Przechowywanie sprzedanej rzeczy i późniejsze jej odebranie przez kupującego nie ma żadnego znaczenia z punktu widzenia podatkowego. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1990 nr 90 poz. 416 ze zm./, za przychód z działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, bonifikat i skont.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Waldemara J. na decyzję Izby Skarbowej w W. Ośrodek Zamiejscowy w S. z dnia 29 grudnia 2000 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych - uchyla zaskarżoną decyzję; (...).
Izba Skarbowa w W. decyzją z dnia 29.12.2000 r., po rozpoznaniu odwołania Waldemara J., uchyliła decyzję Inspektora Kontroli Skarbowej z Urzędu Kontroli Skarbowej w W. z dnia 29.09.2000 r. określającej zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1997 r. w wysokości 51.358,40 zł, zaległość podatkową za 1997 r. w wysokości 44.795,90 zł, wysokość zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych za poszczególne miesiące 1997 r. oraz wysokość zaległości podatkowych w zaliczkach na podatek dochodowy za te miesiące 1997 r., odsetki za zwłokę od zaległości podatkowych za 1997 r. w wysokości 49.750,40 zł oraz odsetki od zaległości podatkowych w zaliczkach na podatek dochodowy od osób fizycznych w wysokości 7.338,40 zł i określiła zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1997 r. w kwocie 28.934,20 zł, zaległość podatkową w ww. podatku za 1997 r. w kwocie 22.371,70 zł, odsetki za zwłokę od zaległości podatkowych w kwocie ogółem 25.925 zł w tym od zaległości w zaliczkach na podatek dochodowy w kwocie 3.661,80 zł.
W uzasadnieniu decyzji podano m.in., że podatnik prowadził działalność gospodarczą w firmie "M.-M.". Przeprowadzona kontrola wykazała, że podatkowa księga przychodów i rozchodów w roku 1997 prowadzona była nierzetelnie, niezgodnie ze stanem rzeczywistym i przepisami par. 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 grudnia 1995 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów /Dz.U. nr 148 poz. 720/. Inspektor Kontroli Skarbowej pominął księgę podatkową za 1997 r. za dowód w sprawie w trybie art. 194 par. 4 Ordynacji podatkowej i podstawę opodatkowania ustalił szacunkowo. W oparciu o umowy o kredyt - sprzedaż ratalną przyjął, że przychód netto z tytułu sprzedaży mebli nie został wykazany w ewidencji sprzedaży, a następnie w podatkowej księdze przychodów i rozchodów i wynosił w 1997 r. 379.734,15 zł. Przychód ten został powiększony o kwotę prowizji za miesiące styczeń-luty 1997 w wysokości 2.905,80 zł oraz przychód z tytułu wykonanych usług z transportu mebli w kwocie 681,17 zł. Ponadto ustalił przychód z tytułu różnic wynikających między ewidencją sprzedaży i podatkową księgą przychodów i rozchodów w kwocie 4.714,41 zł.
Inspektor Kontroli Skarbowej określił przychód netto na kwotę 862.518,76 zł, koszty uzyskania przychodu na 721.894,39 zł, dochód po odliczeniach na 135.048 zł, podatek należny po odliczeniach - 1.358,40 zł i zaległość podatkową w kwocie 44.795,90 zł. Ponadto obliczył wysokość zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych za poszczególne miesiące 1997 r. oraz wysokość zaległości w zaliczkach za poszczególne miesiące dla celów ustalenia odsetek za zwłokę.
Izba Skarbowa w zaskarżonej decyzji stwierdziła, że przedstawiona przez podatnika ewidencja sprzedaży za 1997 r. oraz podatkowa księga przychodów i rozchodów za okres 1.-10.1997 r. nie obejmuje przychodów ze sprzedaży ratalnej mebli na kwotę 37.365 zł. Uznano również, że nie wszystkie towary sprzedawane w formie, ratalnej w miesiącach 10-12.1997 r. były ewidencjonowane przy zastosowaniu kasy fiskalnej. Na podstawie zestawienia umów kredytowych ustalono, iż nie wykazana wartość przychodów brutto z tytułu sprzedaży kredytowej w okresie 10-12 wyniosła 132.705 zł. Towary o tej wartości nie znalazły odzwierciedlenia w zakupach po stronie kosztów.