Organ administracji jest - na podstawie art. 110 Kpa - związany wydaną decyzją także i wtedy gdy strona składająca nowy wniosek powołuje się na zmianę podstawy prawnej rozstrzygnięcia administracyjnego polegającą na rozszerzeniu kręgu przesłanek, pozwalających na ewentualne uwzględnienie wniosku, jednak nadal w granicach tej samej kategorii spraw i tego samego rodzaju uprawnień przysługujących tej stronie.
W wypadku gdy poprzednie rozstrzygnięcie administracyjne było dla strony niekorzystne, jego zmiana może nastąpić w trybie określonym w art. 154 par. 1 Kpa.
Tożsamość sprawy w postępowaniu administracyjnym występuje także wtedy, gdy zmieni się wprawdzie akt stanowiący podstawę prawną decyzji, lecz zachowana zostanie ciągłość regulacji prawnej praw i obowiązków stron postępowania administracyjnego.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) Zespołu Opieki Społecznej (...) na decyzję (...) Inspektora Sanitarnego (...) w przedmiocie stwierdzenia choroby zawodowej u (...) na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie z dnia 28 października 1992 r. SA/Lu 663/92
oddala rewizję nadzwyczajną.
Decyzją z dnia 26 marca 1979 r. Nr WSSE.HP.4172/26/79 Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny dla Województwa L. nie stwierdził choroby zawodowej u Zofii S., pielęgniarki Oddziału Wewnętrznego Psychiatrycznego Zespołu Opieki Zdrowotnej w L.
Decyzja stwierdzała, że na podstawie przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego nie było podstaw do uznania u zainteresowanej, u której stwierdzono wirusowe zapalenie wątroby i która w związku z tą chorobą przebywała w Klinice Chorób Zakaźnych w okresie od dnia 21 października 1978 r. do dnia 11 grudnia 1978 r., że nastąpiło - podczas wykonywania czynności pielęgniarki - zakażenie od osoby chorej na tę chorobę, aczkolwiek nie wykluczono kontaktu z nosicielem tej choroby. Główny inspektor Sanitarny, rozpatrując sprawę na skutek odwołania, zaskarżoną decyzję organu I instancji utrzymał w mocy.
W maju 1991 r. Zofia S. zwróciła się do Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego o ponowne rozpatrzenie jej wniosku o stwierdzenie, że schorzenie, jakiemu uległa w IV kwartale 1978 r., było chorobą zawodową. W uzasadnieniu podała, że przed zachorowaniem nie była narażona na działanie jakichkolwiek infekcji, nie była szczepiona przeciwko zakażeniu i nie miała możliwości korzystania z rękawic ochronnych. Na podstawie nowego zgłoszenia choroby zawodowej zawartego w informacji Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego Akademii Medycznej w L. z dnia 11 czerwca 1991 r., Państwowy Terenowy Inspektor Sanitarny decyzją z dnia 10 października 1991 r. stwierdził u Z.S. wirusowe zapalenie wątroby, uznając, że w latach 1968-1978 miała ona bezpośredni kontakt z materiałem zakaźnym, co w "dużym stopniu" pozwala "przyjąć źródło zakażenia związane z chorobą zawodową (...)". Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny - rozpatrując sprawę na skutek odwołania zainteresowanej placówki służby zdrowia - decyzję tę utrzymał w mocy.
Psychiatryczny Specjalistyczny Zespół Opieki Zdrowotnej w L., decyzję tę zaskarżył do sądu administracyjnego. Z uwagi na tożsamość stron i przedmiotu sprawy, skarga zarzuca, że obydwa rozstrzygnięcia dotyczą sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną i domaga się stwierdzenia nieważności decyzji Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia 2 grudnia 1991 r.
Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie wyrokiem z dnia 28 października 1992 r. SA/Lu 663/92 uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję Państwowego Terenowego Inspektora Sanitarnego w Lublinie z dnia 10 października 1991 r. Naczelny Sąd Administracyjny podzielił zasadność zarzutu wydania rozstrzygnięcia administracyjnego w sprawie już poprzednio rozstrzygniętej inną ostateczną decyzją administracyjną z roku 1978 i hipotetycznie uznał te decyzje za nieważne na podstawie art. 156 par. 1 pkt 3 Kpa, nie stwierdzając jednak tej nieważności wobec upływu 10 letniego terminu od dnia ich wydania, określonego w art. 156 par. 1 Kpa. W uzasadnieniu wyroku NSA zwrócono uwagę, że w rozpatrywanej sprawie należało rozważyć możliwość, zastosowania trybu postępowania określonego w art. 154 Kpa. Dopatrując się naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, oraz naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, Naczelny Sąd Administracyjny uchylił obydwie decyzje administracyjne.