Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak Sędziowie: Sędzia NSA Teresa Zyglewska Sędzia del. WSA Dariusz Chaciński (spr.) po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prezydenta Miasta Gliwice od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 13 sierpnia 2019 r. sygn. akt III SA/Gl 492/19 w sprawie ze skargi J.K. na czynność Prezydenta Miasta Gliwice z dnia [...] marca 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy dowozu dziecka do szkoły oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 13 sierpnia 2019 r., III SA/Gl 492/19, po rozpoznaniu skargi J.K. na czynność Prezydenta Miasta [...] z [...] marca 2019 r. nr [...], w przedmiocie odmowy dowozu dziecka do szkoły: (1) stwierdził bezskuteczność zaskarżonej czynności; (2) zasądził koszty postępowania.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Prezydent Miasta [...]. Zaskarżając wyrok w całości zarzucił mu naruszenie:
1. przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a to:
a) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w zw. z art. 146 p.p.s.a. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i stwierdzenie bezskuteczności zaskarżonej czynności pomimo, że brak było podstaw do przyjęcia, że organ nie dokonał ustaleń faktycznych niezbędnych do określenia ośrodka rewalidacyjno-wychowawczego odpowiedniego dla syna skarżącej;
b) art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) w zw. z art. 146 p.p.s.a. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i stwierdzenie bezskuteczności zaskarżonej czynności pomimo, że organ nie naruszył przepisów prawa materialnego i dokonał prawidłowej wykładni art. 39 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. Prawo oświatowe;
2. prawa materialnego, a to:
a) art. 39 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. Prawo oświatowe, poprzez ich błędną i wewnętrznie sprzeczną wykładnię skutkującą uznaniem, że gmina zobowiązana jest do zapewnienia bezpłatnego dowozu ucznia niepełnosprawnego do wskazanego przez rodzica ośrodka rewalidacyjno-wychowawczego pomimo bliżej położonego tożsamego ośrodka przy jednoczesnym uznaniu, że gmina zobowiązana była do porównania możliwości dziecka w korzystaniu z rehabilitacji w obu ośrodkach, co skutkuje wewnętrzną sprzecznością, ponieważ zgodnie z tą wykładnią gmina z jednej strony zobowiązana jest respektować wybór ośrodka dokonany przez rodziców, a z drugiej strony zobowiązana jest badać która placówka będzie właściwa dla dziecka;
b) art. 39 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. Prawo oświatowe, poprzez błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że gmina zobowiązana jest zapewniać bezpłatny dowóz ucznia niepełnosprawnego do dowolnie wybranego przez rodziców dziecka ośrodka rewalidacyjno-wychowawczego pomimo, że na swoim terenie gmina prowadzi ośrodki zapewniające możliwość realizacji orzeczenia o potrzebie zajęć rewalidacyjno-wychowawczych w tożsamym stopniu.
W oparciu o powyższe zarzuty Prezydent Miasta [...] wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie skargi, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnego w Gliwicach do ponownego rozpoznania, a także o zasądzenie kosztów postępowania.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną J.K. wniosła o jej oddalenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.) - p.p.s.a. - skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, albowiem zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznając sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Przesłanki nieważności określone w art. 183 § 2 p.p.s.a. w tej sprawie nie wystąpiły.