Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz Sędzia WSA Olga Białek Sędzia WSA Ireneusz Dukiel (sprawozdawca) Protokolant: Anna Biłous po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 12 września 2012 r. sprawy ze skargi J.K. i M. N. na bezczynność Wojewody D. w przedmiocie potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej I. zobowiązuje Wojewodę D. do wydania decyzji w przedmiocie potwierdzenia prawa skarżących do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej w terminie 30 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku; II. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. oddala wniosek o wymierzenie organowi grzywny; IV. zasądza od Wojewody D. na rzecz skarżących kwotę 1557,00 zł (tysiąc pięćset pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
J.K. i M.N., zwani dalej skarżącymi, złożyli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, na bezczynność Wojewody D. w sprawie potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Skarżący wnieśli o zobowiązanie Wojewody D. do wydania stosownej decyzji w ich sprawie oraz orzeczenia o zwrocie od strony przeciwnej kosztów postępowania.
W uzasadnieniu skargi podnieśli, że ich ojciec- A. K., zwany dalej wnioskodawcą, wniósł do Wojewody D. w dniu 4 grudnia 1990 r. wniosek o rekompensatę za pozostawione mienie na wschodzie. Po śmierci wnioskodawcy w jego uprawnienia wstąpili skarżący jako spadkobiercy. Wojewoda D. postanowieniami z dnia 23 marca 2007 r. i z dnia 25 kwietnia 2007 r. dokonał pozytywnej oceny spełnienia przez wnioskodawcę wymogów, o których mowa w art. 2, art. 3 oraz art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 169, poz. 1418 ze zm., dalej w skrócie u.r.p.r.), zaś w dniu 12 lutego 2006 r. zobowiązał się sprawę załatwić w terminie do 31 maja 2006 r. Następnie postanowieniem z dnia 22 maja 2006 r. organ administracji zobowiązał się załatwić sprawę w terminie do 30 listopada 2006 r. Autorzy skargi podkreśli, że żaden z tych terminów nie został dotrzymany. Po rozpatrzeniu zażalenia skarżących na niezałatwienie w terminie sprawy, Minister Skarbu Państwa postanowieniem z 14 września 2009 r. wyznaczył Wojewodzie dodatkowy termin trzech miesięcy do załatwienia niniejszej sprawy, który to termin upłynął w dniu 18 grudnia 2009 r. W dalszej części skargi jej autorzy podnieśli, że sporządzili na żądanie organu dwa operaty szacunkowe: z dnia 2 listopada 2007 r. i z dnia 7 października 2011 r., ponosząc z tego tytułu koszty. Skarżący wyjaśnili, że przed złożeniem skargi w niniejszej sprawie, wnieśli w dniu 2 marca 2012 r., na podstawie art. 127 § 3 k.p.a., wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, który nie został uwzględniony. W ocenie skarżących udzielona na ten wniosek odpowiedź organu wskazuje, że organ nadal nie chce sfinalizować prostej i oczywistej sprawy, trwającej już ponad 21 lat. W ich ocenie Wojewoda D. błędnie interpretuje przepis art. 77 § 2 k.p.a., gdyż w aktualnym stanie rzeczy brak jest jakichkolwiek przesłanek, tak formalnych, jak i merytorycznych, do kwestionowania operatu szacunkowego sporządzonego przez uprawnionego rzeczoznawcę majątkowego. Skarżący zarzucili niedopuszczalność wkraczania przez Wojewodę w merytoryczną zasadność operatu szacunkowego. Zdaniem skarżących organ w takim przypadku ma ustalić stan faktyczny sprawy, a ten stan rzeczy został już ustalony. Zdaniem skarżących, Wojewodę obowiązuje reguła administracyjna, że ciężar udowodnienia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na organie administracyjnym, a nie na stronie, która już 6 lat temu spełniła warunki do uzyskania rekompensaty za mienie pozostawione na Wschodzie, a żądanie sporządzenia trzeciego operatu szacunkowego w tej samej sprawie jest bezprawne i zmierza w istocie do nieuzasadnionego obciążenia kosztami tego operatu szacunkowego wnioskodawców, co jest nadmiernie uciążliwe, zaś swobodna ocena zgromadzonych dowodów przerodziła się w niedopuszczalną samowolę.