Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Władysław Kulon Sędziowie Sędzia NSA Halina Kremis - spr. Sędzia WSA Alicja Palus Protokolant Asystent sędziego Malwina Jaworska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 12 lutego 2014 r. sprawy ze skargi H.M. na bezczynność Wojewody D. w przedmiocie potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej I. umarza postępowanie w zakresie bezczynności Wojewody D.; II. orzeka, że bezczynność Wojewody D. nie miała charakteru rażącego naruszenia prawa; III. dalej idącą skargę oddala; IV. zasądza od Wojewody D. na rzecz skarżącej kwotę 100 zł (słownie: sto) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
H. M. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na bezczynność Wojewody D. w postępowaniu w przedmiocie potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.
Skarżąca zarzuciła, że Wojewoda D. rażąco naruszył art. 35 Kodeksu postępowania administracyjnego przez rażące przekroczenie terminów do załatwienia sprawy mimo tego, że Minister Skarbu Państwa uwzględnił zażalenie skarżącej na przewlekłe prowadzenie postępowania z 20 lutego 2013 r. i postanowieniem z dnia [...] r. wyznaczył Wojewodzie D. termin 6 miesięcy na rozpatrzenie sprawy. Skarżąca wniosła o: 1) zobowiązanie Wojewody D. do wydania decyzji w terminie 14 dni od daty doręczenia akt organowi; 2) zobowiązanie Wojewody D. do ukarania dyscyplinarnego pracownika winnego niezałatwienia sprawy w terminie; 3) stwierdzenie, że bezczynność organu stanowi rażące naruszenie prawa; 4) wymierzenie organowi grzywny na podstawie art. 149 § 1 i § 2 w zw. z art. 156 § 6 p.p.s.a.; 5) zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.
W uzasadnieniu skargi podano, że skarżąca w dniu 31 grudnia 2008 r. złożyła do Wojewody D. wniosek o wydanie decyzji potwierdzającej prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez swoją matkę Z. R. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącej, jeżeli w toku postępowania istniała potrzeba uzupełnienia danych lub dokumentów, skarżąca starała się to czynić w taki sposób, aby możliwe było sprawne prowadzenie postępowania. Postanowieniem z [...] r. Wojewoda D. po niemal trzech latach postępowania przedłużył termin załatwienia sprawy do 31 grudnia 2012 r. W postanowieniu tym wbrew art. 36 § 1 K.p.a. nie wyjaśniono przyczyny niezałatwienia sprawy w terminie. Organ poprzestał na wskazaniu wynikających z ustawy zasad procedury w sprawie, w której oczekiwana jest decyzja. W szczególności zabrakło jakichkolwiek zobowiązań wobec skarżącej, dotyczących np. uzupełnienia materiału dowodowego. Pismem z 19 września 2012 r. skarżąca została zawiadomiona o tym, że w sprawie został zebrany dostateczny materiał dowodowy do wydania decyzji. Na podstawie art. 10 § 1 K.p.a. wezwano skarżącą do złożenia dodatkowych wyjaśnień i dokumentów oraz do wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów. Na przełomie października i listopada 2012 r. skarżąca dostarczyła organowi dokumentację potwierdzającą, że jest spadkobiercą ustawowym po Z. R. Dostarczyła także dokumenty potwierdzające, że tylko na jej rzecz może być realizowane prawo do rekompensaty. Gdy skarżąca oczekiwała na rozstrzygnięcie sprawy, otrzymała następne postanowienie Wojewody D. z [...] r. informujące o przedłużeniu terminu do załatwienia sprawy do 30 czerwca 2014 r. Podobnie jak w postanowieniu z [...] r. i tym razem zabrakło wskazania, jakie są przyczyny tego przedłużenia. Należy sądzić, że nie chodziło o dostarczone przez skarżącą dokumenty dotyczące przyjęcia spadku, skoro we wspomnianym piśmie z 19 września 2012 r. wyraźnie informuje się o zebraniu całego materiału dowodowego. W ocenie skarżącej wykazanie statusu spadkobiercy w żaden sposób nie uzasadniało przedłużenia postępowania aż do 30 czerwca 2014 r. A gdyby nawet to miało być przyczyną, to w świetle art. 36 § 1 K.p.a. należało to wskazać w postanowieniu o wyznaczeniu dodatkowego terminu (dodać należy: terminu bardzo odległego). Zdaniem skarżącej nie było żadnych podstaw do przedłużania po raz drugi postępowania w jej sprawie. Redakcja obydwu postanowień o przedłużeniu terminu wskazuje wręcz na to, że zostały sporządzone w oparciu o jakiś schemat i w oderwaniu od rzeczywistego stanu sprawy. Postanowienia te brzmią właściwie identycznie - poza datą wydania i datą przedłużenia terminu. Nie wynika z nich, czy zachodzą jakieś przesłanki zależne czy też jednak niezależne od organu. Należy zauważyć, że organ przeczył sam sobie. Jeżeli doszło do zebrania całego materiału dowodowego i wzywano do wypowiedzenia się na podstawie art. 10§1 K.p.a., to jak można w przededniu upływu uprzednio wyznaczonego terminu załatwienia sprawy wydawać kolejne postanowienie, które wyznacza tak odległy termin? W ten sposób, zdaniem skarżącej, organ naruszył nie tylko zasadę szybkości załatwienia sprawy z art. 12 K.p.a., ale także zasadę prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organu statuowaną w art. 8 K.p.a. Jeżeli zważyć, że wniosek skarżąca złożyła 31 grudnia 2008 r., to w takim stanie rzeczy decyzja w pierwszej instancji zostałaby wydana po pięciu latach i sześciu miesiącach od tej daty.