Niezwrócenie przez organ skarbowy uwagi podatnikowi, że wadliwie sporządził deklarację podatkową, nie stwarza podstawy do zweryfikowania z tego powodu zakresu obowiązku podatkowego.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi Spółki Cywilnej (...) na decyzję Izby Skarbowej (...) w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku VAT za miesiąc październik 1994 r. na skutek rewizji nadzwyczajnej Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie z dnia 23 stycznia 1998 r. SA/Lu 2197/95
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje NSA OZ w Lublinie do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
W rozpatrywanej rewizji nadzwyczajnej zasadnie zostało zakwestionowane zasadnicze założenie zaskarżonego wyroku według którego skład orzekający NSA uznał za dopuszczalne niezastosowanie art. 25 ust. 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ ze względu na naruszenie przez organ podatkowy zasady udzielania informacji określonej w art. 9 Kpa. Sąd Najwyższy podzielił przedstawioną w uzasadnieniu rewizji nadzwyczajnej argumentację wskazującą na to, że nawet, gdyby uznać stanowisko Sądu co do naruszenia art. 9 Kpa za słuszne, to nie mogło to mieć - w świetle stanu faktycznego sprawy - istotnego znaczenia dla prawidłowego, z uwzględnieniem treści art. 25 ust. 3 ustawy VAT, określenia Spółce Cywilnej podatkowe zobowiązania w podatku od towarów i usług za październik 1994 r. Procesowa zasada udzielania informacji a raczej ewentualne niezastosowanie się organu podatkowego do tej zasady nie może być traktowane jak swoista klauzula generalna umożliwiająca organowi podatkowemu odstąpienie od zastosowania materialnoprawnej normy prawa podatkowego i w konsekwencji zweryfikowanie w ten sposób zakresu określonego przepisem ustawy obowiązku podatkowego. Art. 25 ust. 3 ustawy o VAT ma charakter przepisu bezwzględnie obowiązującego, którego zastosowanie w żadnym stopniu nie zostało poddane uznaniu organu podatkowego.
Organ podatkowy nie może zatem tego przepisu niezastosować /art. 6 Kpa/. Ponadto zgodzić się należy z Prezesem Naczelnego Sądu Administracyjnego w tym, że skład orzekający NSA wadliwie określił zastosowanie art. 9 Kpa w konkretnych okolicznościach sprawy. Słusznie rewidujący zwrócił uwagę na to, że zobowiązanie w podatku od towarów i usług powstaje z mocy prawa, a podatnicy sami dokonują obliczenia podatku za okresy miesięczne, którego wysokość przyjmuje się w kwocie wynikającej z deklaracji podatkowej /art. 10 ust. 2 i art. 26 ustawy VAT/. To podatnik obowiązany jest przestrzegać wynikających z przepisów ustawy obowiązków w szczególności w sposób prawidłowy dokonać zgłoszenie rejestracyjne /art. 9 ust. 1/ i obliczyć podatek. Z kolei organy podatkowe z tytułu obowiązku kontrolowania deklaracji podatkowych nie są w stanie reagować natychmiast na nieprawidłowości czynności podatników. Prawidłowo sporządzona z punktu widzenia elementów formalnych deklaracja podatkowa za październik 1994 r. nie musiała w konsekwencji spowodować natychmiastowego zauważenia błędu dotyczącego treści tej deklaracji przez organ podatkowy a w związku z tym nie powstawał, przynajmniej "natychmiast" obowiązek organu podatkowego ujawnienia przedmiotowej wadliwości deklaracji podatkowej złożonej przez podatnika.
Z powyższych przyczyn Sąd Najwyższy podzielił zarzuty oraz wniosek rewizji nadzwyczajnej i orzekł stosownie do art. 393[13] par. 1 Kpc w związku z art. 10 ustawy z dnia 1 marca 1996 r. o zmianie Kodeksu postępowania cywilnego (...) /Dz.U. nr 43 poz. 189/.