W świetle upoważnienia wynikającego z art. 56 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne /Dz.U. nr 38 poz. 230 ze zm./ - Rada Ministrów może w drodze rozporządzenia różnicować stawki opłat za wprowadzanie przez podmioty gospodarcze ścieków do wód i do ziemi w zależności od stopnia przyczynienia się do ekologicznego zdegradowania środowiska naturalnego.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu (...) sprawy ze skargi (...) w przedmiocie opłat za szczególne korzystanie z wód na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 lipca 1993 r. IV SA 1756/92
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę NSA w Warszawie do ponownego rozpoznania.
Decyzjami Wojewody K. z dnia 26 listopada 1991 r. (...) i z dnia 26 lutego 1992 r. (...) w sprawie naliczania opłat za szczególne korzystanie z wód i urządzeń wodnych w 1991 r. ustalono należne od Zakładów Górniczo-Hutniczych "B." opłaty za wprowadzenie wód dołowych i ścieków bytowo-gospodarczych w III i IV kwartale 1991 r.
Rozpoznając sprawę na skutek odwołania Zakładów Górniczo-Hutniczych "B." od powyższych decyzji, Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa - decyzją z dnia 30 września 1992 r. (...) utrzymał w mocy zaskarżone decyzje. W związku z treścią odwołania Minister stwierdził, że rozporządzenie stanowiące podstawę prawną decyzji jest aktem wykonawczym do art. 56 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne, a nie - jak twierdzi strona odwołująca się - do art. 86 ust. 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska. Ponadto wyjaśnił, że intencją ustawodawcy było zróżnicowanie stawek opłat ze względu na szczególną ochronę wód powierzchniowych tam, gdzie ich zasoby są bardzo małe lub szczególnie zagrożone zanieczyszczeniami. W związku z tym zaskarżone opłaty zostały obliczone prawidłowo i zgodnie z obowiązującymi przepisami wykonawczymi do ustawy.
Na skutek skargi Zakładu Górniczo-Hutniczego "B." w B. na powyższą decyzję Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 30 września 1992 r., Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 19 lipca 1993 r. (...) uchylił zaskarżoną decyzję i utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji oraz zasądził zwrot kosztów postępowania na rzecz skarżącego od organu II instancji.
Naczelny Sąd Administracyjny, oceniając zgodność z prawem zaskarżonej decyzji, poddał jednocześnie ocenie prawnej legalność unormowania, zawartego w par. 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 stycznia 1986 r. w sprawie opłat za szczególne korzystanie z wód i urządzeń wodnych /Dz.U. nr 37 poz. 295 ze zm./, który stanowi, że "zakłady położone na obszarze województwa katowickiego ponoszą opłaty za ścieki dwukrotnie wyższe niż określone w par. 7". Zdaniem Sądu Administracyjnego przepis art. 56 ust. 2 prawa wodnego nie zawiera upoważnienia dla Rady Ministrów do generalnego różnicowania wysokości opłat według województw w nawiązaniu do stopnia zagrożenia środowiska, a w szczególności do wyodrębnienia województwa katowickiego i ustalenia dla zakładów znajdujących się na jego terenie wyższych opłat za ścieki niż dla zakładów z pozostałych województw. W związku z tym Sąd Administracyjny uznał, że ww. par. 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 stycznia 1986 r. wykracza poza upoważnienie ustawowe i jest niezgodny z art. 56 ust. 2 Prawa wodnego oraz narusza art. 41 pkt 8 i art. 67 ust. 2 Konstytucji RP, stwierdzający, że wydawane na podstawie upoważnień ustawowych rozporządzenia powinny mieć charakter wykonawczy do ustawy. Naczelny Sąd Administracyjny dopatruje się zgodności swojego stanowiska z poglądem wyrażonym przez Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniu z dnia 17 grudnia 1991 r. w sprawie U 2/91. Z tego względu Sąd ten uznał, że podwyższenie stawek opłat nastąpiło na podstawie przepisu sprzecznego z prawem wodnym i Konstytucją RP. Dlatego uchylił zaskarżoną decyzję i utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 Kpa i o kosztach orzekł na podstawie art. 208 Kpa.