1. Spółki prawa handlowego nie są podmiotami o jakich mowa w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o broni, amunicji i materiałach wybuchowych /Dz.U. nr 6 poz. 43 ze zm./, a co za tym idzie nie mogą one otrzymać świadectwa broni, to jest pozwolenia na broń na okaziciela.
Ten specyficzny rodzaj pozwolenia na broń dotyczyć może wyłącznie jednostek państwowych. Tylko one podlegały właściwym ministrom lub były przez nich nadzorowane.
2. Zarządzenie nr 20 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 25 października 1983 r. w sprawie posiadania, ewidencjonowania, przechowywania oraz używania broni i amunicji w jednostkach organizacyjnych przemysłu chemicznego i lekkiego nie jest decyzją administracyjną i co za tym idzie nie tworzy indywidualnych praw i obowiązków.
Zarządzenie to jest aktem prawa powszechnie obowiązującego i tworzy dla określonej grupy adresatów ewentualną możliwość tworzenia indywidualnych uprawnień i obowiązków.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Zakładów Chemicznych "S.-M." S.A. w I. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia 9 lipca 1993 r. nr E-IIIb-364/93 w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń palną krótką na okaziciela - skargę oddalił.
Zakłady Chemiczne w I. od 1973 r. na mocy decyzji właściwych organów b. Milicji Obywatelskiej miały przydział na broń palną krótką, służącą do zabezpieczania transportów pieniędzy dla przedsiębiorstwa. Kolejne decyzje w tym przedmiocie były okresowo wydawane po wygaśnięciu poprzednio obowiązujących.
W ramach powszechnej prywatyzacji Zakłady przekształcone zostały w jednoosobową spółkę akcyjną ze 100-procentowym udziałem Skarbu Państwa.
Zaskarżoną decyzją Komendanta Głównego Policji utrzymana została w mocy decyzja Komendanta Wojewódzkiego Policji w B. odmawiająca wydania pozwolenia na posiadanie broni palnej na okaziciela w kolejnym okresie. W ocenie organów obu instancji po przekształceniu w spółkę Zakłady przestały należeć do kręgu podmiotów wymienionych w art. 14 ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o broni, amunicji i materiałach wybuchowych /Dz.U. nr 6 poz. 43 ze zm./ i nie mogą otrzymać zezwolenia na posiadanie broni "na okaziciela". Do spółki nie mają zastosowania przepisy d. Ministerstwa Przemysłu Chemicznego i Lekkiego /zarządzenie nr 20 z dnia 25 października 1983 r./ dotyczące posiadania, używania, ewidencjonowania i przechowywania broni. Ich obowiązywanie warunkuje wydanie pozwolenia.
Ostateczną decyzję w tej sprawie zaskarżyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego spółka "S.-M.". Wnosząc o jej uchylenie, stwierdziła, że z mocy art. 8 ust. 2 i 3 ustawy o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki przekształconego przedsiębiorstwa państwowego. Na spółkę przeszły zatem również prawa i obowiązki wynikające z decyzji administracyjnej, tj. zarządzenia nr 20 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 25 października 1983 r. Strona skarżąca powołała się także na opinię Ministerstwa Przekształceń Własnościowych.
Komendant Główny Policji nie podzielił argumentów spółki i wniósł o oddalenie skargi.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zaskarżona decyzja opiera się na trafnym i wielokrotnie potwierdzonym w orzecznictwie NSA poglądzie, iż spółki prawa handlowego nie są podmiotami, o jakich mowa w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o broni, amunicji i materiałach wybuchowych /Dz.U. nr 6 poz. 43 ze zm./, a co za tym idzie - nie mogą one otrzymać świadectwa broni, tj. pozwolenia na broń na okaziciela. Cytowana ustawa o broni stoi na gruncie zasady, iż posiadanie broni należy do sytuacji wyjątkowych i wymagane jest do tego stosowne pozwolenie organów Policji /art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 1 ustawy/. Powyższa zasada nie pozwalana rozszerzającą interpretację art. 14 ust. 1 ustawy. Zestawienie tego przepisu z ust. 2 art. 14 wyraźnie wskazuje, iż ten specjalny rodzaj pozwolenia na broń dotyczyć może wyłącznie jednostek państwowych. Tylko one podlegały właściwym ministrom lub były przez nich nadzorowane.
Podniesionej w skardze argumentacji nie można uznać za trafną.
Zarządzenie nr 20 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 25 października 1983 r. w sprawie posiadania, ewidencjonowania, przechowywania oraz używania broni i amunicji w jednostkach organizacyjnych przemysłu chemicznego i lekkiego nie jest decyzją administracyjną, a co za tym idzie - nie tworzy indywidualnych praw i obowiązków. Zarządzenie to jest aktem prawa powszechnie obowiązującego i tworzy dla określonej grupy adresatów ewentualną możliwość tworzenia indywidualnych uprawnień i obowiązków.
Na zasadzie art. 8 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych /Dz.U. nr 51 poz. 298 ze zm./ przechodzą na spółkę wszystkie prawa i obowiązki przekształconego przedsiębiorstwa, które mają charakter skonkretyzowany, tj. indywidualny. Wbrew terminologii używanej w aktach sprawy, każde rozstrzygnięcie nazywane "przedłużeniem świadectwa broni" było odrębną decyzją o wydaniu pozwolenia na broń na okaziciela na kolejny okres. Prawa z takiej decyzji wynikające przechodziły z przedsiębiorstwa państwowego na spółkę, jednakże miały one określony w decyzji czas obowiązywania.
Zgodnie ze stanem prawnym obowiązującym do dnia 15 stycznia 1994 r. pozwolenia na broń wydawane były na określony w decyzji czas /patrz rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 11 stycznia 1994 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie określenia organów właściwych do wydawania pozwolenia na broń - Dz.U. nr 5 poz. 22/.
Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę oddalił.