W związku z powyższymi uwagami należy stwierdzić, że gdyby problem w rozpoznawanej sprawie sprowadzał się do kwestii, czy ściągnięcie od Janusza K. należności w postaci udzielonego mu zwrotnego zasiłku celowego wymaga wydania decyzji administracyjnej, to przecząca odpowiedź i wywody prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku byłyby uzasadnione. Jednakże problem w niniejszej sprawie istnieje w związku ze złożonym przez Józefa K. wnioskiem "o umorzenie 3 rat" zasiłku celowego i z wcześniej już zasygnalizowanym innym rodzajem postępowania, przewidzianym w dziale II, rozdział 3, ustawy o pomocy społecznej. Chodzi mianowicie o postępowanie wywołane wnioskiem osoby zainteresowanej lub pracownika socjalnego o odstąpienie od żądania zwrotu wydatków na udzielone świadczenie pomocy społecznej, określonym w art. 41 omawianej ustawy.
Artykuł 41 cyt. ustawy stanowi, że w wypadkach szczególnych, zwłaszcza jeżeli żądanie zwrotu wydatków na udzielone świadczenie w całości lub w części stanowiłoby dla osoby zobowiązanej nadmierne obciążenie lub też niweczyłoby skutki udzielonej pomocy, gmina na wniosek pracownika socjalnego lub osoby zainteresowanej może odstąpić od żądania takiego zwrotu. Z przepisu tego wynika zatem, że nawet wtedy, gdy istnieje obowiązek zwrotu wydatków przez świadczeniobiorcę lub gdy nawet został sporządzony tytuł egzekucyjny, gmina może odstąpić od żądania zwrotu tych wydatków, przy czym może to uczynić zarówno na wniosek osoby zainteresowanej, jak i z urzędu. Z art. 43 ust. 1 i 3 cyt. ustawy z kolei wynika, że rozstrzygnięcie wniosku w sprawie świadczeń pomocy społecznej następuje w drodze decyzji. Takie ujęcie zagadnienia prowadzi do konkluzji, że jeżeli osoba, na której ciąży obowiązek zwrotu wydatków na świadczenia pomocy społecznej, zwróci się z wnioskiem o odstąpienie od żądania takiego zwrotu, gmina /lub działający z jej upoważnienia organ/ ma obowiązek wydać decyzję. Tym samym należy uznać, że jeżeli wnioskodawca wystąpił z wnioskiem "o umorzenie" nie zwróconego w terminie zasiłku celowego, to w sprawie tej powinna być wydana decyzja.
Wprawdzie Naczelny Sąd Administracyjny słusznie zauważył, że w przepisach o postępowaniu w sprawie świadczeń z pomocy społecznej /art. 36-45 cyt. ustawy/ ustawodawca "nie przewidział instytucji umorzenia zwrotu wydatków na świadczenia z pomocy społecznej", lecz nie ulega przecież wątpliwości, że - mimo użycia przez wnioskodawcę niefortunnego sformułowania - w istocie rzeczy chodzi mu o odstąpienie przez gminę od żądania zwrotu tej części zasiłku celowego, który w decyzji o przyznaniu pomocy społecznej został określony jako zasiłek zwrotny /1.000.000 zł/. Dla załatwienia zaś takiego wniosku - w sposób negatywny lub pozytywny - w ustawie o pomocy społecznej przewidziana została forma decyzji. Powyższego stanu rzeczy nie zmienia przy tym okoliczność, że w myśl art. 41 cyt. ustawy odstąpienie przez gminę od żądania zwrotu wydatków na pomoc społeczną pozostawione zostało jej uznaniu /"gmina (...) może odstąpić"/. Z woli bowiem ustawodawcy /art. 43 ust. 1 i 3 cyt. ustawy/ nawet i w takiej sytuacji załatwienie sprawy następuje w drodze wydania decyzji.
Z tych względów trafny jest pogląd wyrażony w rewizji nadzwyczajnej, że Naczelny Sąd Administracyjny nie miał podstaw prawnych, by uznać za niedopuszczalne wydanie decyzji w sprawie z wniosku opartego na art. 41 cyt. ustawy. W konsekwencji należy tez podzielić stanowisko rewidującego, że nieprawidłowy jest wyrok tego Sądu stwierdzający nieważność decyzji wydanych przez organy orzekające I i II instancji.
Reasumując należy stwierdzić, że skoro z wskazanych przyczyn rewizja nadzwyczajna okazała się zasadna, Sąd Najwyższy na podstawie art. 422 par. 2 Kpc orzekł jak w sentencji wyroku.