Zarzut rewizji nadzwyczajnej rażącego naruszenia art. 80 Kpa nie może polegać wyłącznie na przedstawieniu stanu faktycznego ustalonego według własnej oceny dowodów skarżącego.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi Alfreda D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 26 lutego 1998 r., (...) w przedmiocie podatku od nieruchomości za lata 1995-1997 na skutek rewizji nadzwyczajnej Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodka Zamiejscowego w Katowicach z dnia 25 stycznia 2000 r. I SA/Ka 574/98 - oddala rewizję nadzwyczajną.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. decyzją ostateczną z dnia 26 lutego 2000 r. utrzymało w mocy decyzje Prezydenta Miasta S. z dnia 17 listopada 1997 r., którymi ustalono Alfredowi D. wysokość podatku od nieruchomości za lata 1995-1997. Jako podstawę prawną decyzji pierwszej instancji powołano art. 104 Kpa ustawę z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./, ustawę z dnia 28 września 1991 r. o lasach /Dz.U. nr 101 poz. 444/, rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 7 grudnia 1994 r., 13 grudnia 1995 r. i 10 września 1996 r. w sprawie łącznego zobowiązania pieniężnego oraz uchwały Rady Miejskiej w S. z dnia 22 grudnia 1994 r., 21 grudnia 1995 r. i z dnia 19 grudnia 1996 r. w sprawie stawek podatku od nieruchomości, podatku od posiadania psów oraz podatku od środków transportowych na terenie miasta S.
W uzasadnieniu decyzji organ podatkowy pierwszej instancji podniósł, że wysokość podatku od nieruchomości za lata 1995-1997 ustalona została na podstawie złożonego przez podatnika w dniu 3 listopada 1997 r. zeznania podatkowego przy zastosowaniu stawek określonych w aktualnie obowiązujących przepisach podatkowych,
W odwołaniu od tej decyzji Alfred D. podkreślił, że przy wymierzaniu podatku od nieruchomości zastosowano niewłaściwe stawki podatkowe, a ponadto niesłusznie dokonano wymiaru podatku za okres trzech lat.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie uwzględniło powyższego odwołania i wskazało, że stosownie do art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości ciąży na osobach fizycznych, które są właścicielami lub samoistnymi posiadaczami nieruchomości albo obiektów budowlanych nie złączonych trwale z gruntem. Podatek od nieruchomości zaliczany jest do grupy podatków od posiadania majątku, a stawki podatku zróżnicowane są w zależności od charakteru i sposobu wykorzystywania tego majątku. Przepis art. 5 tej ustawy przewiduje, że w wypadku wykorzystywania nieruchomości lub jej części do prowadzenia działalności gospodarczej stawki podatku są wyższe aniżeli w przypadkach wykorzystywania tejże nieruchomości do innych celów. Dla określenia wysokości stawek podatkowych w podatku od nieruchomości na dany rok podatkowy uprawniona jest rada gminy, która podejmuje w tej sprawie uchwałę. Następnie organ odwoławczy podkreślił, że wymiaru należnego podatku od nieruchomości za lata 1995-1997 dokonano w oparciu o złożony przez skarżącego wykaz nieruchomości, a także o ustalenia wynikające z przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego. Postępowanie to wykazało, że podatnik jest samoistnym posiadaczem warsztatu samochodowego usytuowanego na działce będącej w jego posiadaniu i użytkowaniu, będącej własnością Aleksandry B., która wyraziła zgodę na budowę warsztatu i użytkowanie wydzielonej działki gruntu.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Alfred D. powtórzył zarzuty sformułowane poprzednio w odwołaniu podnosząc, że stawki podatku od nieruchomości są każdego roku podwyższane, przy czym przy ustalaniu ich wysokości nie bierze się pod uwagę dużego bezrobocia występującego na tym terenie, dużej konkurencji w działalności gospodarczej, którą prowadzi jak również faktu, że zatrudnia pracowników, szkoli uczniów nie otrzymując w zamian jakiejkolwiek pomocy z Urzędu w postaci np. ulg czy dotacji.