Zezwolenie Prezesa Narodowego banku Polskiego na prowadzenie działalności kantorowej może dotyczyć obszaru objętego jego jurysdykcją.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi J.-F. - S.A. na decyzję Prezesa Narodowego Banku Polskiego z dnia 23 stycznia 2001 r. (...) w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia dewizowego na prowadzenie działalności kantorowej - oddala skargę.
Decyzją dewizową (...) z dnia 23.01.2001 r. wydaną z upoważnienia Prezesa Narodowego Banku Polskiego utrzymano w mocy decyzją wydaną z upoważnienia Prezesa NBP z dnia 12.12.2000 r. odmawiającą udzielenia zezwolenia dewizowego "J.-F." S.A. na prowadzenie działalności kantorowej w zakresie kupna i sprzedaży walut obcych w lokalu użytkowym zlokalizowanym na terenie przejścia granicznego w J.
W uzasadnieniu decyzji podano, iż po przeprowadzeniu wizji lokalnej w dniu 22.01.2001 r. z udziałem Zastępcy Komendanta Granicznej Placówki Kontrolnej Straży Granicznej w J. ustalono, że lokalizacja pomieszczenia przeznaczonego na kantor znajduje się za granicą Rzeczypospolitej Polskiej, w odległości ok. 300 m od linii granicy. W tej zaś sytuacji udzielenie zezwolenia dewizowego na prowadzenie działalności w miejscu wskazanym przez wnioskodawcę nie jest możliwe, ponieważ podejmowanie takich decyzji jest poza jurysdykcją państwa polskiego.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na powyższą decyzję Spółka Akcyjna "J.-F." wniosła o jej uchylenie zarzucając, że wydano ją z naruszeniem przepisów postępowania mającym istotny wpływ na wynik sprawy tj. z naruszeniem art. 7 i art. 8 Kpa polegającym na braku wszechstronnego zbadania sprawy pod względem faktycznym i merytorycznym oraz na uchybieniu obowiązkowi działania przez organy administracji publicznej w sposób budzący zaufanie do tych organów.
W skardze podniesiono, że lokal, w którym zamierzano prowadzić działalność usytuowany jest na terenie przejścia granicznego J. - H. w odległości 98 m od południowego krańca budynku Urzędu Celnego w głąb terytorium Czech. Jak zaś wskazano w wyjaśnieniach Granicznej Placówki Kontrolnej Strony Granicznej w J. obszar celny na drogowym przejściu granicznym H. - J. obejmuje między innymi wszystkie pasy ruchu, parkingi i pobocza poczynając w odległości 200 m od południowego krańca budynku Urzędu Celnego w głąb terytorium Czech, a kończąc 100 m od północnego skraju budynku Urzędu Celnego w kierunku granicy państwowej. Obszar ten podlega kontroli zarówno czeskich jak i polskich służb granicznych.
Strona skarżąca kwestionuje też zarzut postawiony w obu decyzjach, że przeprowadzanie czynności kontrolnych w stosunku do działalności kantorowej przez upoważnione do tego organy na terenie wskazanego obszaru jest niemożliwe. Z posiadanych przez stronę informacji wynika, bowiem, że w tym samym miejscu usytuowany jest już jeden polski kantor wymiany walut.
W odpowiedzi na skargę nie znaleziono podstaw do zmiany zajętego w sprawie stanowiska.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przedstawiany już był pogląd /zob. wyrok NSA z dnia 8 września 1999 r. III SA 8370/98/, że z zasad reglamentacji działalności polegającej na prowadzeniu kupna i sprzedaży walut obcych wynika, iż zezwolenie na taką działalność może dotyczyć obszaru objętego jurysdykcją administracyjną orzekającego organu /Prezesa Narodowego Banku Polskiego/.
Podzielając w pełni ten pogląd Naczelny Sąd Administracyjny doszedł też do przekonania, że na aprobatę zasługuje stanowisko Prezesa Narodowego Banku Polskiego, który odmawiając stronie wydania zezwolenia na prowadzenie działalności kantorowej za granicą Rzeczypospolitej Polskiej /fakt ten ustalony został bezspornie w trakcie wizji lokalnej z udziałem strony/ powołał się na przepis art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. - Prawo dewizowe /Dz.U. nr 160 poz. 1063 ze zm./ wskazując, że lokalizacja lokalu kantorowego poza granicą kraju uniemożliwia przeprowadzanie czynności kontrolnych, o których mowa w tym przepisie.
Co do argumentacji strony, że w tym samym miejscu usytuowany jest już jeden polski kantor wymiany walut zauważyć trzeba, że niewłaściwe zastosowanie przepisów prawa w odniesieniu do określonego podmiotu nie rodzi automatycznie obowiązku takiego samego traktowania innych. W powołanym wcześniej wyroku NSA słusznie podkreślono, że odmienne podejście do tego zagadnienia godziłoby w sposób oczywisty w sens konstytucyjnej zasady równości /równego traktowania/.
Uwzględniając powyższe, a także niewątpliwą okoliczność należytego wyjaśnienia w sprawie jej stanu faktycznego /wizja lokalna z udziałem strony/ Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ orzekł, jak w sentencji.