1. Organizacji społecznej przysługuje legitymacja czynna do złożenia skargi w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób jedynie wówczas, jeżeli jest to uzasadnione celami statutowymi tej organizacji i o ile równocześnie przemawia za tym interes społeczny /art. 31 par. 1 Kpa oraz art. 33 ust. 2 w związku z art. 59 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.
2. Dopuszczenie organizacji społecznej do udziału w postępowaniu administracyjnym na prawach strony /art. 31 par. 1 Kpa/ przesądza co do zasady o tym, że przysługuje jej również prawo wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego z powodu niezgodności decyzji z prawem /art. 34 ustawy o NSA/. Nie zwalnia to Naczelnego Sądu Administracyjnego z obowiązku badania legitymacji prawnej organizacji społecznej do wniesienia skargi, w tym także dopuszczalności jej udziału na prawach strony w postępowaniu administracyjnym, w którym podjęta została zaskarżona decyzja /art. 33 ust. 1 ustawy o NSA/.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Ogólnopolskiego Towarzystwa Ochrony Ptaków w G. na decyzję Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 24 marca 1997 r. (...) w przedmiocie poboru kruszywa z koryta rzeki Wisły, na skutek rewizji nadzwyczajnej Rzecznika Praw Obywatelskich (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 października 1997 r. (...) - uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę NSA do ponownego rozpoznania.
Decyzją Wojewody W. z dnia 30 lipca 1996 r. (...) Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Usługowe "S." sp. z o.o. uzyskało pozwolenie wodnoprawne na pobór kruszywa z rzeki Wisły na jej oznaczonym odcinku w ramach usuwania przemiałów oraz na jego składowanie w określonym miejscu na refulisku na lewym brzegu rzeki. W postępowaniu administracyjnym, w którym wydana została powyższa decyzja, brało udział na prawach strony Ogólnopolskie Towarzystwo Ochrony Ptaków z siedzibą w G., będące stowarzyszeniem zarejestrowanym i posiadającym osobowość prawną, które stosownie do postanowienia par. 7 pkt 1 lit. F swego Statutu realizuje swoje cele między innymi poprzez udział w postępowaniach administracyjnych na prawach strony w zakresie wydawania decyzji w sprawach inwestycji mogących zagrozić siedliskom ptaków. Sprzeciw tego Towarzystwa w sprawie udzielenia Przedsiębiorstwu "S." wymienionego wyżej pozwolenia wodnoprawnego, zgłoszony w toku postępowania przed organem pierwszej instancji, nie został uwzględniony. W tej sytuacji Towarzystwo wniosło odwołanie od niniejszej decyzji Wojewody W. do Ministra Ochrony Środowiska Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, który jednak odwołania tego nie uwzględnił i decyzją z dnia 24 marca 1997 r. (...) utrzymał w mocy decyzję Wojewody W. Ta decyzja Ministra Ochrony Środowiska Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, jako organu drugiej instancji, została doręczona również Ogólnopolskiemu Towarzystwu Ochrony Ptaków z siedzibą w G. wraz z pouczeniem o tym, że przysługuje od niej skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego w wypadku zarzutu dotyczącego jej niezgodności z prawem. Pismem z dnia 28 kwietnia 1997 r. Ogólnopolskie Towarzystwo Ochrony Ptaków z siedzibą w G. wniosło do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na powyższą decyzję Ministra Ochrony Środowiska Zasobów Naturalnych i Leśnictwa. W uzasadnieniu skargi podniesiono w szczególności, że wyznaczone zaskarżoną decyzją miejsce poboru i składowania kruszywa znajduje się w strefie ekologicznej 0-57, określonej przez Ustalenia Ogólne Nr 1 Planu Zagospodarowania m.st. W., a więc w strefie, w której obowiązują specjalne ograniczenia i uwarunkowania w celu zachowania bądź przywrócenia równowagi przyrodniczej w skali miasta. Oznacza to, że wydana decyzja jest sprzeczna z ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego, a tym samym jest nieważna z mocy samego prawa. Ponadto w skardze zarzucono, że stanowisko przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wedle którego pobór kruszywa z dna rzeki nie wymaga uzyskania koncesji na podstawie ustawy Prawo geologiczne i górnicze, jest również niezgodne z prawem, gdyż pobór kruszywa odbywa się w danym wypadku na obszarze zagrożonym powodzią, co powoduje, iż zainteresowany eksploatacją kruszywa z dna rzeki podmiot powinien uprzednio uzyskać koncesję geologiczną, a tymczasem Przedsiębiorstwo "S." koncesji takiej nie posiada. Minister Ochrony Środowiska Zasobów Naturalnych i Leśnictwa w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, podnosząc w szczególności, że Wojewoda W. wydając zezwolenie na pobór kruszywa z rzeki na podstawie art. 53 ust. 2 w związku z art. 66 ust. 3 ustawy Prawo wodne działał zgodnie z prawem, tym bardziej że stosownie do postanowienia art. 19c ustawy Prawo wodne, to nie ustalenia planów zagospodarowania przestrzennego są wiążące dla działań podejmowanych w ramach gospodarki wodnej, ale przeciwnie "ustalenia zatwierdzonych warunków korzystania z wód dorzecza stają się wiążące dla miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego". Przyznając, że wykonywane roboty nie powinny naruszać wymagań ochrony środowiska w szerokim znaczeniu, Minister wyjaśnił, że w danym wypadku nie doszło do takiego naruszenia w wyniku wydania zaskarżonego pozwolenia wodnoprawnego, jeśli zważyć, że wzięte zostały pod uwagę niezbędne kompromisy wynikające z zasady zrównoważonego rozwoju. Równocześnie Minister podniósł, że zarzut jakoby wymagana była w tym wypadku uprzednia koncesja, uzyskana przez zainteresowanego na podstawie ustawy Prawo geologiczne i górnicze, polega na nieporozumieniu i wynika z nieznajomości obowiązujących w tym względzie przepisów, tym bardziej że Przedsiębiorstwo "S." nie wydobywa kruszywa z terenów narażonych na niebezpieczeństwo powodzi. Ponadto, w odpowiedzi na skargę stwierdzono, iż zarzut skarżącego, że kontynuacja wydobycia i składowania kruszywa przez Przedsiębiorstwo "S." stwarza niebezpieczeństwo spowodowania dalszych negatywnych skutków w środowisku, nie został poparty żadnymi dowodami, w związku z czym wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji nie znajduje uzasadnienia. Natomiast załączona ekspertyza o ograniczeniu gniazdowania ptactwa na omawianym terenie "nie oznacza, że ptaki te wyginęły, a tylko, że zmieniły obszar gniazdowania na spokojniejszy, co nie może być rozumiane jako znaczna szkoda lub trudne do odwrócenia skutki".