Skarga Wojciecha S. na orzeczenie Głównej Komisji Orzekającej w sprawach o naruszenie dyscypliny budżetowej przy Ministrze Finansów w przedmiocie uznania go winnym naruszenia dyscypliny budżetowej, o którym mowa w art. 57 ust. 1 pkt 14 Prawa budżetowego i na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ uchylił zaskarżone orzeczenie oraz poprzedzające je orzeczenie Komisji Orzekającej przy Wojewodzie (...), a także
Tezy

Aby określić czyn z art. 57 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 5 stycznia 1991 r. - Prawo budżetowe /Dz.U. 1993 nr 72 poz. 344 ze zm. - patrz uwaga/ w sposób przewidziany przez art. 59 par. 1 pkt 5 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia /Dz.U. nr 12 poz. 116 ze zm./ należy skonkretyzować, w jakim działaniu lub zaniechaniu obwinionego organ orzekający upatruje naruszenie zasad, formy lub trybu udzielania zamówień publicznych i który przepis ustawy z dnia 10 czerwca 1994 r. o zamówieniach publicznych /Dz.U. nr 76 poz. 344 ze zm./ został naruszony.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Wojciecha S. na orzeczenie Głównej Komisji Orzekającej w sprawach o naruszenie dyscypliny budżetowej przy Ministrze Finansów z dnia 2 lutego 1998 r. w przedmiocie uznania go winnym naruszenia dyscypliny budżetowej, o którym mowa w art. 57 ust. 1 pkt 14 Prawa budżetowego i na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ uchylił zaskarżone orzeczenie oraz poprzedzające je orzeczenie Komisji Orzekającej przy Wojewodzie (...), a także - zgodnie z art. 55 ust. 1 tej ustawy - zasądził od Głównej Komisji Orzekającej przy Ministrze Finansów na rzecz skarżącego dziesięć złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie strona 1/3

Orzeczeniem z dnia 6 listopada 1997 r. Komisja Orzekająca przy Wojewodzie (...) uznała Wojciecha Sz. - kierownika Urzędu Rejonowego w P. - za winnego naruszenia dyscypliny budżetowej przez popełnienie z winy nieumyślnej czynu określonego w art. 57 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 5 stycznia 1991 r. - Prawo budżetowe /Dz.U. 1993 nr 72 poz. 344 ze zm./, polegającego na naruszeniu zasad i trybu postępowania przy udzielaniu zamówienia publicznego dotyczącego zakupu samochodu osobowego marki Polonez Caro. Jednocześnie Komisja odstąpiła od wymierzenia kary. W uzasadnieniu stwierdziła, że obwiniony, stosując tryb zapytania o cenę, naruszył zasadę pisemności, albowiem sporządzona przez niego notatka służbowa nie zawiera informacji określonych w art. 25 ustawy z dnia 10 czerwca 1994 r. o zamówieniach publicznych /Dz.U. nr 76 poz. 344 ze zm./. Ponadto - zdaniem Komisji - obwiniony zrealizował zamówienia publiczne mając tylko jedną ofertę, czym naruszył art. 67 ustawy o zamówieniach publicznych. Wprawdzie zapytanie o cenę skierował do sześciu dostawców, ale ofertę otrzymał tylko jedną. Tymczasem o konkurencji i możliwości dokonania wyboru można mówić dopiero w razie otrzymania co najmniej dwóch ofert. Z kolei na mocy art. 69 ust. 2 omawianej ustawy zamawiający był zobowiązany do zawarcia umowy z dostawcą, który zaoferował najniższą cenę. Komisja zauważyła, że na 6 dostawców, do których zwrócił się obwiniony, PPHU "T." w W. zaproponowało najwyższą cenę, a jednak od niego kupiono samochód. Odnosząc się do zarzutu obwinionego, że postępowanie powinno być umorzone ze względu na małą wartość szkody i na treść art. 59 prawa budżetowego, Komisja wyraziła pogląd, że wymieniony przepis nie miał w sprawie zastosowania, gdyż dla powstania odpowiedzialności przewidzianej w art. 57 ust. 1 pkt 14 tej ustawy wystarczające jest samo naruszenie procedury zamówień publicznych.

Wojciech Sz. odwołał się od orzeczenia organu I instancji i zarzucił naruszenie art. 59 pkt 1 prawa budżetowego oraz naruszenie zasady prawnej in dubio pro reo. Uzasadniając drugi z tych zarzutów, zwrócił uwagę, że dopiero art. 27b ust. 1 pkt 1 ustawy o zamówieniach publicznych w brzmieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o zmianie ustawy o zamówieniach publicznych /Dz.U. nr 123 poz. 778/ usunął lukę prawną, która występowała w 1996 r., kiedy to dokonano zakupu samochodu. Zdaniem odwołującego się, w 1996 r. nie było zakazu realizowania zamówienia w razie wpłynięcia jednej oferty. Ponadto odwołujący się zarzucił sprzeczność organowi I instancji, który w jednym miejscu postawił tezę o braku dwóch ofert, a w innym miejscu stwierdził, iż obwiniony wybrał najwyższą ofertę cenową. Autor odwołania podkreślił, że w lipcu 1996 r. cena zakupionego samochodu była preferencyjna, natomiast w sierpniu 1996 r. Polonez Caro 1,6 z felgami aluminiowymi kosztował 20.810,47 zł. Wynika to z zaświadczenia PHU "A." w P. z dnia 27 czerwca 1997 r.

Argumenty te nie przekonały Głównej Komisji Orzekającej w sprawach o naruszenie dyscypliny budżetowej przy Ministrze Finansów, która orzeczeniem z dnia 2 lutego 1998 r. utrzymała zaskarżone orzeczenie w mocy. Zwróciła uwagę, że elementami wymienionymi w art. 25 ust. 1 ustawy o zamówieniach publicznych, których nie uwzględnił obwiniony w swojej notatce służbowej, były adresy niektórych dostawców i kwestie związane z ubezpieczeniem nabywanego pojazdu. O ubezpieczeniu obwiniony wspomniał jedynie w odniesieniu do jednego oferenta. Przede wszystkim jednak nie uzasadnił w ogóle przyjęcia takiego a nie innego trybu wyboru oferenta. Tymczasem, zdaniem organu drugiej instancji, trybu zapytania o cenę nie można zastosować do zakupu samochodu. Tryb ten może dotyczyć dostaw takich rzeczy, jak żywność, środki czystości, materiały biurowe, podstawowe materiały budowlane, paliwo do samochodów, czy też usług, takich jak np. wykonanie kserokopii. We wszystkich tych przykładach jedynym nieokreślonym elementem jest tylko kwestia ceny. W przypadku samochodu natomiast elementów nieokreślonych jest więcej: np. koszt eksploatacji, okres i zakres gwarancji oraz kwestia dostępności i kosztów serwisu. Główna Komisja uznała za nieprawidłowe określenie przedmiotu zamówienia przez wskazanie konkretnej marki i typu pojazdu, co było - jej zdaniem - sprzeczne z art. 17 ustawy o zamówieniach publicznych. W odniesieniu do zarzutu naruszenia art. 59 prawa budżetowego Główna Komisja podzieliła pogląd organu I instancji.

Strona 1/3