Przy zbiegu dwóch podstaw prawnych do zwolnienia od podatku leśnego pierwszeństwo ma ustawa z dnia 16 października 1991 r. o ochronie przyrody /Dz.U. nr 114 poz. 492/, skoro ustanawia ona w art. 14 ust. 13 uprawnienie dalej idące; zwalnia od podatków bez ograniczenia, podczas gdy w art. 63 ust. 2 w związku z art. 62 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach /Dz.U. nr 101 poz. 444/ zawarte jest ograniczenie w postaci wygaśnięcia obowiązku podatkowego dopiero z końcem roku.
Nadleśnictwo T. zaskarżyło do NSA decyzję Kolegium Odwoławczego przy Sejmiku Samorządowym z 3.1.1994 r. utrzymującą w mocy decyzję Burmistrza Miasta G. z 15.12.1993 r. w sprawie wymiaru podatku leśnego na II półrocze 1993 r.
Przedmiotem kontrowersji jest zagadnienie powstałe na tle bezspornego faktu, że z 1.10.1993 r. określone grunty skarżącego Nadleśnictwa weszły w skład Biebrzańskiego Parku Narodowego i faktycznie ich przekazanie nastąpiło 31.12.1993 r. W związku z tym powstał problem - czy zwolnienie od podatku leśnego tych gruntów następuje według art. 62 i art. 63 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach /Dz.U. nr 101 poz. 444/, czy też według ustawy z dnia 16 października 1991 r. o ochronie przyrody /Dz.U. nr 114 poz. 492/.
Zaskarżona decyzja stanęła na stanowisku, że zastosowanie ma ustawa o lasach wobec czego, zgodnie z art. 63 ust. 2, obowiązek podatkowy w podatku leśnym wygasa z końcem roku, w którym wystąpiły przesłanki zwolnienia od tego podatku.
Natomiast skarga uważa, że zaskarżona decyzja jest bezprawna wobec treści art. 14 ust. 13 drugiej z wymienionych ustaw stanowiącej o bezwarunkowym zwolnieniu od wszelkich podatków gruntów w parkach narodowych i rezerwatach przyrody.
Zarówno zaskarżona decyzja, jak i skarga nie zawierają bardziej szczegółowych rozważań uzasadniających opisane wyżej swoje stanowiska. Natomiast odpowiedź na skargę, wnosząc o jej oddalenie, stoi na stanowisku, że omawiane zwolnienie od podatku leśnego według ustawy o ochronie przyrody dotyczy gruntów objętych ochroną, budynków oraz gruntów pod budynkami służącymi do wykonywania zadań statutowych, a nie dotyczy lasów. Wobec tego podstawę zwolnienia od omawianego podatku należy upatrywać w wymienionych przepisach ustawy o lasach.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Przy zbiegu wskazanych wyżej dwóch podstaw prawnych dla omawianego zwolnienia od podatku leśnego pierwszeństwo - w stanie faktycznym niniejszej sprawy - ma uprawnienie do zwolnienia ustanowione w ustawie o ochronie przyrody.
Przede wszystkim nie można zgodzić się z poglądem odpowiedzi na skargę, że zwolnienie od podatków ustanowione w art. 14 ust. 13 ustawy o ochronie przyrody nie dotyczy lasów. Już bowiem w art. 2 ust. 1 tej ustawy mowa jest o tym, że przedmiotem ochrony są m.in. dziko występujące rośliny i kompleksy przyrodnicze; trudno byłoby wykazać, że las nie jest takim kompleksem przyrodniczym.
Podobnie w art. 14 ust. 1 definiując pojęcie "park narodowy" ustawa określa to jako "(...) obszar chroniony (...) na którym ochronie podlega całość przyrody (...)".
Również pojęciem "obszar" posługują się inne przepisy tej ustawy. Jeżeli więc w art. 14 ust. 13 tej ustawy mowa jest m.in. o gruntach parku narodowego objętych ochroną i w ślad za tym zwolnieniem od podatków to przyjąć należy, że chodzi tu nie o grunty z wyizolowaniem tego co, na nich się znajduje lecz o grunty jako m.in. obszary przyrodnicze - taki jest przecież sens i cel omawianej ustawy. Takie rozumienie omawianych pojęć potwierdzają też przepisy ustawy o lasach.
Według art. 3 tej ustawy "lasem jest grunt (...) m.in. wchodzący w skład parku narodowego" /pkt 1 lit. "b"/ zaś podstawą opodatkowania podatkiem leśnym według art. 64 stanowi powierzchnia gruntu tzw. hektary przeliczeniowe.
Mając powyższe na uwadze należało uznać, że art. 14 ust. 13 ustawy o ochronie przyrody, ustanawiając zwolnienie od podatków i opłat wobec gruntów, obejmuje tym zwolnieniem także to, co na tych gruntach rośnie, jeżeli podlegałoby opodatkowaniu na podstawie innych ustaw.
Przyjmując więc, że grunty skarżącego Nadleśnictwa weszły 1.1.1993 r. w skład Biebrzańskiego Parku Narodowego należy stwierdzić, że od tej daty korzystają one z uprawnienia ustanowionego w art. 14 ust. 13 ustawy o ochronie przyrody, uprawnienia obejmującego również zwolnienia od podatku leśnego.
Przy zbiegu bowiem dwóch podstaw prawnych do omawianego zwolnienia od podatku leśnego pierwszeństwo ma ustawa o ochronie przyrody skoro ustanawia ona w art. 14 ust. 13 uprawnienia dalej idące; zwalnia od podatków bez ograniczenia podczas gdy art. 63 ust. 2 w związku z art. 62 ustawy o lasach zawarte jest ograniczenie w postaci wygaśnięcia obowiązku podatkowego dopiero z końcem roku.
Wobec powyższego należało stwierdzić, że zaskarżona decyzja nie jest zgodna z prawem i podlega uchyleniu na podstawie art. 207 par. 1 i par. 2 pkt 1 Kpa.