Użyty w art. 21 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./ termin "użytkowanie" nie oznacza ograniczonego prawa rzeczowego z art. 252 Kc, lecz może być rozumiany wyłącznie jako używanie rzeczy.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Niesporne jest w sprawie, że Spółka C.J. "I." zawarła w latach 1990-1991 69 umów z duńską firmą s.c. Leasing, nie mającą na terytorium Polski siedziby lub zarządu, na podstawie których nabyła prawo używania samochodów ciężarowych i naczep, a ponadto, że uiściła powyższej firmie duńskiej z tytułu używania samochodów ciężarowych i naczep w latach 1992 - 1993 kolejno: 7.548.100.000 zł i 6.326.570.000 zł i nie pobrała od wypłaconych kwot - jako płatnik - zryczałtowanego podatku dochodowego.
W tak ustalonym stanie faktycznym skargi nie są uzasadnione.
Zgodnie z art. 3 ust. 2 i art. 21 ustawy z 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym w latach 1992-1993, podatnicy nie mający na obszarze Polski siedziby lub zarządu, uiszczają podatek dochodowy z tytułu uzyskanego na terytorium Polski dochodu m.in. za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, który ustala się w wysokości 20 procent przychodu, chyba że umowa zapobiegająca podwójnemu opodatkowaniu zawarta z krajem będącym siedzibą podatnika stanowi inaczej. Umowa zawarta między Rządem R.P. a Rządem Królestwa Danii z 1976 r. /Dz.U. 1979 nr 5 poz. 24/ stanowi, że należności licencyjne mogą być opodatkowane w państwie, w którym osoba otrzymująca je ma miejsce zamieszkania lub siedzibę /art. 12 ust. 1 ustawy/. Należności te jednak mogą być opodatkowane w państwie, w którym powstały, zgodnie z prawem tego państwa, z tym że podatek ten nie może przekroczyć 10 procent kwoty należności /art. 12 ust. 2/.
Z przedstawionego stanu faktycznego i prawnego sprawy wynika, że zarzuty skarg nie mogą być uznane za zasadne. Wprawdzie skarżąca Spółka ma rację, gdy twierdzi, że użycie przez ustawodawcę w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pojęcia "użytkowanie" brzmiącego identycznie jak ograniczone prawo orzeczone z art. 252 kc może budzić pewne wątpliwości interpretacyjne, to jednak jest wiadome, że ustawodawca może, aczkolwiek tego rodzaju praktyka nie jest wskazana, w różnych aktach prawnych nadawać temu samemu terminowi odmienną treść. Tak też dzieje się niekiedy w prawie podatkowym, regulującym specyficzną i autonomiczną dziedzinę prawa. Sięgać wówczas należy nie tylko do wykładni gramatycznej danego przepisu, ale poszukując jego ratio legis korzystać z innych rodzajów wykładni, a w tym w szczególności z wykładni systemowej i celowościowej. Jeśli więc art. 3 ust. 2 omawianej ustawy z 1992 r. stanowi, że podatnicy nie mający na terytorium Polski siedziby lub zarządu podlegają obowiązkowi podatkowemu od dochodów uzyskiwanych w Polsce, to oczywiste jest, że wykładnia art. 21 tej ustawy powinna prowadzić do realizacji takiego właśnie celu ustawodawczego. Umożliwia to z kolei przyjęcie, że użyty w art. 21 termin "użytkowanie" nie jest ograniczonym prawem rzeczowym z art. 252 Kc, lecz rozumiany być może wyłącznie jako używanie rzeczy. Jest to zresztą oczywiste, gdyż urządzenie przemysłowe, handlowe lub naukowe, o których mowa w tym przepisie, z natury rzeczy nie przynosi pożytków.