Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Alicja Palus Sędziowie: Sędzia NSA Halina Filipowicz-Kremis Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz (sprawozdawca) po rozpoznaniu w Wydziale II w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 22 lutego 2017 r. sprawy ze skargi J. B.-P., B. S., A. Ch., K. H., G. B.-P., A. D. oraz H.D. na bezczynność Wojewody D. w przedmiocie potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej I. stwierdza, że Wojewoda D. dopuścił się bezczynności mającej miejsce z rażącym naruszeniem prawa; II. zobowiązuje Wojewodę D. do wydania postanowienia lub decyzji w terminie miesiąca od dnia zwrócenia organowi akt administracyjnych wraz z odpisem prawomocnego wyroku.
W dniu 1.12.2016 r. wpłynęła skarga na bezczynność organu, nadana w dniu 25.11.2016 r. Według skargi wniosek o wydanie decyzji potwierdzającej prawo do rekompensaty, złożony został po raz pierwszy w dniu 11.12.1990 r. Organ nie wykonuje nakazanych ustawowo czynności. Nawet zażalenie na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania złożone dnia 29.01.2016 r. zostało przekazane do organu wyższego stopnia dopiero w dniu 17.03.2016 r. W dniu 28.10.2011 r. przesłano do organu zaświadczenie archiwum ukraińskiego potwierdzające składniki pozostawionego mienia. Dopiero w dniu 25.09.2012 r. organ wezwał skarżącego do przedstawienia dokumentów źródłowych, co było czasochłonne i trwało do dnia 26.06.2015 r. Wezwanie to było zbędne, skoro treść dokumentów poświadczało zaświadczenie. Postępowanie zostało podjęte po upływie 33 dni. Wyznaczony termin załatwienia sprawy upłyną bezskutecznie. Dopiero w dniu 25.11.2015 r. organ zwrócił się o informacje do innych urzędów. Minister po uznaniu zażalenia za uzasadnione wyznaczył dodatkowy termin, który również upłyną bezskutecznie. Minister stwierdził bezczynność organu ponownie w dniu 15.04.2016 r., poprzednio w dniu 12.07.2011 r. Skarżący bywał w siedzibie organu, a wówczas zwodzono go odnośnie terminu załatwienia sprawy, tak samo jak w pisemnych zawiadomieniach. Należy uznać, że organ w sposób rażący naruszył prawo wobec oczywistej i jaskrawej bezczynności oraz całkowitego lekceważenia stron. Skarżący nie zgłosił przy tym wniosków, w tym wniosku o zwrot kosztów pomimo pouczenia o treści art. 210 §1 p.p.s.a.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie. Podanie przekazane według właściwości w 2004 r. zostało pozostawione bez rozpoznania. Wniosek złożono pisemnie w dniu 8 sierpnia 2015 r. Organ opisał czynności podjęte w sprawie. Kilkukrotnie zawiadamiał strony o wyznaczeniu nowego terminu załatwienia sprawy.
W dniu 17.08.2010 r. zwrócił się do konsulatu i ambasady o pomoc w uzyskaniu niezbędnych dokumentów. W dniu 25.09.2012 r. wezwał strony na podstawie art. 6 ust.6 ustawy o uzupełnienie wniosku. W 2013 r. zwracał się do innych organów o ustalenie niezbędnych informacji. W dniu 9.04.2013 r. organ ponownie wezwał wnioskodawców do uzupełnienia wniosku. W dniu 11.12.2013 r. organ zawiesił postępowanie. Podjął je ponownie w dniu 29 lipca 2015 r. W dniu 26.11.2015 r. zwrócił się do innych organów o udzielenie informacji. W dniu 28.12.2016 r. zawiadomił strony o gotowości do wydania decyzji. Organ aktualnie opracowuje postanowienie z art. 7 ust. 1 ustawy odnośnie części majątku oraz decyzję odmowną odnośnie pozostałej części. Jak wynika z akt administracyjnych, skarżący najpierw złożył wniosek o przyznanie rekompensaty w dniu 11.12.1990 r. do organu niewłaściwego. Wniosek został przekazany do organu w dniu 21.12.2004 r. Organ w dniu 27.06.2005 r. wezwał stronę do złożenia wniosku odpowiadającego wymogom ustawy z dnia 12 grudnia 2003 r. pod rygorem pozostawienia go bez rozpoznania, zaś w dniu 28.07.2005 r. zawiadomił stronę (jednego z wnioskodawców) o zastosowaniu art. 64 § 2 k.p.a. Skarżący ponowili wniosek w dniu 8.08.2005 r. dołączając szereg dokumentów.