Sprawa ze skargi na decyzję SKO w S. w przedmiocie odmowy ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu na skutek rewizji nadzwyczajnej Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego (...) od wyroku NSA
Tezy

Naczelny Sąd Administracyjny, rozpoznając skargę na decyzję odmawiającą ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, jest uprawniony i zobowiązany do oceny, czy przepis miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest zgodny z Konstytucją RP.

Sentencja

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2000 r. sprawy ze skargi Juliusza J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 6 sierpnia 1997 r. (...) w przedmiocie odmowy ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu na skutek rewizji nadzwyczajnej Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodka Zamiejscowego w B. z dnia 26 maja 1999 r. SA/Bk 1587/98 - oddala rewizję nadzwyczajną.

Inne orzeczenia o symbolu:
613 Ochrona środowiska i ochrona przyrody
Inne orzeczenia z hasłem:
Zagospodarowanie przestrzenne
Ochrona środowiska
Inne orzeczenia sądu:
Sąd Najwyższy
Uzasadnienie strona 1/6

Wójt Gminy K. decyzja z dnia 12 czerwca 1997 r. odmówił J. M. J. ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na budowie na działce nr 29/2, położonej we wsi Cz.-K., budynku zagrodowego połączonego z budynkiem gospodarczym oraz oddzielnej stodoły. W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji wskazał, iż z ustaleń planu zagospodarowania przestrzennego Gminy K. z dnia 1 grudnia 1994 r. wynika, że na terenie Wigierskiego Parku Narodowego nowa kolonijna zabudowa zagrodowa lub ogrodnicza może być realizowana wyłącznie dla gospodarstw o powierzchni powyżej 10 ha użytków rolnych z wyłączeniem dwustumetrowego pasa wokół jezior i rzeki Czarnej Hańczy oraz po obu stronach drogi krajowej S.-S. Zainteresowany jest właścicielem nieruchomości rolnej o powierzchni 5,89 ha i nie spełnia warunku określonego tekstem planu, a ponadto zamiar inwestycyjny zainteresowanego negatywnie zaopiniowała dyrekcja Wigierskiego Parku Narodowego.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. decyzją z dnia 6 sierpnia 1997 r. utrzymało w mocy zaskarżona odwołaniem J. M. J. powyższą decyzję. Organ drugiej instancji podzielił stanowisko organu pierwszej instancji co do sprzeczności zamierzenia inwestycyjnego z ustaleniami obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenu inwestycji. Wskazał, iż wykonywanie prawa własności podlega ograniczeniom ustawowym, a także wyznaczonym przez zasady współżycia społecznego i społeczno-gospodarcze przeznaczenie prawa. Ograniczeniem ustawowym są przepisy ustawy o planowaniu przestrzennym, w tym przepis art. 33 tej ustawy, który stanowi, że ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują wraz z innymi przepisami prawa sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. Niezasadne jest powoływanie się przez stronę na rozporządzenie z dnia 27 czerwca 1988 r. w sprawie utworzenia Wigierskiego Parku Narodowego, albowiem jego przepisy, poza przepisem par. 1 dotyczącym utworzenia Parku, utrąciły moc i nie obowiązywały od 29 marca 1997 r., tj. od daty, gdy zaczęło obowiązywać rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 6 marca 1997 r. w sprawie Wigierskiego Parku Narodowego.

Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w B. wyrokiem z dnia 26 maja 1999 r. SA/Bk 1587/98 uchylił zaskarżoną przez Juliusza J. powyższą decyzje i poprzedzającą ją decyzję wójta Gminy K. z dnia 12 czerwca 1997 r.

W ocenie Sądu, sąd administracyjny ma prawo odmówić zastosowania w konkretnej sprawie przepisu prawa miejscowego stanowiącego podstawę prawną decyzji, gdy ustali, że przepis ten "narusza zasady ustawowe." Sąd stwierdził, że starania autora planu o należyte wypełnienie zadania dbałości o ład przestrzenny i uwzględnienie wymagań ochrony środowiska zostały wyrażone w przepisie prawa miejscowego w taki sposób, który pozostaje w sprzeczności z przepisami prawa powszechnie obowiązującego, a to nie pozwala Sądowi na jego stosowanie w sprawie. Kwestionowany skargą "zapis" miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego różnicuje zakres uprawnień właścicieli nieruchomości na danym terenie przez dozwolenie jednym, a uniemożliwienie innym wykorzystania nieruchomości zgodnie z ich wolą i przeznaczeniem gruntu. Powyższe, w ocenie Sądu, godzi w konstytucyjnie zagwarantowaną zasadę równości wobec prawa /art. 32 ust. 1 Konstytucji RP/. Treść zawartego w-planie ograniczenia prawa własności /zakaz realizacji zagrody dla potrzeb gospodarstwa rolnego/ jest tak daleko idąca, że narusza istotę tego prawa, czego zabrania Konstytucja RP stanowiąc w art. 31 ust. 3, że ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanowione tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku prawnego, albo wolności i praw innych osób, przy czym ograniczenia te nie mogą naruszać istoty tych praw i wolności. Konstytucja gwarantując w art. 64 prawo każdego do własności akcentuje raz jeszcze zasadę równej dla wszystkich ochrony prawnej własności i minimalizacji ustawowych jej ograniczeń.

Strona 1/6
Inne orzeczenia o symbolu:
613 Ochrona środowiska i ochrona przyrody
Inne orzeczenia z hasłem:
Zagospodarowanie przestrzenne
Ochrona środowiska
Inne orzeczenia sądu:
Sąd Najwyższy