skargę Ryszarda R. na decyzję Ministra Finansów w przedmiocie odmowy przyznania ulgi w podatku wyrównawczym z tytułu inwestycji.
Tezy

1. Okoliczność, że na podstawie upoważnienia wynikającego z art. 7 ust. 5 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku wyrównawczym /Dz.U. nr 42 poz. 188 ze zm./ Rada Ministrów określiła ulgi z tytułu inwestycji i remontów tylko w odniesieniu do działalności lub twórczości muzycznej i kompozytorskiej, plastycznej i fotograficznej, oznacza, że pozostałym podatnikom podatku wyrównawczego przysługują ulgi z tytułu poniesienia wydatków na wszelkie inwestycje o charakterze produkcyjnym lub związane z wykonywaniem zawodu, jak to stanowi art. 7 ust. 1 tej ustawy.

2. Brak jest podstaw do wyłączenia z kręgu podatników podatku wyrównawczego, którym przysługują ulgi, ajentów, o których mowa w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 14 listopada 1983 r. w sprawie uznania przychodów agentów wykonujących działalność w imieniu jednostek gospodarki uspołecznionej na podstawie umowy na warunkach zlecenia za podlegające podatkowi od wynagrodzeń oraz w sprawie opłacania podatku wyrównawczego przez tych agentów /Dz.U. nr 65 poz. 295/.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Ryszarda R. na decyzję Ministra Finansów z dnia 2 marca 1987 r. w przedmiocie odmowy przyznania ulgi w podatku wyrównawczym z tytułu inwestycji.

Uzasadnienie strona 1/2

Ryszard R., prowadzący na podstawy umowy ajencyjnej zawartej z Wielobranżowa Spółdzielnia Pracy Usługowo-Produkcyjna "A" w K. Ajencję nr 1, wystąpił do Ministra Finansów z wnioskiem o zaniechanie wymiaru i poboru podatku wyrównawczego w latach 1986-89 od dochodów z działalności prowadzonej na podstawie tej umowy w części wynikającej z odliczenia od podstawy opodatkowania tym podatkiem 50 procent kwot wydatkowanych w tych latach na inwestycje.

Decyzją nr PO5/5-8211-1063/86 z dnia 2 marca 1987 r. Minister Finansów wniosku nie uwzględnił, uzasadniając swoje stanowisko tym, że art. 7 ust. 1 i ust. 5 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku wyrównawczym /Dz.U. nr 42 poz. 188 ze zm./ przewiduje ulgi dla podatników opłacających ten podatek z tytułu poniesienia wydatków na określone cele inwestycyjne. Szczegółowe zasady i warunki stosowania tych ulg zostały określone w par. 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 lipca 1983 r. w sprawie podatku wyrównawczego /Dz.U. nr 42 poz. 189 ze zm./, który nie przewiduje stosowania tych ulg wobec ajentów prowadzących działalność w imieniu jednostek gospodarki uspołecznionej na podstawie umowy na warunkach zlecenia. Ajent prowadzi działalność w imieniu tej jednostki, która powinna wyposażyć go w środki niezbędne do wykonywania tej działalności. Wysokość osiąganych dochodów nie daje podstaw do przyjęcia, że szczególne względy gospodarcze lub społeczne przemawiają za uwzględnieniem wniosku.

W skardze na powyższą decyzję podatnik zarzucił, że narusza ona wyżej wymienioną ustawę o podatku wyrównawczym oraz uchwałę nr 17 Rady Ministrów z dnia 18 lutego 1983 r. w sprawie ogólnych warunków umów między jednostkami gospodarki uspołecznionej a osobami fizycznymi o świadczenie usług w zakresie prowadzenia punktów sprzedaży detalicznej, placówek gastronomicznych, placówek usługowych, zakładów hotelarskich i obozowisk turystycznych /M.P. nr 7 poz. 44/. Ponadto decyzja ta narusza przepisy ustawy z dnia 19 grudnia 1975 r. o ulgach podatkowych z tytułu inwestycji /Dz.U. nr 45 poz. 230/ i rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 17 grudnia 1984 r. w sprawie ulg podatkowych z tytułu inwestycji /Dz.U. nr 60 poz. 307/. Nawiązując do uzasadnienia decyzji, skarżący podniósł, że ulgi podatkowe przysługują także ajentom - na podstawie ustawy o podatku wyrównawczym, skoro zostali zobowiązani do płacenia tego podatku. Akty niższego rzędu nie mogą pozbawić ajentów tego ustawowego uprawnienia. W dalszej części skargi podatnik zwrócił uwagę na różne - "na zasadzie pełnej dowolności" - traktowanie zakładów ajencyjnych przez poszczególne naczelne organy administracji państwowej, obrazując to przykładami dotyczącymi podatku od wynagrodzeń, ulg podatkowych i składek ZUS. Po obszernym ustosunkowaniu się do każdego z fragmentów uzasadnienia zaskarżonej decyzji podatnik wniósł o jej uchylenie i przekazanie sprawy Ministrowi Finansów do ponownego rozpoznania, precyzując jednocześnie, jakie kwestie powinny być przesądzone przy wydaniu nowej decyzji.

Minister Finansów wniósł o oddalenie skargi, wyjaśniając, że w cytowanym wyżej rozporządzeniu wykonawczym do ustawy o podatku wyrównawczym Rada Ministrów objęła ulgami jedynie podatników osiągających dochody z twórczości muzycznej i kompozytorskiej; innych rodzajów działalności nie objęto ulgami. Skarżącego nie dotyczą ulgi podatkowe określone w cytowanej przez niego ustawie z dnia 19 grudnia 1975 r., gdyż obejmują one jedynie osoby prowadzące działalność w swoim imieniu i na własny rachunek i opłacające podatki obrotowy i dochodowy lub opłatę skarbową z tytułu wykonywania rzemiosła. Wniosek podatnika był również rozpatrzony w trybie art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./, ale nie dopatrzono się względów ekonomicznych lub społecznych, o których mowa w tym przepisie, przemawiających za uwzględnieniem wniosku.

Strona 1/2