Tylko bezprawność działania rodzi prawo do odszkodowania.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Marek R. na decyzję Izba Skarbowa w O. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych - oddala skargę.
Izba skarbowa uchyliła decyzję urzędu skarbowego i orzekła co do istoty sprawy, określając Markowi R. podatek dochodowy od osób fizycznych za 1999 r.
Z materiału zebranego w sprawie wynikało, że podatnik pracował od 1.09.1998 r. w spółce z o.o. Dnia 10.03.1999 r. strony zawarły nową umowę o pracę, w której stwierdzono między innymi, że Marek R. zatrudniony jest na stanowisku do spraw prawnych, a pracodawca może rozwiązać z nim umowę z zachowaniem sześciomiesięcznego okresu wypowiedzenia /par. 14/. Dnia 7.05.1999 r. pracodawca przygotował pismo rozwiązujące umowę o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 52 par. 1 pkt 1 Kp na bliżej niesprecyzowane "niewykonywanie obowiązków". Na piśmie Marek R. uczynił adnotację, że nie wyraża zgody na przyjęcie "rozwiązania umowy o pracę" z uwagi na nie-wskazanie przez pracodawcę, jaki obowiązek został naruszony. Tego samego dnia strony zawarły porozumienie na piśmie, w którym zgodnie oświadczyły, że umowę o pracę rozwiązują za porozumieniem stron z dniem 7.05.1999 r., na podstawie art. 30 par. 1 pkt 1 Kp, z jednoczesną wy płata "(...) odszkodowania w wysokości sześciomiesięcznego wynagrodzenia, zgodnie z umową z 10.03.1999 r.".
W toku postępowania podatkowego Marek R. wyjaśnił, że już 5.05.1999 r. nowy zarząd spółki proponował mu rozwiązanie stosunku pracy za porozumieniem stron, ale on propozycji nie przyjął, bo miał ustabilizowaną sytuację finansową, i planował uzyskać kredyt bankowy na zakup mieszkania.
Określając podatnikowi wysokość podatku dochodowego od osób fizycznych za 1999 r. izba skarbowa przyjęła, że wypłacona równowartość sześciomiesięcznego wynagrodzenia za pracę nie stanowiła odszkodowania i nie była objęta zwolnieniem z art. 21 ust. 1 pkt 3 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem izby, podatnik otrzymał należność wynikającą z umowy o pracę, a nie należność przewidzianą w ustawach, o których mowa we wspomnianym wyżej przepisie. Izba podkreśliła, że ewentualnych roszczeń z tytułu rozwiązania umowy o pracę podatnik dochodziłby na podstawie przepisów/ prawa pracy, nie zaś na podstawie przepisów Kc. Izba skarbowa zwróciła wreszcie uwagę, że do uznania spornego świadczenia za odszkodowanie brakuje w stanie faktycznym elementu, jakim jest szkoda.
Podatnik wniósł skargę na decyzję izby skarbowej "(...) w części określającej odszkodowanie jako przychód, podlegający opodatkowaniu". Według skarżącego, otrzymana należność stanowiła odszkodowanie za konsekwencje związane z utratą przez niego zdolności kredytowej oraz z niemożnością objęcia go statusem osoby bezrobotnej. Skarżący podkreślił, że pracodawca uznał istnienie szkody, zobowiązując się do wypłaty odszkodowania. Zdaniem skarżącego, porozumienie z 7.05.1999 r. zawarł na podstawie art. 353[1] Kc, a odszkodowanie związane jest z par. 12 umowy o pracę. Wskazany w decyzji par. 14 umowy dotyczył wypowiedzenia umowy, które w rozpatrywanej sprawie w ogóle nie miało miejsca.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest oczywiście bezzasadna.