Przed wydaniem decyzji o cofnięciu zezwolenia dewizowego na organie spoczywa obowiązek przeprowadzenia postępowania dowodowego zgodnie z art. 7 i art. 81 Kpa.
uchyla zaskarżoną decyzję.
Decyzją dewizową z dnia 29 listopada 1994 r., wydaną na podstawie art. 24 ust. 4 prawa dewizowego z dnia 15 lutego 1989 r., Narodowy Bank Polski - Oddział Okręgowy w K. uchylił zezwolenie dewizowe z dnia 12 sierpnia 1993 r., na podstawie którego Dariusz R. był uprawniony do prowadzenia kupna i sprzedaży wartości dewizowych w K. W uzasadnieniu tej decyzji stwierdzono, iż 2 września 1994 r. Narodowy Bank Polski otrzymał informację z Komendy Rejonowej Policji w K. o prowadzeniu przez Dariusza R. skupu i sprzedaży obcych walut na terenie tzw. giełdy samochodowej w M.G., wbrew posiadanemu przez niego pozwoleniu na prowadzenie takiej działalności w K. Stanowiło to naruszenie warunków tego pozwolenia uzasadniających jego uchylenie na mocy powołanego wyżej przepisu prawa dewizowego.
Na wymienioną decyzję złożył skargę Dariusz R., zarzucając jej naruszenie prawa dające zgodnie z przepisem art. 145 par. 1 Kpk podstawę do wznowienia postępowania. Skarżący podniósł, iż Narodowy Bank Polski oparł się na informacji z policji, która nie jest prawdziwa. Wobec tego zarzutu skarżący wnosił o uchylenie zaskarżonej decyzji.
W odpowiedzi na tę skargę Narodowy Bank Polski wniósł o jej oddalenie i stwierdził, iż decyzja dewizowa z dnia 29 listopada 1994 r. ma pełne uzasadnienie w materiale dowodowym zebranym przez Rejonową Komendę Policji w K. Materiał ten świadczy, iż skarżący naruszył wydane mu pozwolenia dewizowe dokonując skupu i sprzedaży wartości dewizowych w innym miejscu od określonego w zezwoleniu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Nie jest słuszny zarzut skargi, iż zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania z przyczyn przewidzianych w art. 145 par. 1 Kpa, a zwłaszcza w pkt 1 tego przepisu, to jest z powodu oparcia jej na dowodach, które okazały się fałszywe. Decyzja ta jednak została wydana z naruszeniem przepisów kodeksu postępowania administracyjnego mającym wpływ na wynik sprawy /art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa w brzmieniu obowiązującym przed 1 października 1995 r./. Dotyczy to przepisów art. 10 i art. 81, a także art. 7 Kpa.
Zgodnie z przepisem art. 10 par. 1 Kpa organy administracji państwowej obowiązane są zapewnić stronom czynny udział w każdym stadium postępowania, a przed wydaniem decyzji umożliwić im wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. Okoliczności faktyczne mogą być uznane za udowodnione, jeżeli strona miała możliwość wypowiedzenia się co do przeprowadzonych dowodów, chyba że zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 10 par. 2 Kpa /art. 81 Kpa/.
Jest oczywiste, iż postępowanie dowodowe przeprowadzone w rozpoznawanej sprawie nie spełniło wymienionych warunków. Narodowy Bank Polski cofając skarżącemu zezwolenie dewizowe oparł się na informacji policji nie prowadząc samodzielnie postępowania dowodowego i bez umożliwienia skarżącemu aktywnego udziału w tym postępowaniu. W sprawie brak jest dowodu na to, że skarżący był zapoznany z zebranym materiałem dowodowym i mógł wypowiedzieć się co do jego treści. Nadto Narodowy Bank Polski nie wyjaśnił dokładnie stanu faktycznego sprawy. Skarżący zarzuca w skardze, iż nie prowadził skupu i sprzedaży dewiz w innych miejscach. niż to wynikało z udzielonego mu zezwolenia. W związku z postawionymi mu zarzutami, zostało wszczęte przeciwko skarżącemu postępowanie karne o popełnienie przestępstwa z art. 92 par. 1 ustawy karnej skarbowej. W sprawie nie zostało wyjaśnione jak zostało zakończone to postępowanie i czy zarzut postawiony skarżącemu okazał się słuszny.
Należy więc uznać, iż zaskarżona decyzja zapadła z naruszeniem prawa mający istotny wpływ na jej treść. Dlatego na mocy art. 207 par. 1 i par. 2 pkt 3 Kpa w związku z art. 68 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/ orzeczono jak w sentencji.