Nie sposób podzielić też wywodów organu, iż informacja odnośnie omawianych beneficjentów jest uwidoczniona na stronie internetowej, gdyż wykaz ten obejmuje wszystkich, którzy skorzystali z programów przeprowadzanych przez Agencję, bez tak szczegółowego rozbicia na podgrupy, jak zostało to wskazane we wniosku.
Za okoliczność pozostającą bez wpływu na kwalifikację wniosku strony jako będącego informacją publiczną uznać należy podnoszoną przez organ okoliczność, iż istnieje podejrzenie, że strona zechce wykorzystać zdobytą wiedzę w innym postępowaniu sądowym. Sposób wykorzystania przez podmiot uprawniony otrzymanej informacji, nie może bowiem przesądzać o tym, czy dana wiedza jest informacją publiczną czy też nie. O tym przesądza bowiem jedynie to, czy dochodzone informacje znajdują się w wykazie objętym treścią art. 6 ustawy o dostępie (...). Ustawodawca nie uzależnił zaś definicji informacji publicznej od tego, w jakim celu jest ona potrzebna stronie składającej wniosek o jej udostępnienie. Na marginesie podkreślenia wymaga również okoliczność, iż w aktach administracyjnych brak jest dowodów na to, aby istotnie strona zamierzała wykorzystać dochodzoną wiedzę w procesie sądowym. Stąd więc także argumenty organu jawią się jako pozostające w oderwaniu od istoty niniejszej sprawy.
W świetle powyższego, skarga odnośnie żądania udostępnienia wykazu beneficjentów działania POIG 8.1, którym wypłacono przynajmniej jedną płatność pośrednią, jawi się jako zasadna. Mimo bowiem faktu, iż informacja w tym zakresie stanowi informację publiczną organ nie rozpoznał wniosku strony. Stąd więc należało zobowiązać organ do rozpoznania wniosku w powyższym zakresie w terminie 14 dni od otrzymania przez organ prawomocnego wyroku w niniejszej sprawie wraz z aktami administracyjnymi.
Tutejszy Sąd nie podzielił natomiast zarzutów skargi odnośnie żądania udostępnienia wniosków o dofinansowanie, które zostały wyłonione do dofinansowania na podstawie I rundy aplikacyjnej naboru z 2009 r. i wniosków o płatność wraz załącznikami przedłożonymi przez M. S.A. w ramach POIG 5.1. W myśl art. 3 omawianej ustawy, prawo do informacji publicznej obejmuje m.in. wgląd do dokumentów urzędowych. Podstawową więc kwestią było dokonanie analizy tego, jakiego rodzaju dokumentem są przedmiotowe wnioski. Omawiana ustawa zawiera w art. 6 ust. 2 definicję dokumentu urzędowego, którym jest treść oświadczenia woli lub wiedzy, utrwalona i podpisana w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego, w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, w ramach jego obowiązków i skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy.
Aby więc dokument spełniał kryteria umożliwiające uznanie go za dokument urzędowy, muszą być spełnione dwie podstawowe przesłanki:
- musi on stanowić oświadczenie złożone przez funkcjonariusza publicznego,
- oświadczenie to musi być złożone w ramach kompetencji posiadanych przez tego urzędnika.
W realiach niniejszej sprawy wnioski składane przez podmioty ubiegające się o dofinansowanie w ramach programów prowadzonych przez Agencję, nie stanowią dokumentów urzędowych. Nie zostały bowiem sporządzone przez funkcjonariusza publicznego, a tym bardziej nie stanowią takiego oświadczenia złożonego w ramach jego obowiązków. Są to wyłącznie dokumenty, które można analizować zgodnie z treścią art. 245 Kodeksu postępowania cywilnego jako dokumenty prywatne. Wnioski te stanowią bowiem jedynie dowód tego, że osoba podpisująca je, czyli przedsiębiorca ubiegający się o dofinansowanie, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie.
Wobec powyższego w sytuacji, gdy omawiane żądanie udostępnienia spornych wniosków nie jest wiedzą objętą przez ustawę o dostępie (...) jako informacja publiczna, skargę w tym zakresie należało odrzucić, gdyż została spełniona przesłanka o jakiej mowa w art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Wniesienie skargi na bezczynność organu jest bowiem niedopuszczalne w sytuacji, gdy organ nie mógł udzielić żądanej informacji, gdyż nie należała ona do kategorii informacji publicznej.
W świetle powyższego, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, jak w pkt 1 wyroku na podstawie art. 149 powołanej ustawy, zaś w pkt 2 na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 cytowanej ustawy.