1. W 1992 r. obowiązujące wówczas brzmienie art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./, przewidywało, że kosztami uzyskania przychodu są także inne rezerwy, jeżeli obowiązek ich tworzenia w ciężar kosztów wynika z innych przepisów. Wynika stąd, że przedmiotowe rezerwy na naprawy gwarancyjne byłyby kosztami uzyskania przychodów, gdyby obowiązek ich tworzenia wynikał z odrębnych przepisów.
2. W świetle zatem brzmienia art. 15 ust. 2 pkt 10 powołanej ustawy nie ma podstaw do traktowania rezerw na naprawy gwarancyjne jako kosztów uzyskania przychodów.
oddala skargę.
Urząd Skarbowy (...) decyzją z 17 listopada 1995 r. określił skarżącej spółce podatek dochodowy od osób prawnych za 1992 r. w kwocie 4.896,20 zł.
W uzasadnieniu decyzji podano, że spółka zaniżyła podstawę opodatkowania wymienionym podatkiem, zaliczając do kosztów uzyskania przychodów kwotę 10.500 zł, stanowiącą fundusz rezerwowy na naprawy gwarancyjne.
Organ podatkowy I instancji podwyższył wysokość należnego od spółki podatku dochodowego za 1992 r. o 4.200 zł.
W odwołaniu od decyzji Urzędu Skarbowego Sp. z o.o. podnosiła, że rezerwy na przewidziane koszty napraw gwarancyjnych stanowią koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w myśl którego to przepisu kosztami uzyskania przychodu są także inne rezerwy, jeżeli obowiązek ich tworzenia w ciężar kosztów wynika z odrębnych przepisów.
Zdaniem spółki, takimi przepisami były par. 34 ust. 6 i par. 40 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 stycznia 1991 r. w sprawie zasad prowadzenia rachunkowości /Dz.U. nr 10 poz. 35 ze zm./.
Decyzją z 25 stycznia 1996 r. Izba Skarbowa utrzymała w mocy zaskarżoną decyzję organu podatkowego I instancji.
W jej motywach podano, ze wymienione wyżej przepisy rozporządzenia Ministra Finansów nie nakładają obowiązku tworzenia rezerw, lecz stwarzają taką możliwość.
Nie można tego uznać za obowiązkowe tworzenie rezerw, o których mowa w par. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
W związku z tym utworzona przez spółkę rezerwa w wysokości 10.500 zł nie stanowi kosztów uzyskania przychodów.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego skarżąca spółka zarzucała, że decyzja organu odwoławczego jest krzywdząca i niesłuszna, a nadto narusza obowiązujące w latach 1992-1993 przepisy w sprawie podatku dochodowego od osób prawnych.
W odpowiedzi na skargę Izba Skarbowa wnosiła o jej oddalenie, jako nieuzasadnionej.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W 1992 r. obowiązujące wówczas brzmienie art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./, przewidywało, że kosztami uzyskania przychodu są także inne rezerwy, jeżeli obowiązek ich tworzenia w ciężar kosztów wynika z innych przepisów. Wynika stąd, że przedmiotowe rezerwy na naprawy gwarancyjne byłyby kosztami uzyskania przychodów, gdyby obowiązek ich tworzenia wynikał z odrębnych przepisów.
Skarżąca Spółka wskazała na przepisy par. 34 ust. 6 i par. 40 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 stycznia 1991 r. w sprawie zasad prowadzenia rachunkowości /Dz.U. nr 10 poz. 35 ze zm./ twierdząc, że ich treść uzasadnia zaliczenie utworzonych rezerw na naprawy gwarancyjne do kosztów uzyskania przychodów.
Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego wniosek ten nie ma oparcia w wymienionych przepisach rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 stycznia 1991 r.
Stwarzają one bowiem jedynie możliwość a nie obowiązek tworzenia takich rezerw.
W świetle zatem brzmienia art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie ma podstaw do traktowania rezerw na naprawy gwarancyjne jako kosztów uzyskania przychodów.
Charakter przepisu art. 15 ust. 2 powołanej ustawy wskazuje na to, że nie może być on interpretowany w sposób rozszerzający lub zwężający. Takie wykładnie prowadziłyby albo do pokrzywdzenia podatnika albo też Skarbu Państwa. Oddziaływałyby bowiem na wysokości podstaw opodatkowania podatkiem dochodowym.
Należy także dodać, że przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 stycznia 1991 r. regulują zasady rachunkowości. Z tego też powodu nie mogą stanowić samoistnej podstawy do ustalenia podstaw opodatkowania.
Mając na względzie dokonane ustalenia, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zaskarżona decyzja prawa nie narusza. W związku z tym skargę jako nieuzasadnioną należało oddalić na podstawie przepisu art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.