Na podstawie art. 15 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31/ nie jest wyłączony obowiązek uiszczenia opłaty targowej za prowadzenie działalności handlowej na chodniku, niezależnie od ewentualnej odpowiedzialności za naruszenie przepisów ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /Dz.U. nr 14 poz. 60/.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Kolegium Odwoławczego (...) w przedmiocie poboru opłaty targowej na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Poznaniu z dnia 19 marca 1993 r. SA/Po 95/93
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę NSA OZ w Poznaniu do ponownego rozpoznania.
Dariusz H. użytkował w 1992 r. w okresie letnim teren na rogu przy ul. M. i Al. W. w S., przylegający do budynku Spółdzielni Mieszkaniowej (...), jako wieczystego użytkownika, prowadząc na tym terenie działalność handlową w podcieniu tego budynku przy chodniku.
Naczelnik Wydziału Finansowego Urzędu Miejskiego w S., działając z upoważnienia Prezydenta Miasta, decyzją z dnia 13 sierpnia 1992 r., wydaną na podstawie art. 15 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31/ i uchwały (...) Rady Miejskiej z dnia 24 czerwca 1991 r. w sprawie opłaty targowej oraz uchwały (...) Rady Miejskiej z dnia 22 czerwca 1992 r. w sprawie zmiany załącznika nr 2 do uchwały (...), ustalił, że Dariusz H. za każdy dzień handlu poza miejscami wymienionymi w par. 4 oraz w załączniku nr 1 do uchwały (...) powinien płacić z tytułu opłaty targowej kwotę 1.040.000 zł. W uzasadnieniu decyzji przyjęto, że opłacanie należności dzierżawnych za użytkowany teren nie zwalnia od opłaty targowej, przy czym targowiskiem jest każde miejsce, gdzie faktycznie prowadzony jest handel.
Kolegium Odwoławcze przy Sejmiku Samorządowym Województwa (...) decyzją z dnia 26 listopada 1992 r. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. W decyzji Kolegium Odwoławczego (...) uznano, że przepis art. 15 ust. 2 powołanej ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, stanowiąc, że targowiskiem jest "wszelkie miejsce", w którym prowadzony jest handel, odnosi się zarówno do targowisk, których lokalizację ustaliła gmina na podstawie przepisów dekretu z dnia 2 sierpnia 1951 r. o targach i targowiskach /Dz.U. nr 141 poz. 312 ze zm./, jak również do każdego innego miejsca /chodnika na ulicy, placu, pasa przydrożnego itp./.
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie - Ośrodek Zamiejscowy w P., rozpoznając sprawę ze skargi Dariusza H. na decyzję Kolegium Odwoławczego przy Sejmiku Samorządowym Województwa (...) z dnia 26 listopada 1992 r., wyrokiem z dnia 19 marca 1993 r., (...) uchylił zaskarżoną decyzję i zasądził od tego Kolegium na rzecz skarżącego tytułem zwrotu kosztów sądowych kwotę 50.000 zł. Naczelny Sąd Administracyjny nie podzielił poglądu wyrażonego w zaskarżonej decyzji, że targowiskami są także chodniki na ulicach i że dokonywanie sprzedaży jest wystarczającą okolicznością do uznania danego miejsca za targowisko. Powołując się na przepisy art. 1 i 4 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /Dz.U. nr 14 poz. 60/ Sąd ten stwierdził, że drogi publiczne mogą być wykorzystane zgodnie z ich przeznaczeniem, polegającym na ruchu lub postoju pojazdów i ruchu pieszych.
Według art. 40 ust. 1 cyt. ustawy, wykorzystanie pasa drogowego w celach innych niż transportowe wymaga zezwolenia właściwego organu drogowego. Za zajęcie pasa drogowego pobiera się opłaty /art. 4 i art. 40/, a w wypadkach zajęcia pasa drogowego bez zezwolenia - kary pieniężne. Zdaniem sądu administracyjnego, nie można ocenić drogi publicznej jako targowiska w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. W razie ustalenia, że skarżący prowadził działalność handlową na drodze publicznej, sąd administracyjny uznał, że nie byłoby podstaw do pobrania opłaty targowej, gdyż skarżącego obciążałby obowiązek zapłacenia opłaty za zajęcie pasa drogowego lub kary pieniężnej za zajęcie drogi bez zezwolenia zarządu drogowego. Dlatego na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję.