Wniosek funkcjonariusza Policji o przyznanie pomocy finansowej z funduszu mieszkaniowego podlega rozpatrzeniu w drodze postępowania administracyjnego.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji (...) w przedmiocie odmowy przyznania pomocy finansowej na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie z dnia 29 grudnia 1994 r. SA/Kr 1631/94
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania NSA OZ w Krakowie.
Komendant Rejonowy Policji w T. decyzją z dnia 18 lutego 1994 r., (...) odmówił Marianowi Z. przyznania pomocy finansowej zaliczkowej na budowę domu w T. przy ul. S. Jako podstawę prawną decyzji Komendant wskazał par. 4 ust. 1 zarządzenia nr 41 Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 19 marca 1993 r. w sprawie określenia wysokości pomocy finansowej na budownictwo mieszkaniowe dla funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej i Państwowej Straży Pożarnej oraz zasad jej przyznawania i zwracania. W uzasadnieniu decyzji organ I instancji stwierdził, że w piśmie o udzielenie pomocy finansowej wnioskodawca podał, iż nie korzystał z tej formy pomocy finansowej, ani jego małżonka. Jednakże ustalono, że decyzją nr 21/82 z dnia 5 października 1982 r. Irena Z. /wówczas N./ otrzymała zaliczkę w wysokości 20.500 zł na uzupełnienie wkładu mieszkaniowego na mieszkanie spółdzielcze typu M-2, a skierowanie do Spółdzielni Mieszkaniowej otrzymał wnioskodawca Marian Z. Wnioskodawca nadal zajmuje spółdzielczy lokal mieszkalny o powierzchni nie zapewniającej jego rodzinie /składającej się z 4 osób/ przysługujących norm zaludnienia i w związku z czym rozpoczął budowę domu jednorodzinnego. Wnioskodawca nie rozliczył się z otrzymanej zaliczki i z tego względu nie może otrzymać pomocy finansowej. Dopiero po rozliczeniu się z mieszkania i otrzymanej zaliczki wnioskodawca może ubiegać się o przyznanie pomocy finansowej w związku z budową domu jednorodzinnego.
Po rozpoznaniu odwołania Mariana Z. od powyższej decyzji, Komendant Wojewódzki Policji w T. decyzją z dnia 16 kwietnia 1994 r., (...) utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję uznając, że wniosek nie może być załatwiony pozytywnie bez rozliczenia przyznanej uprzednio zaliczki.
Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie po rozpoznaniu skargi Mariana Z. na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia 16 kwietnia 1994 r., wyrokiem z dnia 29 grudnia 1994 r., (...) stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji I instancji i zasądził od Komendanta Wojewódzkiego Policji w T. na rzecz skarżącego 100.000 zł kosztów postępowania.
W uzasadnieniu wyroku Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że rozstrzygnięcie o udzieleniu pomocy finansowej funkcjonariuszowi Policji na budownictwo mieszkaniowe nie należy do postępowania administracyjnego, a tym samym do właściwości Policji, działającej w charakterze organu administracji państwowej. Naruszenie przepisów o właściwości uzasadnia stwierdzenie nieważności, zgodnie z art. 156 par. 1 pkt 1 Kpa. Zdaniem NSA ustawa o Policji nie stwarza podstaw do załatwienia niniejszej sprawy na zasadach i w trybie postępowania administracyjnego. Przepis art. 94 ust. 2 ustawy o Policji, zawierający delegację dla Ministra Spraw Wewnętrznych do określenia zasad przyznawania i wysokości pomocy finansowej, jak również art. 96 tej ustawy nie daje wyraźnego upoważnienia do rozstrzygania spraw objętych tymi przepisami w drodze decyzji administracyjnej. Wskazane wyżej przepisy nie upoważniły Ministra Spraw Wewnętrznych do ustalenia administracyjnego trybu przyznawania pomocy finansowej oraz dochodzenia zwrotu pomocy finansowej. W związku z tym Minister nie był władny ustanowić takiego trybu postępowania w par. 4 ust. 1 zarządzenia Nr 41 z dnia 19 marca 1993 r. w sprawie określenia wysokości pomocy finansowej na budownictwo mieszkaniowe dla funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej i Państwowej Straży Pożarnej oraz zasad jej przyznawania i zwracania. Jednocześnie NSA dla uzasadnienia swojego rozstrzygnięcia odwołał się do wyroków z dnia 22 marca 1994 r., SA/Ka 1541/93 i z dnia 25 maja 1994 r., SA/Ka 1982/93 stwierdzając, że zajęto w nich takie samo stanowisko.