Podmiot, na którym - jako na płatniku - spoczywa z mocy art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /Dz.U. nr 21 poz. 86/ obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku, powinien tak kształtować treść umów mających na celu zabezpieczenie jego zobowiązań, by wypłaty następujące w wyniku realizacji tych umów na pokrycie należności z tytułów, o których mowa w art. 21 i art. 22 tej ustawy, uwzględniały ten podatek.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Spółki "B." na decyzję Izby Skarbowej w (...) z dnia 6 kwietnia 1993 r. w przedmiocie określenia wysokości nie pobranego przez płatnika podatku dochodowego.
Zaskarżoną decyzją Izby Skarbowej w (...) nr DPI-732/19/93 z dnia 6 kwietnia 1993 r. utrzymano w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w Ł., określającą wysokość nie pobranego przez spółkę "B." /jako płatnika/ podatku dochodowego od przychodów leasingodawcy za miesiące IV, V, X, i XI 1992 r. na sumę 2.626.277 tys. zł.
Jak ustalono w czasie kontroli przeprowadzonej u płatniczki, dokonywała ona w 1992 r. wypłat na rzecz firmy włoskiej za użytkowanie urządzeń przemysłowych na podstawie umów leasingowych. Dochody tej firmy z powyższego tytułu podlegają opodatkowaniu na podstawie art. 21 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /Dz.U. nr 21 poz. 86/ według stawki 10-procentowej, ustalonej w umowie polsko-włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania z dnia 21 czerwca 1985 r. /Dz.U. 1989 nr 62 poz. 374/. Do pobierania tego podatku są zobowiązane, na podstawie art. 26 ust. 1 cytowanej ustawy, podmioty, które dokonują wypłat. Podmiotem takim /stroną/ jest firma "B.", mimo że wypłat dokonywała za pośrednictwem Banku. Bank ten, co wynika z umów zawartych przez płatniczkę z firmą włoską w dniach 10 i 12 grudnia 1990 r. /pkt 3/, udzielił gwarancji na zabezpieczenie regularnych płatności rat leasingowych. Umowy gwarancji zawarła z Bankiem spółka "B." w dniu 8 marca 1991 r. W umowach tych ustalono, że w razie wystąpienia przez firmę włoską do gwaranta o zapłacenie należności /lub jej części/ z powodu niewywiązywania się zleceniodawcy z jego zobowiązań wobec tej firmy Bank zapłaci tę należność, a następnie obciąży równowartością wypłaconej sumy rachunek, który spółka "B." ma w tym Banku. Jakkolwiek więc "fizycznie" wypłaty dokonuje Bank, "stroną w sprawie" jest nadal spółka "B.", która - stosownie do art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ - odpowiada całym swoim majątkiem za podatek nie pobrany od podatnika lub pobrany w kwocie niższej od należnej.
W skardze na decyzję Izby Skarbowej spółka "B." wysunęła zarzut naruszenia art. 26 ust. 1 powołanej w decyzji ustawy o podatku dochodowych od osób prawnych. Zdaniem skarżącej, nie mogła ona być "stroną decyzji", skoro - z braku środków - nie płaciła rat leasingowych. Utożsamianie leasingobiorcy z płatnikiem jest "swobodną interpretacją" tego przepisu, skoro płatnikiem jest osoba prawna, która dokonuje wpłaty. W tej sytuacji skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji, jako naruszającej art. 156 par. 1 pkt 4 Kpa.
Izba Skarbowa wniosła o oddalenie skargi, podając, że skarżąca stała się płatnikiem w rozumieniu art. 26 ust. 1 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 3 ust. 4 ustawy o zobowiązaniach podatkowych już w momencie zawarcia umowy leasingu z firmą włoską. To, że należność uregulował gwarant, nie wywołuje skutku w postaci przeniesienia obowiązków płatnika ze skarżącej na gwaranta.