1. Upływ terminu przedawnienia nie stanowi przeszkody do uchylenia przez organ odwoławczy w całości decyzji organu I instancji i orzeczenia co do istoty sprawy w sytuacji, gdy zaskarżona decyzja organu podatkowego I instancji wydana została przed upływem terminu przedawnienia.
2. Wpis spółki cywilnej do ewidencji działalności gospodarczej nie ma charakteru kształtującego prawo. Jak wynika z postanowień art. 14-19 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./ wpis taki ma charakter deklaratoryjny, dokonywany jest stosownie do zgłoszenia i posiada ewidencyjny charakter, a więc rejestruje zaistniałe zdarzenia prawne i faktyczne. Rozwiązanie spółki cywilnej i data tego rozwiązania uczynione być musi na podstawie przepisów prawa cywilnego.
Nie wynika jednak z tego, że organy podatkowe nie posiadały jakichkolwiek kompetencji do rozstrzygania tej kwestii. W braku ustaleń sądu powszechnego co do bytu Spółki, które należałoby uznać za wiążące organy podatkowe, organy te mogą dokonać własnych ustaleń, co do podatkowych skutków zdarzeń cywilnoprawnych.
Po przeprowadzonej kontroli podatkowej u Magdaleny T. prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie handlu - Urząd Skarbowy 11.12.1995 r. wydał decyzję określającą podatniczce zobowiązania w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące w okresie od sierpnia 1993 do lipca 1994 r. w łącznej wysokości 11.865,20 zł oraz ustalił dodatkowe zobowiązanie w tym podatku w ogólnej wysokości 35.252,10 zł. W ocenie organu I instancji strona niezgodnie z art. 25 ust. 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ dokonywała odliczenia podatku naliczonego gdyż rozpoczynając w dniu 3.08.1993 r. działalność jako osoba fizyczna nie dokonywała rejestracji przewidzianej w art. 9 ust. 1 ustawy. Podatniczka posługiwała się w objętym decyzją okresie Nr NIP spółki cywilnej "K.", której była wspólnikiem, a która została rozwiązana z dniem 31.07.1993 r.
W wyniku odwołania podatniczki Izba Skarbowa decyzją z dnia 17.12.1998 r. uchyliła decyzję wydaną w I instancji w całości i określiła podatek od towarów i usług za poszczególne miesiące w okresie od sierpnia do grudnia 1993 r. w ogólnej wysokości 5.158,50 zł. Co do dodatkowego zobowiązania podatkowego Izba uznała, iż prawo do wydania decyzji podatkowej w tym zakresie uległo przedawnieniu z mocy art. 7 ust. 1 ustawy o zobowiązaniach podatkowych. Niezasadnie określono zobowiązanie za okres styczeń-lipiec 1994 r., gdyż z uwagi na wielkość przychodów w 1993r. strona od 1 stycznia 1994 r. korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 1 ustawy. Ponadto uwzględniono zarzut podatniczki, iż decyzja organu I instancji niezgodnie z prawem obciążyła podatniczkę skutkami niesporządzenia remanentu towarów objętych podatkiem obrotowym, gdyż par. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 maja 1993 r. w sprawie szczególnych zasad i trybu obniżenia należnego podatku od towarów i usług o kwoty podatku obrotowego (...) /M.P. nr 24 poz. 243/ dotyczył obowiązków spółki cywilnej " K.".
Ostateczną decyzję Izby Skarbowej zaskarżyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego Magdalena T. wnosząc o jej uchylenie jako niezgodnej z prawem. W ocenie skarżącej decyzja narusza art. 7 ust. 1 ustawy o zobowiązaniach podatkowych, gdyż przedawnieniu uległa możliwość wydania decyzji również w zakresie, w jakim dokonał tego organ odwoławczy.
Dokonane przez Izbę ustalenie, iż spółka cywilna "K." uległa rozwiązaniu 31.07.1993 r., jest niedopuszczalne, a także błędne. Ustalenia w tym zakresie należą do właściwości sądu powszechnego, a nie organu administracji podatkowej. Rozwiązanie spółki nastąpiło na mocy zgodnego oświadczenia wspólników i wykreśleniu z ewidencji podmiotów gospodarczych w dniu 20.08.1993 r.
Izba Skarbowa wniosła o oddalenie skargi.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga wniesiona przez Magdalenę T. nie jest uzasadniona. Podniesiony na wstępie zarzut przewlekłości postępowania odwoławczego jest o tyle uzasadniony, że niewątpliwie Izba Skarbowa naruszyła w sposób ewidentny art. 35 par. 3 i art. 12 par. 1 Kpa, jednakże strona skarżąca nie wykazała, aby uchybienie to miało wpływ na wynik sprawy. Zgodnie z art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ uchylenie decyzji przez Sąd następuje wówczas, gdy tego rodzaju naruszenie przepisów prawa mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.