Ani liczba osób zatrudnionych w firmie ochroniarskiej, wyposażonych w broń palną krótką, ani też okoliczność zatrudnienia skarżącego na 1/2 etatu i prowadzenia własnej działalności gospodarczej nie mogą przesądzać o tym, że odpadła przesłanka faktyczna, uzasadniająca wydanie skarżącemu pozwolenia na broń. Przesłanką tą było bowiem zatrudnienie w koncesjonowanej firmie ochrony mienia.
Zaskarżoną do Naczelnego Sądu Administracyjnego decyzją z dnia 7 lipca 1997 r Komendant Główny Policji /ponownie rozpatrując sprawę/ utrzymał w mocy zakwestionowaną w odwołaniu Zenona M. decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia 9.04.1997 r. cofającą pozwolenie na broń palną krótka.
W motywach decyzji podano, że w sprawie zaszły przesłanki określone w art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o broni, amunicji i materiałach wybuchowych /Dz.U. nr 6 poz. 43 ze zm./ uzasadniające dokonane przez organ I instancji rozstrzygnięcie.
Strona uzyskała bowiem pozwolenie na broń w związku z zatrudnieniem w firmie ochrony mienia jednakże zestawiając zakres świadczonych przez tę firmę usług konwojowych /w okresie od 1.01.-31.05.1997 r. firma wykazała 13 konwojów, w tym w 3 uczestniczył Zenon M. nie będąc nigdy jedynym konwojentem/ z ilością pracowników firmy posiadających pozwolenie na broń /łącznie z właścicielem firmy 5 osób w tym 1 z bronią gazową/ uznano, iż nie ma potrzeby wyposażenia wszystkich tych osób w broń palną krótką. Dodatkowo wskazano, że Zenon M. zatrudniony jest "jedynie" na 1/2 etatu, a w firmie ochroniarskiej pracuje dodatkowo /prowadzi bowiem własną działalność gospodarczą/. W uzasadnieniu decyzji Komendant Główny Policji podał również, iż nie bez znaczenia dla sprawy jest fakt, że Zenon M. chcąc wejść w posiadanie broni palnej wprowadził w przeszłości w błąd organy Policji podając nieprawdziwe informacje co do swego zatrudnienia w firmie ochrony mienia. Nie jest więc osobą godną zaufania, a tylko takie mogą wykonywać odpowiedzialną pracę jako agenta ochrony. Również inne podane przez stronę okoliczności faktycznie nie uzasadniają pozostawienia jej broni do celów ochrony osobistej. Odnośnie napadu na Zenona M. dokonanego w 1994 r. ustalono bowiem, że grupa przestępcza dokonująca go przebywa w zakładzie karnym, a więc nie można się zgodzić z argumentem strony, iż czuje się ona zagrożona w związku z przebywaniem bandytów na wolności. Przesłanką uzasadniającą posiadanie broni nie może być też wykonywanie usług transportowych albowiem działalność tego typu wykazuje wiele osób, a osoba Zenona M. na ich tle w niczym nie wyróżnia się. Nie ma więc powodów by przyjąć, iż właśnie jego bezpieczeństwo wymaga tak szczególnego środka ochrony jak broń palna, zwłaszcza że w toku postępowania nie ustalono faktów uzasadniających obawy strony o zdrowie lub życie.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na powyższą decyzję skarżący Zenon M. wniósł o stwierdzenie jej nieważności, jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa /art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa/. Przedstawiając przebieg postępowania skarżący podniósł, że nie miał możliwości ustosunkowania się do niektórych dowodów przeprowadzonych przez organy Policji /rozmowa telefoniczna dotycząca okoliczności wykonywania czynności konwojowania/, czym naruszono art. 79 par. 1 i 2 Kpa.
W ocenie skarżącego organy Policji nie uwzględniły jego argumentów i nie uzasadniły ich odrzucenia, mimo iż były to argumenty istotne. Wykonywanie pracy konwojenta wartości pieniężnych, prowadzenie usług transportowych, napad na dom skarżącego /którego sprawców nie schwytano/ stanowią zaś wystarczającą przesłankę do posiadania broni.