Fakt, że w dacie wydania przez Urząd Skarbowy decyzji z dnia 22 czerwca 1999 r., ustalającej właściwą /wyższą/ kwotę podatku od towarów i usług z tytułu importowanego ciągnika, skarżący nie był już podatnikiem tego podatku /ponieważ wcześniej - w dniu 30 lipca 1997 r. - złożył w Urzędzie Skarbowym zgłoszenie "VAT-Z", informując o zaprzestaniu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z dniem 29 lipca 1997 r. i został wykreślony z rejestru podatników tego podatku - art. 9 ust. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym - Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, w okolicznościach rozpoznawanej sprawy sam przez się nie mógł przesądzać o utracie przez niego prawa do wystąpienia w trybie art. 79 par. 1 i par. 2 pkt 1 lit. "b" ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ z żądaniem stwierdzenia "nadpłaty podatku", odpowiadającej "różnicy podatku od towarów i usług" powstałej właśnie w wyniku wydania przez Urząd Skarbowy tejże decyzji z dnia 22 czerwca 1999 r.
Sąd Najwyższy w sprawie ze skargi Czesława B. na decyzję Izby Skarbowej w K. - Ośrodek Zamiejscowy w N.-S. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od towarów i usług za miesiąc maj 1995 r., po rozpoznaniu na rozprawie rewizji nadzwyczajnej Rzecznika Praw Obywatelskich od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie z dnia 11 stycznia 2002 r., I SA/Kr 27/00 - uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę NSA OZ w Krakowie do ponownego rozpoznania.
Czesław B. - właściciel przedsiębiorstwa "Transport Towarowy" z siedzibą w miejscowości Z., będący podatnikiem podatku od towarów i usług, zakupił w Danii ciągnik siodłowy marki Volvo F 12 (...) i w dniu 27 maja 1995 r. wprowadził go na polski obszar celny. Ponieważ zakupiony ciągnik powiększył majątek trwały przedsiębiorstwa podatnika, podatnik ujął koszt jego zakupu w rozliczeniu podatku od towarów i usług za miesiąc maj 1995 r. na podstawie którego Urząd Skarbowy uwzględnił stosowne obniżenie podatku należnego. Następnie jednak, w wyniku kontroli przeprowadzonej w ramach współpracy pomiędzy Polską a państwami członkowskimi Unii Europejskiej, organy celne ujawniły u duńskiego sprzedawcy tego pojazdu dodatkową fakturę dotyczącą jego sprzedaży, która opiewała na kwotę znacznie wyższą od kwoty określonej w dokumentach przedstawionych uprzednio przez podatnika. W konsekwencji, na tej podstawie doszło do wznowienia postępowania w tej sprawie, w wyniku którego Urząd Celny w C. w dniu 12 listopada 1996 r. wydał decyzję wymiarową - określającą wysokość różnicy w należnościach celnych pomiędzy tą decyzją a poprzednią decyzją z dnia 27 maja 1995 r. W wyniku odwołania podatnika od decyzji Urzędu Celnego w C. z dnia 12 listopada 1996 r., Prezes Głównego Urzędu Ceł decyzją z dnia 17 grudnia 1998 r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.
Powyższa, prawomocna decyzja Prezesa Głównego Urzędu Ceł z dnia 17 grudnia 1998 r. stanowiła podstawę do wszczęcia w dniu 18 czerwca 1999 r. przez Urząd Skarbowy w Z. postępowania podatkowego w sprawie ustalenia prawidłowej wysokości podatku od towarów i usług za miesiąc maj 1995 r. należnego od podatnika, w wyniku którego Urząd Skarbowy w Z. wydał w dniu 22 czerwca 1999 r. decyzję wymiarową ustalającą właściwą kwotę podatku od towarów i usług należnego od podatnika z tytułu importu zakupionego przezeń ciągnika. W tej sytuacji, podatnik - uznając zasadność wydanej decyzji - pismem z dnia 7 lipca 1999 r., skierowanym do Urzędu Skarbowego w Z., zażądał stwierdzenia nadpłaty w podatku od towarów i usług. Urząd Skarbowy w Z. decyzją z dnia 1 września 1999 r. odmówił stwierdzenia nadpłaty przez podatnika w podatku od towarów i usług, wywodząc w uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia, że w dniu 30 lipca 1997 r. podatnik złożył zgłoszenie VAT-Z o zaprzestaniu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a w chwili składania wniosku o stwierdzenie nadpłaty nie był już podatnikiem w podatku od towarów i usług, a zatem - stosownie do art. 19 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm. - powoływanej nadal jako ustawa o podatku od towarów i usług/ - nie można wobec niego dokonać obniżenia lub zwrotu podatku należnego nad naliczonym, bowiem podatnik wyrejestrowany z rejestru podatników w podatku od towarów i usług nie jest uprawniony do złożenia deklaracji korygującej VAT-7. Następnie, Izba Skarbowa w K. - Oddział w N.-S. decyzją z dnia 3 grudnia 1999 r. utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w Z. z dnia 1 września 1999 r. W uzasadnieniu tej decyzji Izba Skarbowa stwierdziła w szczególności, że: po pierwsze - jeżeli podatnik w deklaracji dotyczącej podatku od towarów i usług wykazał kwotę podatku przypadającego do zwrotu w wysokości niższej od należnej, to może on złożyć żądanie stwierdzenia nadpłaty /art. 79 par. 1 i par. 2 pkt 1 lit. "b" ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm. - powoływanej nadal jako: Ordynacja podatkowa/; jednakże zarówno deklarację podatkową, jak i deklarację korygującą oraz żądanie stwierdzenia nadpłaty może złożyć tylko podatnik, którym jest osoba prawna, jednostka organizacyjna nie posiadająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna mająca siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli wykonuje we własnym imieniu i na własny rachunek czynności, o których mowa w art. 2 ustawy o podatku od towarów i usług i to w okolicznościach wskazujących na zamiar ich wykonywania w sposób częstotliwy /art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług/;