Powołanie się na okoliczności podnoszone w postępowaniu odwoławczym, a następnie w skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego, nie może być uznane za zgłoszenie nowych okoliczności faktycznych i zarzutów, które "nie mogły być rozpatrywane w postępowaniu odwoławczym".
W skład materiału dowodowego sprawy wchodzi bowiem całość zebranych dowodów, w tym również podanych przez stronę w każdym etapie przeprowadzonego postępowania administracyjnego.
Urząd Skarbowy w W. decyzją z dnia 8 października 1992 r. wydaną m.in. na podstawie par. 7 ust. 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 maja 1990 r. w sprawie zwolnienia od podatków obrotowego i dochodowego podatników osiągających przychody z niektórych rodzajów nowo uruchomionej działalności gospodarczej /Dz.U. nr 35 poz. 203 ze zm./ stwierdził, że Ryszard G. utracił prawo do zwolnienia od podatków obrotowego i dochodowego za okres od 4 października do 27 grudnia 1991 r. W uzasadnieniu tej decyzji podano m.in., że podatnik wbrew obowiązkowi zaniechał księgowania operacji gospodarczych w okresie od 4 do 7 października 1991 r. Tom drugi podatkowej księgi przychodów i rozchodów wykupiony został bowiem 8 października 1991 r. i dopiero wówczas dokonano stosownych w niej zapisów od 4 października 1991 r. Podatnik zaniechał wpisania w tym okresie zakupów towarowych na kwotę 5.416.500 zł.
W odwołaniu podatnik zakwestionował prawidłowość decyzji organu I instancji oraz - powołując się na pismo Ministerstwa Finansów z dnia 8 grudnia 1991 r. - zarzucił, że "chwilowe zaniechanie" prowadzenia księgi spowodowane "zbiegiem okoliczności", które nie powoduje ustalenia zobowiązania podatkowego za dany miesiąc w kwocie niższej od należnej - jest wadliwością prowadzenia księgi, co nie powoduje utraty prawa do zwolnienia od podatków.
Izba Skarbowa w W. decyzją z dnia 3 lutego 1993 r. wydaną na mocy art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa utrzymała w mocy powyższą decyzję urzędu skarbowego W.-Ż. Zdaniem organu odwoławczego zebrany materiał dowodowy w sprawie uzasadnia utratę prawa do zwolnienia od podatków, gdyż w dniach od 4 do 7 października 1991 r. podatnik nie prowadził księgi i nie wpisał w tym czasie zakupu towarów o wartości 11.928.500 zł, a nie jak podano w decyzji organu I instancji - 5.416.500 zł, a ponadto również sprzedaży towarów w kwocie 1.988.000 zł.
W skardze do Sądu Ryszard G. podał, że prowadzony przez niego zakład od 4 /sobota/ do 7 października /poniedziałek/ 1991 r. nie prowadził działalności z powodu jego choroby i pobytu w szpitalu. Wystawioną fakturę sprzedaży w dniu 4 października - zaksięgował w dniu 8 października. Towar zakupiony w dniach 4 - 7 października 1994 r. również zaksięgowano 8 października, a więc przed przekazaniem do magazynu. Brak więc podstaw do uznania, że zaniechał prowadzenia księgi, gdyż postąpił tak, jak wymaga par. 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 grudnia 1990 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów /Dz.U. nr 88 poz. 516/. Organ odwoławczy naruszył art. 7, art. 77 par. 1 i art. 80 Kpa
W odpowiedzi na skargę strona przeciwna nie znalazła podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji. Organ odwoławczy ustosunkowując się do zarzutów skargi podał, że nie powołano się na nie w odwołaniu, a więc nie mogły być rozpatrzone w postępowaniu odwoławczym. Z dołączonej zaś fotokopii karty informacyjnej leczenia szpitalnego nie wynika, że zakład nie prowadził działalności w dniach 5-7 października 1991 r. a ponadto może ona jedynie potwierdzać wizytę kontrolą w szpitalu w dniu 7 października 1991 r. W październiku 1991 r. podatnik zatrudnił dwóch pracowników na podstawie umowy o pracę oraz zlecenia, co również świadczy o działalności firmy podatnika w dniach 5-7 października 1991 r.