Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Olga Białek Sędziowie Sędzia WSA Anna Siedlecka - spr. Sędzia NSA Julia Szczygielska Protokolant asystent sędziego Malwina Jaworska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 2 czerwca 2011 r. sprawy ze skargi A. K., B. M., C. M., G. G., H. Ś., R. Ś., R. P., P. B., M. K., J. M. na bezczynność Rady Miasta D. w przedmiocie podjęcia uchwały na podstawie art. 6 ust. 2 i ust. 4 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oddala skargę.
Pismem z dnia 18 października 2010 r. (data złożenia w Urzędzie Miasta w D.) A. K., M. K., G. G., R. P., C. M., H. Ś., R. Ś., J. M., P. B., B. M. złożyli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę określając, że jest to "skarga na bezczynność Rady Miejskiej D. wobec naszego wezwania do naruszenia naszego interesu prawnego dotyczącego wezwania do wykonania czynności nakazanych prawem". W uzasadnieniu skargi jej autorzy podnieśli, że w związku z niewykonywaniem przez Radę Miejską w D. obowiązków wynikających z przepisów ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach w dniu 18 sierpnia 2010 r. mieszkańcy D. (w liczbie 96 osób, w tym skarżący) wezwali Radę Miejską D. do podjęcia uchwał wymaganych przepisami tej ustawy, a których dotychczasowy brak stanowił naruszenie ich interesu prawnego wynikającego z art. 6 ust.2 i ust. 4 tej ustawy. Skarżący wskazali, że wbrew stanowisku wyrażonemu w opisanym wezwaniu Rada Miasta D. podjęła w dniu 30 sierpnia 2010 r. (w skardze błędnie podano datę 27 sierpnia 2010 r.) uchwałę nr [...]. W ocenie skarżących wskazana uchwała nie rozstrzyga kwestii poruszonych w wezwaniu. Wbrew jej tytułowi: ,,W sprawie ustalenia górnych stawek opłat ponoszonych przez właścicieli nieruchomości za usługi w zakresie odbierania odpadów komunalnych oraz opróżniania zbiorników bezodpływowych i transportu nieczystości ciekłych", treść uchwały została sformułowana dla realizacji celu zupełnie odmiennego niż wynika z wykładni systemowo-celowościowej art. 6 ust. 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. Zdaniem skarżących celem istnienia przyjętego rozwiązania legislacyjnego, biorąc przede wszystkim pod uwagę art. 23 ustawy o samorządzie gminnym, jest ustawowo usankcjonowana ochrona prawna słabszej pozycji indywidualnych mieszkańców w kontaktach umownych z przedsiębiorcą realizującym zadanie własne gminy. Taką wolę i cel ustawodawcy potwierdza treść pisma Ministra Ochrony Środowiska z dnia 19 marca 2008 znak [...] skierowanego do Marszałka Senatu oraz wyrok NSA z 29 grudnia 2009 r. sygn. akt II OSK 1843/09. Przy tak rozumianym znaczeniu przepisu art. 6 ust. 2 ustawy o utrzymaniu czystości, ustalenia zawarte w uchwale podjętej na jego podstawie, winny być skierowane do wszystkich mieszkańców gminy. Tymczasem zdaniem skarżących, Rada Miejska D., przekraczając kompetencje ustawowe, podjęła uchwałę, w której wbrew pojęciom ustawowym i nadużywając tych pojęć, ustaliła opłaty o charakterze: ,,sankcyjnym" , "restrykcyjnym" - dotyczące wyłącznie osób, które nie zawarły umowy z przedsiębiorstwem odbierającym odpady a nie "górne stawki opłat" w rozumieniu art. 6 ustawy, tj. mające zastosowanie do osób, które takie umowy zawarły. Na poparcie przedstawionego stanowiska skarżący powołali się na treść pisma Burmistrza D. z dnia 29 lipca 2010 r. znak [...], w którym w ocenie skarżących, dokonując błędnej wykładni art. 6 ust. 2 ustawy, stwierdził, tu cyt.: ,,Ponadto, w tym przypadku, gdy właściciel nie posiada umowy na odbiór odpadów komunalnych, gmina jest obowiązana zorganizować odbieranie odpadów komunalnych. W tym celu został przygotowany projekt uchwały Rady Miejskiej w sprawie określenia górnych stawek opłat". W ocenie skarżących zarzucana modyfikacja treści przepisów prawa zostało jednoznacznie zakwalifikowana w orzecznictwie sądowym, jako rażące naruszenie prawa. Ponadto zdaniem autorów skargi podjęcie uchwały nastąpiło bez wymaganego ustawowo należytego udokumentowania pracy Rady Miejskiej, w tym przypadku w zakresie sposobu ustalenia samej wysokości opłat, co de facto przesądzało o braku istnienia merytorycznej podstawy tego ustalenia, niezależnie od samej wadliwości prawnej.