Postępowania karnego skarbowego nie można utożsamiać z postępowaniem podatkowym, a czynności procesowych podejmowanych w postępowaniu karnym skarbowym nie można uznawać za spełniające warunki kodeksu postępowania administracyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargi Krzysztofa K. na trzy decyzje Podatkowej Izby Odwoławczej przy Izbie Skarbowej w Warszawie z dnia 22 stycznia 1988 r. i jedną decyzję z dnia 12 lutego 1988 r. w przedmiocie wymiaru podatku obrotowego i dochodowego za lata 1981, 1982, 1983 i 1985 z tytułu sprzedaży samochodów.
Krzysztof K. zaskarżył do Naczelnego Sądu Administracyjnego cztery decyzje Podatkowej Izby Odwoławczej przy Izbie Skarbowej w Warszawie, wydane po rozpoznaniu odwołań od decyzji Urzędu Skarbowego:
1/ z dnia 12 lutego 1988 r. nr ZO/H/4/87, obniżającą obrót z 1.790.000 zł do 1.330.000 zł i dochód z 553.614 zł do 386.000 zł, a w konsekwencji obniżającą podatki obrotowy i dochodowy z tytułu sprzedaży samochodów w 1981 r.;
2/ z dnia 22 stycznia 1988 r. nr ZO/H/79/87, uchylającą decyzję organu podatkowego I instancji w części dotyczącej wymiaru podatku dochodowego i orzekającą o odstąpieniu od wymiaru tego podatku, przy utrzymaniu w mocy tej decyzji w części dotyczącej wymiaru podatku obrotowego z tytułu sprzedaży samochodów w 1982 r.;
3/ z dnia 22 stycznia 1988 r. nr ZO/H/80/87, obniżającą obrót z 2.720.000 zł do 730.000 zł i dochód z 1.488.050 zł do 693.250 zł, a w konsekwencji obniżającą podatki obrotowy i dochodowy z tytułu sprzedaży samochodów w 1983 r.;
4/ z dnia 22 stycznia 1988 r. nr ZO/H/82/87, utrzymującą w mocy decyzję organu podatkowego I instancji o wymiarze podatku obrotowego i dochodowego z tytułu sprzedaży samochodów w 1985 r.
Zaskarżone decyzje powołują się na art. 1 ust. 3 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o podatku obrotowym /Dz.U. 1983 nr 43 poz. 191 ze zm./ oraz art. 13 ust. 3 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o podatku dochodowym /Dz.U. 1983 nr 43 poz. 192 ze zm./ i stwierdzają, że częstotliwość dokonywanych przez Krzysztofa K. zmian marek samochodów, ich stan techniczny, okoliczności transakcji, a także jego zainteresowania oraz rodzaj prac i źródeł utrzymania wskazują na to, iż motywem transakcji finansowych były cele finansowe, a więc była to działalność handlowa, podlegająca opodatkowaniu podatkiem obrotowym. Zmiany dokonane przez te decyzje, polegające na obniżeniu podstaw opodatkowania lub odstąpieniu od wymiaru podatku dochodowego, spowodowane są tym, że organ odwoławczy z podstawy opodatkowania wyłączył te transakcje dokonane przez skarżącego, które polegały na zamianie samochodów, a pozostawił tylko transakcje będące aktami kupna-sprzedaży samochodów. Wartości podstaw opodatkowania za poszczególne lata zostały ustalone na podstawie cen określonych w umowach kupna-sprzedaży, z wyjątkiem ceny "volkswagena golfa GL", sprzedanego w 1982 r. nabywczyni, która zeznała, że faktycznie zapłacona cena wynosiła 1.000.000 zł, a nie 600.000 zł, jak określono w umowie. Dotyczy to także ceny sprzedanego w 1981 r. "Poloneza", którego nabywca zeznał, że rzeczywista cena wynosiła 900.000 zł. Jeśli chodzi o podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym, to uzasadnienia zaskarżonych decyzji wskazują, że zastosowana została zasada, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty potrącalne tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione. Zastosowano też wyliczenie wolnorynkowego /określonego przez skarżącego/ kursu wartości bonów towarowych PKO w odniesieniu do nabytego w 1982 r. w eksporcie wewnętrznym "Poloneza", wskutek czego wysokość kosztów wyłączała możliwość wymiaru podatku dochodowego. Wobec zarzutów odwołania dotyczących naruszenia art. 10 par. 1 Kpa w uzasadnieniu decyzji podano, że pełnomocnik Krzysztofa K. zapoznał się z aktami sprawy w grudniu 1986 r. i w styczniu 1987 r. i do czasu wydania decyzji wymiarowych za lata 1982 - 1985 żadnego wniosku dowodowego nie złożył. Zdaniem organu odwoławczego, zamknięcie dochodzenia w postępowaniu karnym skarbowym i zapoznanie podatnika z zebranym materiałem dowodowym otwiera etap inicjatywy podatnika i jego pełnomocnika w postaci możliwości zgłoszenie wniosków dowodowych. Skoro takiej inicjatywy nie było, to organ podatkowy I instancji dokonał oceny zebranego materiału dowodowego i na tej podstawie dokonał wymiaru podatków. Ponowne przesłuchiwanie świadków przez Urząd Skarbowy po wydaniu decyzji wymiarowych nie uchybia - zdaniem tego organu - procedurze, gdyż prowadzi to "w kierunku ustalenia stanu faktycznego, co można wykorzystać w postępowaniu odwoławczym".