Nie ma przeszkód prawnych, by dziecko pozostające pod władzą rodzicielską przebywało na stałe u innej osoby /np. u dziadków/ i u tej osoby miało miejsce pobytu stałego w rozumieniu art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Bożeny i Zygmunta małżonków K. na decyzję Wojewody W-skiego z dnia 7 czerwca 1990 r. w przedmiocie zameldowania na pobyt stały.
Decyzją Kierownika Wydziału Społeczno-Administracyjnego Urzędu Miejskiego w L. z dnia 9 kwietnia 1990 r., utrzymaną w mocy przez decyzję nr SO-V-621/92/90 Wojewody W-skiego z dnia 7 czerwca 1990 r., orzeczono o zameldowaniu małoletnich Iwony i Agnieszki sióstr Na pobyt stały w lokalu nr 4 przy ul. Sz. nr 5 w L. W uzasadnieniu decyzji podano, że lokal ten stanowi współwłasność Bożeny i Zygmunta małżonków K., ale jest zajmowany na podstawie decyzji administracyjnej o przydziale lokalu przez Barbarę R., z którą mieszka jej syn, a ojciec małoletnich, Dariusz R. Postanowieniem z dnia 23 września 1988 r. / III K. Nsm 210/87/ Sąd Rejonowy w N.D. ustalił, że miejscem pobytu małoletnich sióstr R. będzie każdorazowe miejsce zamieszkania ojca dzieci Dariusza R. Stosownie do art. 365 par. 1 Kpc orzeczenie to wiąże także organy ewidencji ludności. Dysponent lokalu /babka dzieci/ ma prawo decydowania, że osoby bliskie /wnuczki/ mogą w jej lokalu zamieszkiwać. Jako podstawę prawną decyzji wskazano art. 47 ust. 2 oraz art. 50 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/.
W skardze na decyzję organu II instancji Bożena i Zygmunt małżonkowie K. wnieśli o uchylenie tej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia, ewentualnie o zawieszenie postępowania administracyjnego. Nie kwestionując motywów i wywodów prawnych decyzji, skarżący podnieśli, że decyzja narusza ich uzasadniony interes i pozostaje w sprzeczności z art. 5 Kc. Ponadto małoletnia Agnieszka przebywa u matki, a nie u ojca.
Wojewoda W-ski wniósł o oddalenie skargi.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Jeżeli skarżący nie kwestionują "wywodów prawnych uzasadniających prawomocną decyzję" /chodzi oczywiście o decyzję ostateczną, gdyż prawomocną stała się ona dopiero po wydaniu wyroku przez Sąd/, to wniesienie skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego jest niezrozumiałe. Sąd ten bowiem bada decyzję administracyjną wyłącznie co do jej zgodności z prawem /art. 16 par. 2 i art. 196 par. 1 Kpa/. Poza zakresem kontroli sądowej pozostają kwestie celowości czy słuszności zaskarżonej decyzji. Wyjaśnić również należy, że nie mają w postępowaniu administracyjnym zastosowania przepisy kodeksu cywilnego, w tym i art. 5 tego kodeksu, na który powołano się w skardze. Materialnoprawną podstawę rozstrzygnięcia stanowią przepisy powołanej ustawy o ewidencji ludności, a formalnoprawną - przepisy kodeksu postępowania administracyjnego.
W postępowaniu dotyczącym realizacji obowiązku meldunkowego chodzi przede wszystkim o zapewnienie zgodności zapisów w ewidencji ludności z rzeczywistym miejscem pobytu osób, na których ciąży obowiązek zameldowania lub wymeldowania się. Inne kwestie - w tym także związane z ochroną własności - powinny być rozstrzygane w postępowaniu dla nich właściwym, przede wszystkim przed sądem powszechnym.
Przechodząc do oceny legalności zaskarżonej decyzji, należy stwierdzić, że mimo częściowo błędnego uzasadnienia odpowiada ona prawu. Przy zameldowaniu na pobyt stały niezbędne jest spełnienie dwóch przesłanek: że osoba ubiegająca się o zameldowanie w danym lokalu faktycznie w nim przebywa z zamiarem stałego tam pobytu oraz że osoba ta ma uprawnienie do przebywania w tym lokalu.