Sprawa ze skargi na decyzję Izby Skarbowej w B. w przedmiocie ustalenia zaliczki na podatek wyrównawczy za I kwartał 1990 r.
Tezy

Wszelkie świadczenia z tytułu emerytur i rent podlegają wliczeniu do podlegającego podatkowi wyrównawczemu dochodu za rok podatkowy, w którym powinny być wypłacone, także wtedy, gdy zostały wypłacone już po zakończeniu tego roku podatkowego.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 1991 r. sprawy ze skargi Cecylii O. na decyzję Izby Skarbowej w B. w przedmiocie ustalenia zaliczki na podatek wyrównawczy za I kwartał 1990 r. - uchylił zaskarżoną decyzję i utrzymaną nią w mocy decyzję Urzędu Skarbowego.

Uzasadnienie strona 1/3

Decyzją z dnia 31 sierpnia 1990 r. Urząd Skarbowy w B. ustalił Cecylii O. zaliczkę na podatek wyrównawczy za I kwartał 1990 r. w sumie 3.233.200 zł. Podatniczka otrzymała w I kwartale 1990 r. skapitalizowaną rentę zagraniczną w kwocie łącznej - po przeliczeniu na złotówki według aktualnego kursu NBP - 14.466.367 zł. Po doprowadzeniu tej kwoty do stosunku rocznego /57.865.468 zł/ i odliczeniu kwoty wolnej od podatku /16 mln zł/ należny za cały rok podatek wyliczono na sumę 12.932.734 zł. Do zapłaty za I kwartał pozostaje 1/4 tej sumy. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia powołano art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ oraz par. 20 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 grudnia 1989 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku wyrównawczym /Dz.U. nr 72 poz. 430/.

W odwołaniu od tej decyzji Cecylia O. zarzuciła, że zaliczkę ustalono niezgodnie z art. 5 pkt 3 ustawy o podatku wyrównawczym z dnia 28 lipca 1983 r. /Dz.U. nr 42 poz. 188/, w związku z czym wniosła o "dokonanie poprawki w rachunkach ustalających zaliczki".

Izba Skarbowa w B., po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z dnia 5 grudnia 1990 r. utrzymała w mocy zaskarżoną decyzję.

Organ odwoławczy wskazał, że art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku wyrównawczym stanowi, iż w celu ustalenia wysokości dochodu świadczenia rentowe przyjmuje się w wysokości wypłaconej w roku podatkowym.

W skardze na powyższą decyzję Cecylia O. ponowiła podniesiony już w odwołaniu zarzut, z tym, że sprecyzowała, iż zaliczkę na I kwartał ustalono jej na podstawie pięciu rent - w tym dwóch dotyczących roku 1989. Zaliczenie zaległych za 1989 rok wypłat do podstawy wymiaru zaliczki za rok 1990 narusza art. 5 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy. Izba Skarbowa w B. wniosła o oddalenie skargi, przyznając, że otrzymane przez skarżącą w I kwartale kwoty obejmowały również należność za listopad i grudzień 1989 r., ale była to renta wypłacona z opóźnieniem, a nie wyrównanie za rok 1989.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Sposób zredagowania przepisów ustawy o podatku wyrównawczym nasuwa liczne wątpliwości interpretacyjne - czego wyrazem jest m.in. rozbieżność poglądów stron co do określenia podstawy opodatkowania. Źródłem tych wątpliwości jest posłużenie się przez ustawodawcę w poszczególnych przepisach różnymi pojęciami, których zakres wydaje się jednakowy /np. "otrzymane" - "wypłacone". Gdyby tak rzeczywiście było, to użycie przez ustawodawcę pojęć o tym samym znaczeniu /synonimów/ nie miałoby żadnego racjonalnego uzasadnienia. Art. 1 omawianej ustawy stanowi, że podatkowi wyrównawczemu podlegają wszelkiego rodzaju dochody pieniężne i wartość świadczeń w naturze osiągnięte przez osoby fizyczne. Przepis ten nie precyzuje, w jakim momencie /data wymagalności, wypłaty, odbioru/ dochód jest "osiągnięty". Odpowiedzi zatem należy poszukać w treści art. 5 ust. 1, który wyróżnia sześć sytuacji faktycznych, wskazując jednocześnie, jak w każdej z nich należy ustalić wysokość dochodu.

Strona 1/3