i zwrotu kart parkingowych. W szczególności organ winien ocenić spełnienie przez skarżącego wymogów formalnych wniosku, uwzględniając treść art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 23 października 2013 r. o zmianie ustawy Prawo o ruchu drogowym, jak również przesłanki, których spełnienie w przypadku osoby o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, umożliwia pozytywne rozpoznanie podania o wydanie karty parkingowej w rozumieniu art. 8 ust. 3a pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym.
W przypadku uznania, iż skarga na bezczynność jest uzasadniona, sąd administracyjny jest zobowiązany do dokonania oceny, czy bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. W praktyce, tego rodzaju stan ma miejsce, gdy wyraźnie, ewidentnie, bezdyskusyjnie i drastycznie naruszono treść obowiązku wynikającego z przepisu prawa. W ocenie Sądu, sytuacja taka wystąpiła w niniejszej sprawie, gdyż pomimo upływu 12 miesięcy, od momentu złożenia przez skarżącego wniosku, organ zwlekał z właściwym nadaniem biegu podaniu, pominął przy tym zalecenia organu wyższego stopnia co do ustalenia woli skarżącego, a ponadto nie przedstawił poważnych przyczyn tak długiego czasu zwlekania w załatwieniu sprawy.
Z tych względów, Sąd stosownie do art. 149 § 1 (in fine) stwierdził, że bezczynność zaskarżonego organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, o czym orzekł, jak w pkt II sentencji wyroku. Sąd nie wymierzył organowi grzywny, o której mowa w art. 149 § 2 P.p.s.a., mając na uwadze charakter uznaniowy tego środka dyscyplinowania organu.
O kosztach należnych skarżącemu, Sąd orzekł, w pkt III sentencji wyroku, na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 w zw. z art. 209 ww. ustawy.