Niepouczenie strony o przysługującym jej środku prawnym stanowi naruszenie przepisów proceduralnych.
Polskie prawo nie przewiduje uprawnienia do domagania się powołania na wybrane przez siebie stanowisko.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Ministra Sprawiedliwości (...) w przedmiocie odmowy powołania na stanowisko notariusza i wyznaczenia siedziby kancelarii notarialnej na skutek rewizji nadzwyczajnej Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 maja 1996 r. II SA 950/95
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę NSA w Warszawie do ponownego rozpoznania.
Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego wniósł w dniu 27 listopada 1996 r. rewizję nadzwyczajną od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 maja 1996 r. (...) oddalającego skargę Stanisława D. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 lutego 1995 r. (...) odmawiającą powołania go na notariusza i wyznaczenia mu siedziby kancelarii notarialnej.
Wyrokowi powyższemu zarzucił rażące naruszenie następujących przepisów:
a/ art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa w związku z art. 68 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./,
b/ art. 206 Kpa w związku z art. 68 wyżej wymienionej ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym,
c/ art. 106 par. 1-6 Kpa w związku z art. 10 ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. - Prawo o notariacie /Dz.U. nr 22 poz. 91/,
d/ art. 9 Kpa w związku z art. 124 par. 1 Kpa w związku z art. 106 par. 5 Kpa, wnosząc w konsekwencji o uchylenie wyroku, a także o uchylenie poprzedzającej ten wyrok decyzji Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 lutego 1995 r. (...).
Stan faktyczny sprawy przedstawiał się następująco:
Minister Sprawiedliwości decyzją z dnia 25 lutego 1995 r. na podstawie art. 10 i art. 11 w związku z art. 12 pkt 2 ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. - Prawo o notariacie, po rozpatrzeniu wniosku Stanisława D. o powołanie na stanowisko notariusza i wyznaczenie siedziby kancelarii notarialnej w G. - odmówił powołania go na stanowisko notariusza i wyznaczenia siedziby kancelarii notarialnej w G. Motywując swoją decyzję Minister Sprawiedliwości stwierdził, iż on spełnia warunki formalne, określone w art. 11 w związku z art. 12 pkt 2 ustawy - Prawo o notariacie, do powołania na stanowisko notariusza, co nie oznacza jednak obowiązku Ministra Sprawiedliwości powołania na to stanowisko. Decyzja administracyjna w tym przedmiocie ma bowiem - zdaniem Ministra Sprawiedliwości - charakter uznaniowy, a jej zakres, poza spełnieniem przesłanek określonych w przytoczonych przepisach prawa, wyznacza również art. 7 Kpa, to jest słuszny interes strony i interes społeczny.
Minister Sprawiedliwości wziął również pod uwagę okoliczność, iż Rada Izby Notarialnej w G., opierając się na wynikach rozmowy kwalifikacyjnej, negatywnie zaopiniowała wniosek Stanisława D. o powołanie na stanowisko notariusza uznając, że nie daje on gwarancji prawidłowego wykonywania zawodu notariusza z uwagi na istotne braki w znajomości dziedzin prawa powszechnie stosowanych w pracy notariusza. Oceniając powyższą opinię, Minister Sprawiedliwości nie dostrzegł w niej dążenia do pozbawienia skarżącego prawa "uzyskania możliwości utrzymania się przez pracę swobodnie wybraną" i "ochrony wąskiego grupowego interesu". Na powyższą decyzję Stanisław D. wniósł skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie żądając uchylenia zaskarżonej decyzji.
Skarżący zarzucił w skardze naruszenie:
1/ prawa materialnego przez błędną jego wykładnię /art. 207 par. 2 pkt 1 Kpa/, to jest naruszenie przepisu art. 10 w połączeniu z art. 11, art. 12 pkt 2 i 13 ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. - Prawo o notariacie, wskutek przyjęcia, że posiadane przez niego kwalifikacje i właściwości odpowiadające określonym w ustawie kryteriom nie są wystarczającym warunkiem powołania go na notariusza,