Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Zygmunt Wiśniewski (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz Sędzia WSA Olga Białek po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 28 marca 2017 r. sprawy ze skargi A.D. na bezczynność Wojewody D. w przedmiocie potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej I. zobowiązuje Wojewodę D. do wydania aktu w przedmiocie rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej w terminie dwóch miesięcy od dnia zwrotu akt administracyjnych wraz z wyrokiem ze stwierdzeniem jego prawomocności; II. stwierdza, że Wojewoda D. dopuścił się bezczynności mającej miejsce z rażącym naruszeniem prawa; III. wymierza Wojewodzie D. grzywnę w wysokości 2000 zł (dwa tysiące złotych); IV. zasądza od Wojewody D. na rzecz strony skarżącej kwotę 100 zł (sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Pismem z dnia 28 listopada 2016 r. A.D. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na bezczynność Wojewody D., zarzucając naruszenie art. 8, art. 35 § 1 ustawy z dnia 16 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (j.t. Dz. U. z 2016, poz. 23; zwanej dalej "K.p.a."), przez rażące naruszenie terminów do załatwienia sprawy w postępowaniu i wnosząc o zobowiązanie organu do wydania odpowiedniego aktu administracyjnego w terminie czternastu dni od daty doręczenia akt i ukarania dyscyplinarnego pracownika winnego niezałatwienia sprawy w terminie oraz zasądzenie kosztów postępowania. Uzasadniając skargę, skarżący wskazał, że w dniu 29 grudnia 1988 r. złożył wniosek w Urzędzie Dzielnicowym W.-Ś. o przyznanie rekompensaty za mienie zabużańskie pozostawione przez poprzedników prawnych. Wniosek ten wraz z właściwymi dokumentami został przekazany Wojewodzie D. przez Prezydenta Miasta Stołecznego W. postanowieniem z dnia 19 listopada 2004 r. ( zgodnie ze wskazaniem, że sprawa powinna być rozpatrzona i załatwiona w miejscu ostatniego zamieszkania właściciela mienia zabużańskiego, w tym przypadku ojca skarżącego, R.D., którego skarżący jest spadkobiercą. W dniu 19 maja 2016 r. na podstawie art. 37 § 1 K.p.a. skarżący złożył do Ministra Skarbu Państwa zażalenie na niezałatwienie sprawy w terminie, który w dniu 30 czerwca 2016 r. wydał postanowienie, uznając ww. zażalenie za uzasadnione i wyznaczył Wojewodzie termin rozpatrzenia sprawy w ciągu czterech miesięcy od daty otrzymania przez organ wojewódzki postanowienia wraz z aktami. Mimo ww. postanowienia i upływu wyznaczonego terminu Wojewoda dotychczas nie wydał stosownego aktu administracyjnego, co oznacza, że od dnia złożenia podania wniosek do dzisiaj nie został rozpatrzony. Tym samym organ nie tylko naruszył art. 35 § 3 K.p.a., który określa maksymalny termin załatwienia sprawy, ale także zasadę zaufania do organów administracji zawartą w art. 8 K.p.a. oraz zasadę szybkości postępowania zawartą w art. 12 § 1 K.p.a. i wykazał obrazę prawa demonstrując lekceważący do niego stosunek poprzez nie zastosowanie się do art. 36 K.p.a.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda D. wniósł o oddalenie skargi, wskazując, że w dniu 18 grudnia 2008 r. do Wojewody wpłynął wniosek A.D. o wydanie decyzji potwierdzającej prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez R.D. nieruchomości w miejscowości S., w byłym województwie s., tj. poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. W toku postępowania organ prowadzący postępowanie podjął następujące czynności:
1) pismami z dnia 14 października 2011 r., 3 grudnia 2012 r. i 14 lipca 2014 r. poinformował stronę o przyczynach niezałatwienia sprawy w terminie i wyznaczył nowy termin do jej załatwienia,
2) pismami z dnia 30 lipca 2014 r. wystąpił z zapytaniem do Urzędu Miejskiego w P., Urzędu Miejskiego w B., Urzędu Miasta Stołecznego W. i Urzędu Miejskiego W. o udzielenie informacji, czy R.D., E.D. lub A.D. nabyli na w/w terenie prawo własności lub prawo użytkowania wieczystego nieruchomości Skarbu Państwa z zaliczeniem na poczet ceny wartości mienia nieruchomego pozostawionego poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, w związku z wojną rozpoczętą w 1939 r.,