Spółka naliczyła różnice kursowe od niespłaconych kredytów dewizowych na dzień 31 grudnia 1992 r.
Tymczasem kosztem są odsetki od tych kredytów wraz z różnicami kursowymi, a nie spłata kredytów z różnicami kursowymi.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
Na wstępie zaznaczyć należy, iż poczyniony przez podatnika zarzut przewlekłości postępowania przed organem podatkowym w przedmiocie kontroli ksiąg handlowych za rok 1991, nie ma związku z postępowaniem w niniejszej sprawie, a zatem uchyla się spod kontroli sądowej.
Przechodząc do zagadnień związanych z zarzutem obrazy art. 9 Kpa stwierdzić należy, iż zarzut ten nie jest zasadny.
Urząd Skarbowy, do którego wpłynęło zeznanie o ostatecznym rozliczeniu podatku za rok podatkowy 1993 /wymagane w art. 27 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych/, miał prawo do dokonania kontroli tego zeznania, albowiem art. 27 ust. 1 in fine tejże ustawy stanowi, że tzw. podatkiem należnym za dany rok podatkowy jest podatek wynikający z zeznania podatnika o ostatecznej wysokości dochodu, chyba, że Urząd Skarbowy wyda decyzję, w której określi podatek w innej wysokości. Przedmiotem zainteresowania organu podatkowego było prawidłowe rozliczenie straty wykazanej za 1992 r. dlatego też na żądanie organu, strona przy piśmie z dnia 9 sierpnia 1995 r. przesłała "analizę" wyniku finansowego za 1992 r., a następnie przy piśmie z dnia 14 września 1995 r. wyjaśniła, że kwota różnic kursowych wykazana w rachunku wyników, w wysokości 54.527.742.051 PLZ składa się z różnic kursowych od spłaconych kredytów i zobowiązań dewizowych w wysokości 49.843.177.222 PLZ oraz przeszacowania kredytów bankowych według kursu z dnia 31 grudnia 1992 r. w wysokości 4.684.564.829 PLZ.
W dniu 9 października 1995 w Urzędzie Skarbowym spisano protokół z udziałem przedstawiciela Spółki wyjaśniając, iż zdaniem organu skarbowego kwota 4.684.564.829 PLZ "pozostałych różnic kursowych" stanowi ujemną, statystyczną różnicę kursową wynikającą przeszacowania zaciągniętych kredytów dewizowych i nie jest kosztem uzyskania przychodów.
W związku z treścią tego protokołu, przedstawiciela strony pouczono o możliwości skorzystania z przepisu art. 167 Kpa.
W dniu 18 czerwca 1996 r. sporządzono dalszy protokół, w którym zasygnalizowano, iż inne ustalenie wysokości straty za 1992 r., wpłynie na zmianę podstawy do opodatkowania za 1993 r. w związku z faktem odliczenia od dochodu tegoż roku 1/3 straty za 1992 r.
W ten więc sposób doszło do przeprowadzenia procesu decyzyjnego zakończonego decyzją z dnia 2 lipca 1996 r.
W tym stanie rzeczy stwierdzić należy, iż obowiązki informacyjne organu objęte przepisem art. 9 Kpa co do samego przebiegu postępowania podatkowego, zostały spełnione ze strony Urzędu Skarbowego.
Przechodząc do problematyki związanej z merytoryczną kwestią stosowania różnic kursowych w prawie podatkowym, zważyć należy jak następuje.
Tak zwane różnice kursowe będące wynikiem wahań kursów złotego do walut obcych, nie były definiowane do 1989 r. w ustawodawstwie podatkowym jako przychody, wśród źródeł przychodu.
Różnice kursowe nie były znane ustawie z dnia 16 grudnia 1972 r. o podatku dochodowym /Dz.U. nr 27 poz. 147/ przed nowelizacją z 1991 r.