Z przepisów ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze /Dz.U. nr 16 poz. 124/ wynika, że uchwały organów samorządu adwokackiego dotyczące bezpośrednio praw lub obowiązków poszczególnych osób odpowiadają pojęciu decyzji administracyjnej.
Ani kodeks postępowania administracyjnego, ani prawo o adwokaturze nie wyłączają w żadnym przepisie stosowania przepisów kodeksu w sprawach unormowanych tym prawem.
Brak podstaw do przyjęcia, że decyzje Ministra Sprawiedliwości wydane w związku z art. 47 ust. 2 prawa o adwokaturze na podstawie kodeksu postępowania administracyjnego nie mogą być zaskarżone do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 1984 r. sprawy ze skargi Z.Ch. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 stycznia 1984 r. (...) w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania w sprawie odmowy wpisu na listę adwokatów Okręgowej Izby Adwokackiej w K. - uchyla zaskarżoną decyzję; (...).
Z.Ch. złożył skargę na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 stycznia 1984 r. (...), nie uwzględniającą wniosku o wznowienie postępowania w sprawie odmowy wpisu na listę adwokatów Okręgowej Izby Adwokackiej w K.
Zaskarżoną decyzję Minister Sprawiedliwości wniosek Z.Ch. o wznowienie postępowania w trybie art. 145 par. 1 ust. 4 uznał za bezzasadny uważając, że decyzja Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 sierpnia 1983 r. (...), dotycząca odmowy wpisu Z.Ch. na listę adwokatów, wydana została zgodnie z obowiązującymi przepisami kodeksu postępowania administracyjnego dotyczącymi odwołania /Rozdział 10 Kpa/. Wyraził również pogląd, że Z.Ch. w swoim odwołaniu od decyzji Prezydium Naczelnej Rady Adwokackiej wypowiedział się co do zebranych dowodów i materiałów, które były przedmiotem rozpoznania przez organy samorządu adwokackiego, brak zatem podstaw do uznania, że Z.Ch. nie brał udziału w postępowaniu i że "zachodzi naruszenie art. 10 par. 1 Kpa".
W swojej skardze Z.Ch. zarzucił ogólnie zaskarżonej decyzji niezgodność z prawem, a w dalszych swoich pismach procesowych oraz na rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym sprecyzował ten zarzut szczegółowo, sprowadzając do generalnego twierdzenia, że Minister Sprawiedliwości /oraz organy samorządu adwokackiego/ wbrew obowiązkom wynikającym z art. 9, art. 10 i art. 81 Kpa nie umożliwił skarżącemu zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym przed wydaniem decyzji z dnia 24 sierpnia 1983 r., wskutek czego skarżący nie wiedział o niektórych dowodach będących podstawą tej decyzji bądź też nie miał możliwości na temat ten się wypowiedzieć. O niemożności zapoznania się z materiałem dowodowym zebranym w sprawie informował w kolejnych odwołaniach od uchwał organów samorządu adwokackiego, przy czym odwołania te precyzował tylko na podstawie treści doręczonych mu uchwał samorządu adwokackiego. Jeżeli więc nie spełnione zostały wymagania przewidziane w art. 9, art. 10 i art. 81 Kpa i zarówno uchwały samorządu adwokackiego jak i decyzja Ministra Sprawiedliwości z 24 sierpnia 1983 r., dotycząca odmowy wpisu na listę adwokatów, podjęte zostały bez umożliwienia skarżącemu zapoznania się z materiałem dowodowym zebranym w sprawie i wypowiedzenia się na ten temat - to odmowa wznowienia postępowania nastąpiła wbrew przepisowi art. 145 par. 1 pkt 4 Kpa. Wnosił więc o uchylenie zaskarżonej decyzji.
W odpowiedzi na skargę Minister Sprawiedliwości wnosił o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji, iż skarżący w pismach swoich w toku postępowania w sprawie wpisu na listę adwokatów wypowiadał się co do zebranych dowodów, a więc brak jest podstaw do wysunięcia zarzutu naruszenia wymagań przewidzianych w art. 10 par. 1 Kpa. Ponadto odpowiedź na skargę wyraża wątpliwość co do dopuszczalności w niniejszym wypadku skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego w świetle orzeczenia Sądu Najwyższego, Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych I PA 20/83.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W kwestii wątpliwości co do właściwości Naczelnego Sądu Administracyjnego do rozpoznania niniejszej skargi, należy zauważyć, że obowiązujące przepisy do takich wątpliwości podstaw nie dają. Jak to już przedstawione zostało m.in. w postanowieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 kwietnia 1984 r. III SA 284/84, z art. 12, art. 18 ust. 2, art. 20 ust. 1, art. 21 ust. 2 i innych ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze /Dz.U. nr 16 poz. 124/ wynika, że uchwały organów samorządu adwokackiego dotyczące bezpośrednio praw lub obowiązków poszczególnych osób odpowiadają pojęciu decyzji administracyjnej przyjętej w nauce prawa, recypowanej w przepisach Kpa. Pojęcie to kształtują: jednostronność rozstrzygnięcia w indywidualnej sprawie, określane też mianem podwójnej konkretności aktu, zewnętrzny charakter aktu, oparcie na podstawie prawnej /art. 1 par. 1 pkt 1, art. 3 par. 3, art. 104, art. 107 par. 1/. Zgodnie z art. 1 par. 2 pkt 2 kodeks stosuje się również przed organami organizacji samorządowych, jeżeli w myśl przepisów prawa są one powołane do załatwiania spraw w drodze decyzji.