Podatki  i  inne świadczenia pieniężne, do  których   mają zastosowanie przepisy Ordynacji  podatkowej, oraz egzekucja t, Lasy, Ochrona przyrody, Podatek leśny
Tezy

Przy zbiegu dwóch podstaw prawnych do zwolnienia od podatku leśnego pierwszeństwo ma ustawa z dnia 16 października 1991 r. o ochronie przyrody /Dz.U. nr 114 poz. 492/, skoro ustanawia ona w art. 14 ust. 13 uprawnienie dalej idące; zwalnia od podatków bez ograniczenia, podczas gdy w art. 63 ust. 2 w związku z art. 62 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach /Dz.U. nr 101 poz. 444/ zawarte jest ograniczenie w postaci wygaśnięcia obowiązku podatkowego dopiero z końcem roku.

Uzasadnienie

Nadleśnictwo T. zaskarżyło do NSA decyzję Kolegium Odwoławczego przy Sejmiku Samorządowym z 3.1.1994 r. utrzymującą w mocy decyzję Burmistrza Miasta G. z 15.12.1993 r. w sprawie wymiaru podatku leśnego na II półrocze 1993 r.

Przedmiotem kontrowersji jest zagadnienie powstałe na tle bezspornego faktu, że z 1.10.1993 r. określone grunty skarżącego Nadleśnictwa weszły w skład Biebrzańskiego Parku Narodowego i faktycznie ich przekazanie nastąpiło 31.12.1993 r. W związku z tym powstał problem - czy zwolnienie od podatku leśnego tych gruntów następuje według art. 62 i art. 63 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach /Dz.U. nr 101 poz. 444/, czy też według ustawy z dnia 16 października 1991 r. o ochronie przyrody /Dz.U. nr 114 poz. 492/.

Zaskarżona decyzja stanęła na stanowisku, że zastosowanie ma ustawa o lasach wobec czego, zgodnie z art. 63 ust. 2, obowiązek podatkowy w podatku leśnym wygasa z końcem roku, w którym wystąpiły przesłanki zwolnienia od tego podatku.

Natomiast skarga uważa, że zaskarżona decyzja jest bezprawna wobec treści art. 14 ust. 13 drugiej z wymienionych ustaw stanowiącej o bezwarunkowym zwolnieniu od wszelkich podatków gruntów w parkach narodowych i rezerwatach przyrody.

Zarówno zaskarżona decyzja, jak i skarga nie zawierają bardziej szczegółowych rozważań uzasadniających opisane wyżej swoje stanowiska. Natomiast odpowiedź na skargę, wnosząc o jej oddalenie, stoi na stanowisku, że omawiane zwolnienie od podatku leśnego według ustawy o ochronie przyrody dotyczy gruntów objętych ochroną, budynków oraz gruntów pod budynkami służącymi do wykonywania zadań statutowych, a nie dotyczy lasów. Wobec tego podstawę zwolnienia od omawianego podatku należy upatrywać w wymienionych przepisach ustawy o lasach.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Przy zbiegu wskazanych wyżej dwóch podstaw prawnych dla omawianego zwolnienia od podatku leśnego pierwszeństwo - w stanie faktycznym niniejszej sprawy - ma uprawnienie do zwolnienia ustanowione w ustawie o ochronie przyrody.

Przede wszystkim nie można zgodzić się z poglądem odpowiedzi na skargę, że zwolnienie od podatków ustanowione w art. 14 ust. 13 ustawy o ochronie przyrody nie dotyczy lasów. Już bowiem w art. 2 ust. 1 tej ustawy mowa jest o tym, że przedmiotem ochrony są m.in. dziko występujące rośliny i kompleksy przyrodnicze; trudno byłoby wykazać, że las nie jest takim kompleksem przyrodniczym.

Podobnie w art. 14 ust. 1 definiując pojęcie "park narodowy" ustawa określa to jako "(...) obszar chroniony (...) na którym ochronie podlega całość przyrody (...)".

Również pojęciem "obszar" posługują się inne przepisy tej ustawy. Jeżeli więc w art. 14 ust. 13 tej ustawy mowa jest m.in. o gruntach parku narodowego objętych ochroną i w ślad za tym zwolnieniem od podatków to przyjąć należy, że chodzi tu nie o grunty z wyizolowaniem tego co, na nich się znajduje lecz o grunty jako m.in. obszary przyrodnicze - taki jest przecież sens i cel omawianej ustawy. Takie rozumienie omawianych pojęć potwierdzają też przepisy ustawy o lasach.

Według art. 3 tej ustawy "lasem jest grunt (...) m.in. wchodzący w skład parku narodowego" /pkt 1 lit. "b"/ zaś podstawą opodatkowania podatkiem leśnym według art. 64 stanowi powierzchnia gruntu tzw. hektary przeliczeniowe.

Mając powyższe na uwadze należało uznać, że art. 14 ust. 13 ustawy o ochronie przyrody, ustanawiając zwolnienie od podatków i opłat wobec gruntów, obejmuje tym zwolnieniem także to, co na tych gruntach rośnie, jeżeli podlegałoby opodatkowaniu na podstawie innych ustaw.

Przyjmując więc, że grunty skarżącego Nadleśnictwa weszły 1.1.1993 r. w skład Biebrzańskiego Parku Narodowego należy stwierdzić, że od tej daty korzystają one z uprawnienia ustanowionego w art. 14 ust. 13 ustawy o ochronie przyrody, uprawnienia obejmującego również zwolnienia od podatku leśnego.

Przy zbiegu bowiem dwóch podstaw prawnych do omawianego zwolnienia od podatku leśnego pierwszeństwo ma ustawa o ochronie przyrody skoro ustanawia ona w art. 14 ust. 13 uprawnienia dalej idące; zwalnia od podatków bez ograniczenia podczas gdy art. 63 ust. 2 w związku z art. 62 ustawy o lasach zawarte jest ograniczenie w postaci wygaśnięcia obowiązku podatkowego dopiero z końcem roku.

Wobec powyższego należało stwierdzić, że zaskarżona decyzja nie jest zgodna z prawem i podlega uchyleniu na podstawie art. 207 par. 1 i par. 2 pkt 1 Kpa.

Strona 1/1