Skarga Przedsiębiorstwa Zagranicznego "P." w S. na dwie decyzje Izby Skarbowej w S. w przedmiocie wymiaru podatku obrotowego i dochodowego i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 Kpa uchylił obie zaskarżone decyzje, a także
Tezy

1. Zgodnie z art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o podatku dochodowym /Dz. U. z 1989 nr 27 poz. 147 ze zm./ zmiana właściciela przedsiębiorstwa nie stanowi przesłanki wystarczającej do przyjęcia, iż nastąpiło uruchomienie nowej działalności, o którym mowa w art. 10 ust. 1 tej ustawy.

2. Jeżeli jednak podmiot gospodarczy uruchomił nową działalność i - spełniając warunki określone w art. 10 ust. 1 powyższej ustawy -korzystał ze zwolnienia od podatku dochodowego, to późniejsza sprzedaż przedsiębiorstwa zwolnienia tego nie unicestwia.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Przedsiębiorstwa Zagranicznego "P." w S. na dwie decyzje Izby Skarbowej w S. z dnia 29 maja 1991 r. w przedmiocie wymiaru podatku obrotowego i dochodowego i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 Kpa uchylił obie zaskarżone decyzje, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Izby Skarbowej w S. kwotę złotych trzysta tysięcy tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego przedsiębiorstwa.

Inne orzeczenia z hasłem:
Podatki inne
Działalność gospodarcza
Inne orzeczenia sądu:
NSA w Warszawie (przed reformą)
Uzasadnienie strona 1/5

Decyzją nr 1/91 z dnia 2 marca 1991 r. Urząd Skarbowy w S. wymierzył Reginie C., którą traktował jak właścicielkę przedsiębiorstwa zagranicznego "P." w S., podatek obrotowy w wysokości 824 720 zł i podatek dochodowy w wysokości 29 381 000 zł od działalności gospodarczej prowadzonej w 1989 r. Zdaniem Urzędu Skarbowego, przedsiębiorstwo działało jako własność Reginy C. od dnia 12 lipca 1989 r., to jest od dnia uzyskania zezwolenia na działalność gospodarczą, do dnia 13 grudnia 1989 r., to jest do "uprawomocnienia się" decyzji z dnia 29 listopada 1989 r., zezwalającej Januszowi M. na prowadzenie tego przedsiębiorstwa. Za podstawę wyliczenia obrotu przyjęto faktury wystawione do dnia 13 grudnia 1989 r., dochód zaś ustalono szacunkowo, proporcjonalnie do udziału obrotu osiągniętego przed tą datą w ogólnej wartości obrotu za cały rok. Urząd Skarbowy stwierdził, że nakłady na inwestycje, poniesione od dnia rozpoczęcia działalności do dnia 13 grudnia 1989 r., nie osiągnęły 1/3 uzyskanego w tym czasie dochodu, a tym samym dochód ten nie podlegał zwolnieniu przewidzianemu w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o podatku dochodowym /Dz.U. 1989 nr 27 poz. 147 ze zm./.

Decyzją nr 2/91 z tej samej daty Urząd Skarbowy w S. wymierzył Januszowi M. podatek obrotowy w wysokości 426 300 zł i podatek dochodowy w wysokości 20 065 500 zł od działalności gospodarczej tego samego przedsiębiorstwa w okresie od dnia 14 do dnia 31 grudnia 1989 r. Zastosowano analogiczną metodę obliczenia obu podatków. Urząd Skarbowy uznał, że Janusz M. nie może korzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 10 ust. 1 w związku z ust. powyższej ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o podatku dochodowym, gdyż nie utworzył nowego przedsiębiorstwa, lecz jedynie kontynuował działalność dotychczasowego jako nabywca.

Odwołanie od obu decyzji wniósł Stanisław M., pełnomocnik i dyrektor Przedsiębiorstwa Zagranicznego "P.". Zdaniem odwołującego się, działalność gospodarczą prowadził wyłącznie Janusz M., który zorganizował od podstaw przedsiębiorstwo "P." i był jedynym jego właścicielem. Wprawdzie Regina C. uzyskała w dniu 12 lipca 1989 r. zezwolenie na działalność gospodarczą, lecz już w dniu 20 sierpnia 1989 r., kiedy przedsiębiorstwo "P." jeszcze nie zostało utworzone, złożyła oświadczenie o zrzeczeniu się na rzecz Janusza M. części kaucji stanowiącej zabezpieczenie wierzytelności oraz pełnomocnictw do uruchomienia i prowadzenia przedsiębiorstwa. Nie było więc zmiany właściciela przedsiębiorstwa, ponieważ Regina C. nie była właścicielką. W odwołaniu podkreślono, że art. 10 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym ma na celu niedopuszczenie do przedłużenia okresu zwolnienia od podatku ponad 3 lata. Stanowi dyrektywę interpretacyjną, a nie przesłankę zwolnienia. Odwołujący się uważał, że Janusz M. uruchomił od podstaw nowe przedsiębiorstwo, w związku z czym powinien być od podatku zwolniony. Przyznał jednak, że w dniu 25 września 1989 r. zgłosił obowiązek podatkowy na nazwisko Reginy C., ale uczynił to na polecenie pracownika Urzędu Skarbowego. W rzeczywistości Regina C. nie uruchomiła ani nie prowadziła żadnej działalności gospodarczej. Nie było też sprzedaży przedsiębiorstwa, dzielenie więc jego działalności na okres do dnia 13 grudnia 1989 r. oraz na okres po tej dacie jest "naciągane" i bezzasadne. Bezprawnie ustalono dochody w drodze szacunku, skoro jednocześnie księgi handlowe uznano za dowód w postępowaniu podatkowym.

Strona 1/5
Inne orzeczenia z hasłem:
Podatki inne
Działalność gospodarcza
Inne orzeczenia sądu:
NSA w Warszawie (przed reformą)