Przepis par. 9 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 17 marca 1998 r. w sprawie opłat drogowych /Dz.U. nr 40 poz. 230/ rażąco naruszał zasadę proporcjonalności wynikającą z art. 2 Konstytucji RP przez to, że w przypadku stwierdzenia, iż przejazd pojazdu nienormatywnego odbywał się bez właściwego zezwolenia, opłaty podwyższone pobierano bez względu na długość przejechanej trasy.
Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Prokuratury Krajowej Włodzimierza Skoniecznego, po rozpoznaniu w dniu 8 września 2000 r. sprawy ze skargi Remigiusza M. na decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Publicznych z dnia 30 września 1998 r. (...) w przedmiocie opłaty drogowej za przejazd pojazdem niemormatywnym bez zezwolenia, na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 czerwca 1999 r. (...)
1/ zmienił zaskarżony wyrok w jego punkcie pierwszym w ten sposób, że uchylił zaskarżoną decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Publicznych,
2/ w pozostałej części oddalił rewizję nadzwyczajną,.
Naczelny Dyrektor Okręgu Dróg Publicznych w L. decyzją z dnia 27 sierpnia 1998 r. powołując się na par. 9 ust. 1 tab. lp. 9, 4 i ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 17 marca 1998 r. w sprawie opłat drogowych /Dz.U. nr 40 poz. 230/ w związku z par. 3 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 1 lutego 1993 r. w sprawie warunków technicznych i badań pojazdów /Dz.U. 1996 nr 155 poz. 772/ oraz w związku z art. 151 ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym /Dz.U. nr 98 poz. 602 ze zm./ obciążył Remigiusza M. opłatą drogową w wysokości 3.600 zł za przejazd w dniu 17 lipca 1998 r. pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia z przekroczeniem dopuszczalnego nacisku osi na drogę.
Po rozpoznaniu sprawy w wyniku odwołania Remigiusza M. Generalny Dyrektor Dróg Publicznych decyzją z dnia 30 września 1998 r. utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie.
Na decyzję tę skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego złożył Remigiusz M. kwestionując ustalenie, że powstał obowiązek zapłaty opłaty drogowej w związku ze stwierdzonym przekroczeniem dopuszczalnych obciążeń osi pojazdu na drogę. W odpowiedzi na skargę Generalny Dyrektor Dróg Publicznych wnosił o jej oddalenie podtrzymując dotychczasowe stanowisko.
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 10 czerwca 1999 r. (...) stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz utrzymanej nią w mocy decyzji organu pierwszej instancji.
W uzasadnieniu wyroku Sąd powołał się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 kwietnia 1999 r., P 7/98 stwierdzający, że par. 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 października 1996 r. w sprawie opłat drogowych /Dz.U. nr 123 poz. 578 ze zm./ jest niezgodny z art. 2 i art. 92 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i jest niezgodny z art. 13 ust. 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /Dz.U. nr 14 poz. 60 ze zm./ przez to, że narusza zakres ustawowego upoważnienia oraz stanowi przepis o charakterze represyjnym. W ocenie Sądu argumenty prawne Trybunału Konstytucyjnego przytoczone w powoływanym wyroku z dnia 27 kwietnia 1999 r., P 7/98 o naruszeniu ustawowego upoważnienia oraz o charakterze represyjnym przepisu par. 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 października 1996 r. w sprawie opłat drogowych odnoszą się także do obecnej regulacji prawnej w tym zakresie zawartej w par. 9 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 17 marca 1998 r. w sprawie opłat drogowych /Dz.U. nr 40 poz. 230/ stanowiącym podstawę prawną zaskarżonych decyzji. Przepis ten jest zatem niezgodny z art. 2 i art. 92 Konstytucji oraz art. 13 ust 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /Dz.U. nr 14 poz. 60 ze zm./.
Minister Sprawiedliwości zaskarżył powyższy wyrok rewizją nadzwyczajną, w której zarzucił rażące naruszenie art. 22 ust. 1 pkt 2 i ust. 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. Wskazując te podstawy Minister Sprawiedliwości wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania.