Uchwała rady gminy, ustalająca na podstawie art. 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31/, stawkę podatku o wysokości "O" zł od 1 m2 powierzchni budynku, jest wydana z naruszeniem tego przepisu.
Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 28.02.1992 r. Wojewoda O. na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ orzekł o nieważności uchwały Rady Gminy w D. z dnia 5.02.1992 r. w sprawie podatków i opłat lokalnych w częściach dotyczących:
- par. 1 ust. 1 pkt 1 uchwały ustalającego "0" zł stawkę roczną podatku od nieruchomości od 1 m2 powierzchni użytkowej budynków mieszkalnych lub ich części,
- par. 2 uchwały ustalającego opłatę administracyjną za czynności urzędowe tj. 10.000 zł za wydanie zaświadczenia i 100.000 zł za pozostałe.
par. 1 ust. 1 pkt 1 uchwały był - zdaniem Wojewody - sprzeczny z prawem, gdyż obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości /w tym dotyczącym budynków mieszkalnych lub ich części/ wynika z art. 2 i 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./. Art. 7 ust. 1 tej ustawy wymienia podmioty, od których nie pobiera się podatku, a ust. 2 tego artykułu daje Radzie Gminy możliwość wprowadzenia innych zwolnień niż wymienione w ustawie, co nie oznacza jednak, iż może ona uchwalić całkowite zniesienie obowiązku nałożonego przez ustawę. Ustalenie przez Radę Gminy podatku od nieruchomości od budynków mieszkalnych lub ich części w wysokości "0" zł jest równoznaczne z zaniechaniem pobierania tego podatku na terenie gminy.
Rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody z dnia 28.02.1992 r. Rada Gminy w D. zaskarżyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego w części dotyczącej stwierdzenia nieważności par. 1 ust. 1 pkt 1 uchwały wnosząc o uchylenie rozstrzygnięcia nadzorczego w tej części. Zdaniem Rady Gminy skoro art. 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych upoważnia Radę Gminy do określania wysokości stawek podatku od nieruchomości, a równocześnie ustala tylko stawkę maksymalną nie ustalając stawki minimalnej, to stawka ta może być równa "0".
Rada Gminy nie zgadza się z zarzutem Wojewody, że uchwała naruszała art. 7 ustawy. Art. 7 ust. 2 daje bowiem radzie gminy pełne możliwości do wprowadzania innych zwolnień niż określone w ust. 1.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda Ostrołęcki wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasowe swoje stanowisko. Dodatkowo w odpowiedzi na skargę podniesiono, że w rozstrzygnięciu nadzorczym pominięty został fakt sprzecznego z prawem, tj. z art. 42 ustawy samorządowej wprowadzania w życie przedmiotowej uchwały Rady Gminy.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stanowisko Wojewody O. zawarte w zaskarżonym rozstrzygnięciu nadzorczym, że par. 1 pkt 1 uchwały Rady Gminy z dnia 5.02.1992 r. był sprzeczny z prawem należało uznać za uzasadnione. Nie można natomiast zgodzić się z poglądem wyrażonym w skardze, że skoro w art. 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych ustawodawca określił tylko maksymalną wysokość stawki podatku, a nie określił stawki minimalnej, to stawka ta mogła być równa "0". Tego rodzaju interpretacja pozostaje - zdaniem Sądu - w oczywistej sprzeczności z wykładnią celowościową i systemową przepisów ustawy, zaś proponowana przez Radę Gminy wykładnia art. 5 ustawy nie jest możliwa do przyjęcia.