Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi Spółdzielni Budowlano-Mieszkaniowej (...) na decyzję Ministra Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej (...) w przedmiocie ustalenia miejsca i warunków realizacji inwestycji na skutek rewizji nadzwyczajnej Rzecznika Praw Obywatelskich (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 lipca 1987 r. IV SA 1101/86
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje NSA w Warszawie do ponownego rozpoznania, w pozostałym zakresie rewizję nadzwyczajną odrzuca.
Kodeks postępowania administracyjnego w art. 16 par. 1 ustanawia zasadę ogólną trwałości ostatecznej decyzji administracyjnej, której naruszenie jest możliwe tylko na zasadach i w trybie uregulowanym w kodeksie.
Jeżeli decyzja Wydziału Urbanistyki, Architektury i Ochrony Środowiska Urzędu Miasta z dnia 3 lutego 1984 r. była ostateczna, co zostało potwierdzone klauzulą z dnia 20 lutego 1984 r., to mogła ona być wzruszona wyłącznie na mocy przepisów zawartych w rozdziale 12 i 13 Kpa, żadnej innej drogi podważenia tej decyzji nie było w świetle obowiązujących przepisów. Każda zaś decyzja wydana po dniu 20 lutego 1984 r. w sprawie już rozstrzygniętej decyzją ostateczną była nieważna i organ administracji państwowej, o którym mowa w art. 157 par. 1 Kpa działając z urzędu albo na wniosek /art. 157 par. 2 Kpa/, miał obowiązek stwierdzić nieważność takiej decyzji na mocy przepisu art. 156 par. 1 pkt 3 Kpa.
Naczelny Sąd Administracyjny tej konsekwencji ostateczności decyzji administracyjnej z dnia 3 lutego 1984 r. nie wziął pod uwagę.