Warunkiem zastosowania przepisu art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ jest, aby sprzedany przedmiot w momencie transakcji był składnikiem majątku związanego z wykonywaną działalnością gospodarczą. W sprawie niniejszej należy uznać za zasadne twierdzenie skarżącej, że warunku tego nie spełnia dokonana przez nią sprzedaż samochodu osobowego. Pojazd ten był wprawdzie wniesiony jako jej wkład do spółki cywilnej, został jednak pozbawiony tego przymiotu uchwałą wspólników i w związku z tym wykreślony z ewidencji środków trwałych spółki. W chwili sprzedaży nie był zatem składnikiem majątku związanego z wykonywaną przez nią działalnością. Konsekwencją tego był brak podstaw prawnych do uznania przychodu uzyskanego ze sprzedaży tego samochodu jako przychodu z działalności gospodarczej.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Przepis art. 20a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ przewiduje, że u podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług, opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód zmniejszony o należny od niego podatek od towarów i usług. W niniejszej sprawie, co potwierdzała Izba Skarbowa w odpowiedzi na skargę oraz jej pełnomocnik na rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, przyjęto za przychód ze sprzedaży samochodu osobowego należącego do Skarżącej również i kwotę zapłaconego przez nią podatku od towarów i usług. Zawyżono w związku z tym przychód Skarżącej w świetle powołanego wyżej przepisu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego również pozostałe zarzuty skargi należy uznać za uzasadnione. Organy podatkowe traktując należność uzyskaną przez Skarżącą ze sprzedaży przedmiotowego samochodu osobowego jako przychód z działalności gospodarczej powoływały się na przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten stanowi, że przychodami z tej działalności są również przychody ze sprzedaży całości lub części składników majątku związanego z wykonywaną działalnością, nie będących nieruchomościami lub prawami, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 wymienionej ustawy. Brzmienie cytowanego przepisu wskazuje na to, że obejmuje on przychody nie związane bezpośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, do których ustawodawca, zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy, zalicza kwoty należne z tytułu świadczeń dokonanych w ramach tej działalności. Należy zatem stwierdzić, że zakres pojęciowy przychodów opisanych w art. 14 ust. 2 ustawy nie może podlegać innym regułom wykładni niż gramatyczna lub językowa. Zastosowanie innych reguł wykładni mogłoby bowiem prowadzić do możliwości manipulowania kategorią przychodów, jednym z kluczowych zagadnień podatku dochodowego od osób fizycznych. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie jest to dopuszczalne w demokratycznym państwie prawa.
Kierując się wskazanymi wyżej przesłankami wskazać trzeba, że przepis art. 14 ust. 2 cytowanej ustawy zawiera warunek, którego spełnienie pozwala na potraktowanie danego przychodu na równi z przychodem z działalności gospodarczej.
Warunkiem zastosowania wymienionego przepisu jest, aby sprzedany przedmiot w momencie transakcji był składnikiem majątku związanego z wykonywaną działalnością gospodarczą. W sprawie niniejszej należy uznać za zasadne twierdzenie Skarżącej, że warunku tego nie spełnia dokonana przez nią sprzedaż samochodu osobowego.
Pojazd ten, jak stwierdza Skarżąca, był wprawdzie wniesiony jako jej wkład do spółki cywilnej, został jednak pozbawiony tego przymiotu uchwałą wspólników i w związku z tym wykreślony z ewidencji środków trwałych spółki. W chwili sprzedaży nie był zatem składnikiem majątku związanego z wykonywaną przez nią działalnością. Konsekwencją tego było brak podstaw prawnych do uznania przychodu uzyskanego ze sprzedaży tego samochodu jako przychodu z działalności gospodarczej.
Kolejny zarzut naruszenia art. 107 par. 3 Kpa należy również uznać za trafny. Lakoniczne uzasadnienie zaskarżonej decyzji bez pełnego wyjaśnienia okoliczności faktycznych i prawnych rozstrzygnięcia, nie może być oceniony inaczej niż jako uchybienie przepisu postępowania administracyjnego mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Mając powyższe ustalenia na uwadze należało uchylić zaskarżoną decyzję na podstawie przepisu art. 22 ust. 2 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/ oraz orzec o zwrocie kosztów postępowania sądowego na rzecz Skarżącego po myśli art. 55 tej ustawy.