1. "Wprowadzenie urzędu skarbowego w błąd przez podatnika" w rozumieniu par. 7 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 maja 1990 r. w sprawie zwolnienia od podatków obrotowego i dochodowego podatników osiągających przychody z niektórych rodzajów nowo uruchomionej działalności gospodarczej /Dz.U. nr 35 poz. 203/, dotyczy decyzji zwalniającej od podatków, przy wydaniu której urząd skarbowy powinien mieć na uwadze ogólne zasady postępowania administracyjnego /art. 6-10 Kpa/ oraz obowiązek wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego /art. 77 par. 1 i 4 Kpa/.
2. Określone przepisami rozporządzenia postępowanie w sprawie zwolnienia od podatków /par. 6 ust. 6/ i postępowanie w sprawie utraty przez podatnika prawa do zwolnienia za cały okres działalności /par. 7 ust. 4/ są odrębnymi postępowaniami, które kończą się wydaniem decyzji administracyjnej.
Brak jest zatem podstaw do traktowania decyzji o utracie prawa do zwolnienia od podatków jako swoistego trybu weryfikacji /uchylenia/ decyzji o zwolnieniu od podatków.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Izby Skarbowej (...) w przedmiocie stwierdzenia utraty prawa do zwolnienia od podatków obrotowego i dochodowego na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Katowicach z dnia 15 marca 1994 r. SA/Ka 1421/93
oddala rewizję nadzwyczajną.
Grzegorz G. w dniu 27 grudnia 1990 r. złożył w Urzędzie Skarbowym w B.B. wniosek o zwolnienie od podatków obrotowego i dochodowego w związku z nowo uruchomioną działalnością gospodarczą polegającą na prowadzeniu baru uniwersalnego. Do wniosku dołączył oświadczenie, że ani on ani jego małżonka nie wykonywali działalności gospodarczej w okresie ostatnich 3 lat.
Urząd Skarbowy w B.B. wydał zgodną z wnioskiem decyzję w dniu 11 lutego 1991 r., przyznając Grzegorzowi G. zwolnienie od podatków obrotowego i dochodowego w okresie od 27 grudnia 1990 r. do 26 grudnia 1992 r., na podstawie i na warunkach określonych w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 18 maja 1990 r. w sprawie zwolnienia od podatków obrotowego i dochodowego podatników osiągających przychody z niektórych rodzajów nowo uruchomionej działalności gospodarczej /Dz.U. nr 35 poz. 203/.
Na podstawie par. 7 powołanego rozporządzenia Ministra Finansów Urząd Skarbowy w B.B. wydał w dniu 29 stycznia 1993 r. decyzję pozbawiającą Grzegorza G. udzielonego mu poprzednio zwolnienia od podatków za cały okres tego zwolnienia. Takie rozstrzygnięcie zostało uzasadnione ustaleniem, że Grzegorz G. w 1990 r. dokonał przywozu z zagranicy 1542 kg pomarańczy, 150 kg bananów oraz 280 kg mandarynek, które odsprzedał z zyskiem. Fakty te - zdaniem Urzędu Skarbowego - wskazują, że Grzegorz G. w swym wystąpieniu o zwolnienie podatkowe wprowadził Urząd Skarbowy w błąd.
Powyższą decyzję utrzymała w mocy Izba Skarbowa w B.B., która w decyzji z dnia 20 maja 1993 r. (...) potwierdziła ustalenia Urzędu Skarbowego. Podkreślono w tej decyzji, że w świetle bezspornych faktów dotyczących sprowadzania i sprzedaży przez podatnika owoców cytrusowych w 1990 r. zasadna jest kwalifikacja tych faktów jako handlowej działalności gospodarczej. Jeżeli zatem, w myśl par. 2 ust. 1 pkt 2 powołanego rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 maja 1990 r., warunkiem zwolnienia podatkowego od nowo uruchomionej działalności było nieprowadzenie działalności gospodarczej w okresie ostatnich 3 lat, to sprzeczne w tym przedmiocie z prawdą zapewnienie podatnika, stanowiło wprowadzenie urzędu skarbowego w błąd, co z kolei odpowiada dyspozycji par. 7 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Grzegorz G. zarzucił, że zaskarżona decyzja jest sprzeczna z prawem, gdyż opiera się na wadliwych ustaleniach faktycznych. Nie kwestionując bezpośrednio faktów dotyczących sprzedaży owoców cytrusowych w 1990 r. Grzegorz G. uważa, że nie oceniał ich w kategorii działalności gospodarczej, skoro sporadyczna sprzedaż cytrusów nie polegała na zorganizowanej i poddanej ewidencji działalności handlowej. Taką ocenę przedstawił Urzędowi Skarbowemu w B.B., wezwany przez ten Urząd do złożenia w tym przedmiocie wyjaśnień. Brak reakcji Urzędu Skarbowego na przedstawione mu wyjaśnienia upewnił skarżącego w jego ocenach. W tej sytuacji, zdaniem skarżącego, nie wprowadził on Urzędu Skarbowego w błąd, gdyż Urząd ten w momencie podejmowania decyzji o zwolnieniu podatkowym miał w swym posiadaniu wyjaśnienia podatnika dotyczące zarówno faktów, jak i ich prawnej interpretacji.